11.

"Step by step.
Heart to heart.
Left, right, left
We all fall down
Like toy soldiers."

      Mijn hoofd bonsde. Ik sperde mijn ogen wijd open en keek recht in de stralende zon, snel sloot ik ze weer. Mijn droom ging weer verder alsof het nooit gestopt was.

      "Eileen? Eileen?!" Ik hoorde mama gillen. Ze rende naar me toe met open armen, haar gezicht was bebloed en ze had geen voeten meer waardoor ze steeds struikelde.
      "Eileen? Vlieg! Vlieg!" schreeuwde ze naar mij.
      "Maar ik kan helemaal niet vliegen!" Ik begon te huilen en mama nam mijn hoofd in haar armen.
      "Jawel, je bent een adelaar!"
      "Nee, mama!" ik schreeuwde zo hard als ik kon. "Nee, mama, dat ben ik niet!"
      "Waarom niet?" Mama keek me boos aan.
      "Weet ik niet." Spuug en bloed mengde zich samen in mijn mond, maar het bloed had deze keer geen ijzerachtige smaak. Het smaakte naar aardbeien.
      "Stom kind! Iedereen is boos op jou! Heb jij hem vermoord? Nou? Nou? Nou?!" Mama sloeg me en toen was ze verdwenen.

      Ik zat weer rechtop in bed en voelde zweet op mijn rug. Boris had zijn kop op mijn bed gelegd en ik aaide hem even.
      "Het was maar een droom, Boris. Ik heb Löffel niet vermoord." Het was nog maar een dag geleden dat Löffel was vermoord, de kranten stonden er vast helemaal vol van.
      Ik hoorde de bel en stapte uit mijn bed, ik deed m'n badjas aan en liep strompelend naar de woonkamer om de deur open te doen. Het zal mevrouw Kater wel zijn, dacht ik. Mevrouw Kater kwam altijd zondags langs om hier haar soap te kijken; ze had zelf geen televisie.
      Ik trok de deur open en had meteen de neiging om hem weer dicht te gooien toen ik zag wie er voor stond:
De Duitsers. Patrouille-Duitsers. De politie. Net toen m'n ouders en Kai niet thuis waren.
      "Hausbesuch! Alle Kinder und Erwachsenen müssen einpacken und verlassen!" zei de man met een rode snor. Boris blafde even kort, hij kon zich ook nooit inhouden.
      "Aufhören!"
Ik was in shock en werd aan de kant gedrukt door de Patrouille, die snel mijn huis ging onderzoeken. De man met de rode snor keek even mijn kant op.
      "Einpacken!"
Ik kon Duits, dat werd ons op school geleerd. Ik wist dat 'einpacken' inpakken betekende.
      Snel holde ik naar m'n slaapkamer waar ik mijn koffer vollaadde met spullen. Tranen rolden over mijn wangen.
      In de woonkamer hoorde ik een verschrikkelijk gejank komen. Boris' gejank. Ik liep terug naar de woonkamer waar ik mijn hond op de grond zag liggen. Dood.
      "Keine Hunde erlaubt ins Lager. Über zehn Minuten am Platz sein."
De Patrouille vertrok. Ik knielde neer naast Boris. Er kwam geen geluid meer uit mijn mond. Ik legde mijn hoofd neer op zijn buik en huilde.       Huilde totdat de tien minuten over waren.