Niemand

'Puck, stop!' ik wilde schreeuwen, maar ik kon amper een geluid uitbrengen. 'Dat klinkt niet zo overtuigend, meid,' grinnikte Puck, 'jij wilt niet weg.' Een gemene grijns verscheen op het gezicht van Puck. Ik haalde mijn handen omhoog om de kleine ruimte die nog tussen mij en Puck zat te bewaren. 'Wat wilde je daarmee doen?' Puck keek me schuin aan. De brede, gespierde jongen torende boven mijn kleine, smalle lichaampje uit. Natuurlijk was iedereen klein en smal vergeleken met Puck. 'Ga weg, ga weg,'piepte ik wanhopig. Met mijn vuisten probeerde ik hem zo hard mogelijk op zijn borst te stompen. Van een afstand moet het eruit hebben gezien als trommelen, want mijn vuisten haalden tegen Puck natuurlijk niks uit. Maar er was niemand, die van een afstand toe stond te kijken. Ik was hier alleen, met Puck, in de kantine, terwijl iedereen zich waarschijnlijk naar zijn les aan het haasten was.
Ik gaf het op. Ik liet mijn armen zakken, en richtte mijn hoofd op, zodat ik de jongen recht aan kon kijken. 'Oke,' gaf ik toe, 'wat wil je van me?'
'Gewoon,' zei Puck, en hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Voor ik het wis had de jongen zijn armen om me heen gegooid en sleurde me naar een kleine deur achterin de kantine. Ik protesteerde wel, maar Puck was veel te sterk voor mij. Ik wist waar de deur naartoe leed. Het was de keuken. Het was een klapdeur, dus Puck hoefde me met geen van zijn armen los te laten om naar binnen te kunnen komen. 'Puck, kappen! Laat me gaan!' schreeuwde ik. Maar het haalde niks uit. Nog steeds piepte mijn stem meer, dan dat het bedreigend klonk.
Hoorde hier niet een medewerker van de school bezig te zijn? Of begonnen die nog niet zo vroeg met het bereiden van de lunch? Puck zag dat ik om me heen aan het kijken was. Niet zo gek, ik deed het nogal wild en wanhopig. 'Rustig aan maar, kleine meid,' sprak hij neerbuigend. Hij drukte me me een harde duw tegen de muur aan. 'Niemand zal ons hier zien, wees maar niet bang,' weer grinnikte Puck, op een nog engere manier dan eerst. Hij schoof mij weg langs de muur, zodat we niet meer in de keuken maar in het voorraad hok stonden. Ik voelde me een veertje. Mijn voeten raakten niet eens de grond. En ook aan de betegelde muur was geen houvast te vinden. Het ligt van de kantine kon dit hok niet meer bereiken. Het leek allemaal precies volgens de planning van Puck. Hoe lang had hij over deze actie nagedacht? Langer dan vandaag, dat was zeker. In het vage schijnsel dat het nooduitgang-lampje over de kleine ruimte wierp, zag ik dat er een stoel was neergezet. Hoewel ik nog nooit eerder in het voorraad hok geweest ben, bedacht ik me dat die er in een normale situatie niet zou staan. Puck kon de deur niet sluiten, omdat hij alleen van buiten geopend kon worden, mits je een sleutel had die op een andere deur uit de ruimte paste, die van de garagedeur, waar één keer in de week een vrachtauto voedsel naar binnen laadde. Als ik nou eens door de deur naar de keuken weg kon rennen?
Puck had me inmiddels los gelaten en in de stoel gezet. Zelf was hij voor de stoel op de grond geknield. Met grote ogen door het donker keer hij mij aan. Wat was hij allemaal van plan? Ja, vaag zag ik het natuurlijk al aankomen, maar wat was hij precies van plan? Ik huiverde, ik probeerde op hetzelfde moment zo stil mogelijk te blijven zitten. Toch schrok ik op van het plotselinge geluid.
'Hallo?' klonk een stem vanuit de keuken. Puck leek meteen gealarmeerd, maar wie niet sterk is moet slim zijn, of snel. Voordat hij zijn hand over mijn mond had kunnen leggen was ik al begonnen met schreeuwen. Dit keer niet piepend, maar met een echt meesterlijk geluid. 'Bitch!' spuugde Puck in mijn gezicht, terwijl hij opstond en weg wilde rennen. Echter, er stond al een schim in de deuropening. 'Rory!' riep ik, zodra ik hem herkende. Als hij maar niet probeert om hem te slaan. Ik slikte een brok slijm weg. Puck was natuurlijk veel sterker. Het resultaat was al snel duidelijk. Puck had de onweerbare jongen bij zijn kraag gepakt en richting het hok in gesmeten. Woedend, en met een enorme klap, zwaaide hij de deur dicht. Ik wachtte niet tot ik hem weg hoorde lopen. 'Rory! Gaat het?' vroeg ik, en ik snelde me naar de jongen toe, die kreunend op de vloer van het voorraad hok lag.