|010|

We reiden in de auto van ma naar school toe. Ik weet wat je nu denkt, rijdt zei terwijl ze nog maar net 16 is?! Maar wees gerust, ik rijdt niet. Maar ma wel.

Als we aankomen bij een gebouw waar veel mensen en auto’s staan, stopt ma. ‘Veel plezier op je nieuwe school. En kom je vanmiddag weer terug met de bus?’ vroeg ma me. ‘Dankje en oké is goed’ antwoordde ik en stapte uit. De auto reed weg. Ik bekijk het gebouw en kom tot de conclusie dat deze school minstens 3x zo klein is als onze vorige school! En dat zegt nogal wat.

Als ik het plein oploop wordt ik aangestaard door veel mensen. Oke, ik weet dat ik wat anders ben dan de anderen maar dat is toch geen reden om me aan te staren? Ik negeerde ze eerst en liep door. Pas als ik merk dat er ook over me gefluisterd wordt, raak ik geïrriteerd. Ik draai me en trek me mond open. ‘Zeg! Kunnen jullie ook even naar iemand anders staren?!’ roep ik over het schoolplein. Er valt een groot deel stil en staart me aan, maar anderen die fluisteren nog meer. Ik draai me weer om en schud me hoofd. Ze leren het ook nooit hè? Op mijn vorige school ook al, in het begin staarden ze je aan en ben je het onderwerp van het jaar en als je er iets van zegt, blijven ze gewoon doorgaan! Arg! Wat heb ik een hekel aan dat soort mensen.

Ik loop de school binnen en ga op zoek naar het secritaat. Als ik die gevonden heb, loop ik er heen. Er zit een wat oudere vrouw op een stoel voor de computer. ‘Hallo, ik ben nieuw…’ ‘Ah, jij moet Amaya Woods zijn?’ ‘Ehh, ja.. Hoe weet u dat?’ ‘Het is een klein dorp, nieuws verspreid zich snel’ ze zoekt even wat op en komt dan terug met een doos. ‘In deze doos zitten alle boeken en papieren die je nodig hebt dit schooljaar’ zegt ze en overhandigd me de doos. Ik had verwacht dat de doos veel zwaarder zou zijn, maar het viel wel mee. Ik viste het papiertje waarop stond welk kluisje ik had uit de doos, en zocht het kluisje op. Ik dumpte daar al mijn spullen in en pakte de spullen die ik nodig had.