6.6

Pov Ibrahim:
Terwijl we op het trainingsveld een balletje overtrapte waren me gedachte heel ergens anders, ik miste Samira elke seconde van de dag en ik kon haar maar niet vergeten hoeveel beter het ook was. Ik miste alles van haar, de lieve woorden die ze tegen me zei, haar enthiausiasme. Ik was benieuwd hoe het met er ging, of ze haar examen gehaald had maar het belangrijkste, of er voor haar een ander was en of ze gelukkig is. Terwijl de training was afgelopen liep ik door de straten van Barcelona. De droom die voor mij zo groot was is nu ineens een nachtmerrie, een leven zonder Samira die ik me niet kon voorstellen een paar maanden terug, ze was me meisje en me toekomstige vrouw, ik wou gelukkig met haar worden en nu is ze weg, verdwenen uit me leven en komt ze niet meer terug. De tranen rolde over me wangen, het is klaar over ik zal haar nooit meer zien en leven zonder haar doet pijn, ik heb verloren van me grootste angst, de angst om de ware liefde kwijt te raken. Het was bijna onze tijd geweest, we zouden samen vertrekken naar Barcelona, een huisje boompje beestje vormen, maar nu was alles kapot. Alles door dat ene stomme ongeluk, het deed me zoveel pijn dat ik haar kwijt was. Terwijl ik door de zonnige stralen verder door de straat richting me hotel liep aangezien ik nog geen vast huis in Barcelona had voelde ik de moed verder in me schoenen zakken. Ik wou terug, terug naar Nederland terug naar het verleden en het belangrijkste nog, terug naar me meisje. Terwijl ik even voor me uit staarde zag ik een meisje. Haar blonde haren wapperde in de wind en ze kwam me zo bekend voor. ik liep haar richting op en zag toen pas wie het was. Het was Samira, mijn meisje die ik zo gemist heb. Even bleven we stijf tegen over elkaar staan met een afstand tussen in. Was het echt of was het alleen maar een droom?