Chapter 24

Ik opende mijn ogen en zag dat de andere helft van mijn bed leeg was. Chris had hier toch geslapen? Verbaasd keek ik om me heen, toen op mijn telefoon. Het was half 10, Chris was nu toch niet al weg? En zonder iets van zich te laten horen? Ik stond op en zag toen zijn vest nog liggen.
“Goedemorgen,” hoorde ik Chris zeggen, ik keek naar de deuropening, daar stond een al aangeklede Chris.
“Goedemorgen,” zei ik terug. Chris ging weer naast me liggen en sloeg zijn arm om mij heen, hij sloot zijn ogen.
“Moet je zo weg?”
“Ja, over een half uur…” mompelde Chris.
“Zullen we dan even gaan ontbijten?” vroeg ik toen.
“Mag ik nog even zo blijven liggen?” vroeg Chris lief. Ik lachte en haalde mijn hand even door zijn haar.
“Blijf eens van mijn haar af,” grinnikte Chris.
“Waarom?”
“Omdat het net in model zat,” antwoordde Chris lachend.
“Oh, je bedoelt de out-of-bed-look?” zei ik grijnzend.
“Ja, vind je het mooi?” vroeg Chris terwijl hij opkeek.
“Mwoah, ik denk dat ik je liever kaal zie,” antwoordde ik. Chris keek me verbaasd aan, daardoor kon ik mijn lach niet inhouden.
“Dat was een grap, hè?” vroeg hij.
“Ja, ik vind je haar mooi zo. Maar, jongen met mooi haar, ik heb eigenlijk wel zin om te eten…”
“Oké, dan gaan we eten,” zei Chris. Hij stond op en pakte mijn hand en hielp me omhoog. Hij pakte zijn vest en liep naar beneden, ik trok mijn joggingbroek aan en volgde hem.
“Zijn je ouders aan het werk?” vroeg Chris toen we beneden waren.
“Ja, en Jorn is naar school, denk ik,” antwoordde ik. Ik legde wat beleg en brood op tafel en schonk voor ons beide wat drinken in.
“Heb je lekker geslapen?” vroeg ik toen aan Chris.
“Ja, heerlijk, jij?”
“Ook… Maar had jij een wekker gezet?”
“Nee, maar ik word altijd rond die tijd wakker, soort van wekker in mijn hoofd.” Hij lachte. Chris ging aan tafel zitten en toen ik het drinken op tafel had neergezet trok hij mij bij zich op schoot.
“Wat doe je?” vroeg ik verbaasd. Ik keek hem aan, hij had pretoogjes en glimlachte, hij zag er zo schattig uit dat ik heel erg de neiging kreeg hem te knuffelen, wat ik ook deed. Toen ik hem los liet drukte hij gelijk zijn lippen op de mijne, zijn handen rustten op mijn onderrug. Hij stopte even en terwijl ik hem recht in zijn mooie ogen aankeek liet ik mijn hand van zijn haar naar zijn kaak glijden, zachtjes pakte ik zijn hoofd vast en begon hem weer te zoenen. Hij kriebelde zachtjes met zijn hand op mijn rug, ik liet mijn hand dwaalde af naar zijn buik, zijn gespierde buik. Met mijn vinger probeerde ik lijntjes tussen zijn spieren volgen, Chris glimlachte een beetje.
“Dat kietelt,” mompelde hij, om het nog erger te laten kietelen liet ik mijn hand onder zijn shirt glijden en deed weer hetzelfde.
“Ah, niet doen,” zei Chris terwijl hij zijn lach in probeerde te houden.
“Of anders?”
“Ga ik jou kietelen,” zei Chris nu wel lachend. Ik ging door en net voordat hij mij vast wilde grijpen sprong ik van zijn schoot.
“Nu heb je een klein probleempje mevrouw Meyers,” zei hij terwijl hij opstond. Ik lachte en ging aan de andere kant van de tafel staan, Chris liep snel om de tafel heen maar ik was hem te snel af. We renden om de tafel heen maar uiteindelijk was Chris toch sneller en greep hij me vast. Hoewel ik verwachtte dat Chris me heel hard ging kietelen kuste hij me zacht in mijn nek, hij had zijn armen stevig om mijn middel geslagen, die pakte ik vast. Toen ik mijn hoofd een beetje draaide vond hij al snel mijn mond. Ik kon er werkelijk geen genoeg van krijgen, van Chris. Hij leek elke keer weer leuker te worden. Chris liet me los.
“Ik moet weg,” zei hij toen zacht. Ik keek op de klok en zag dat het inmiddels kwart over 10 was.
“We hebben nu nog niet eens gegeten,” zei ik van lachend.
“Dit was een betere manier om de dag mee te beginnen,” antwoordde Chris toen met een grijns op zijn gezicht.
“Maar eten is belangrijk,” zei ik toen.
“Jij ook,” reageerde Chris serieus.
“Eten is een eerste levensbehoefte.”
“Jij ook,” zei Chris net zo serieus. Ik keek hem bedenkelijk aan en glimlachte toen.
“Maar nog steeds heb je eten nodig,” vlug pakte ik een broodje en legde er een plakje kaas op, “hier, neem die mee.”
“Je zorgt ook te goed voor me, hè,” zei Chris lachend terwijl hij het broodje aannam.
“Puur uit eigenbelang, ik zou niet willen dat je verhongerd, dan moet ik je te erg missen.”
“Dat zou een ramp voor de wereld zijn…”
“Eigendunk,” zei ik en ik stak plagerig mijn tong naar hem uit.
“Ik ben gewoon leuk, vind je niet dan?”
“Retorische vraag… Al doet dit me twijfelen,” zei ik lachend. Chris deed alsof hij diep beledigd was en liet zijn mond openvallen.
“Ga jij nou maar trainen,” lachte ik terwijl ik hem richting de deur duwde, wat moeilijk ging want hij verzette zich.
“Wil je me weg hebben?”
“Nee, ja, nee, je moet gewoon trainen,” zei ik en ik duwde met al mijn kracht hem de deur door. Chris lachte plagerig en pakte toen mijn armen vast zodat ik hem niet meer kon duwen.
“Ik ga al,” zei hij toen. Hij gaf me en kus en ging toen naar buiten, toen hij in zijn auto stapte rende ik snel achter hem aan, in mijn pyjama ja.
“Wacht even,” riep ik. Chris keek verbaasd en deed zijn raam open. Ik stak mijn hoofd erdoor heen en gaf hem nog een lange zoen.
“Veel plezier,” zei ik toen.
“Dankjewel lieverd,” antwoordde hij. Chris startte zijn auto en ik deed een paar stappen uit, toen hij wegreed zwaaide hij nog, toen liep ik naar binnen. Ik moest maar eens aan mijn ontbijt beginnen…

Zin om wat te doen? Stuurde ik naar Emily.
Met jou altijd! Kom je hier?
Ja, tot zo.
Ik pakte mijn fiets en ging naar Emily toe. Emily haar ouders leken ook niet thuis te zijn, er stond geen auto. Emily kwam al naar buiten om me enthousiast te begroeten.
“Hoe is ‘ie?” vroeg ze blij.
“Goed, goed, met jou ook? Je bent vrolijk!”
“Zeker, ja ik heb lekker geslapen,” antwoordde Emily.
“Moet ik hier meer van denken?”
“Nee, binnen een straal van vijf kilometer was geen leuke jongen te bekennen,” zei Emily lachend. Ik begon te lachen. We liepen naar binnen, gelijk liet ik me op de bank vallen.
“Oh, ik vind het best spannend dat je misschien naar ADO gaat,” zuchtte Emily toen.
“Wat denk je van mij?!” reageerde ik.
“Ja, nog erger… Wat vindt Chris er van? Je kan hem vast minder zien dan,” zei Emily.
“Misschien iets minder, maar Den Haag is niet zo ver weg en Chris heeft een auto… En ach, we hoeven elkaar ook niet iedere dag te zien,” zei ik toen terwijl ik mijn schouders ophaalde.
“Wil je dat dan niet graag? Hem iedere dag zien?”
“Ja tuurlijk wel, maar misschien is dat ook wel beter als dat niet zo is.”
“Dat is misschien wel waar, ja, hé wat vind jij dat ik moet doen met Greg?” vroeg ze.
“Wat voel je?”
“Ik weet het niet… Ik vind hem echt wel heel erg leuk,” zuchtte ze.
“Ga er dan voor, volgens mij ben jij gewoon bang om je te binden.”
“Nee, dat is het niet, denk ik.”
“Dat denk ik wel, heb je nog met hem gepraat vandaag?” vroeg ik.
“Hij whatsappte me, of ik iets te doen had vanavond…”
“Wat heb je gereageerd?”
“Nog niets,” antwoordde Emily schouderophalend.
“Doe dat dan wel, probeer het gewoon, hij gaat voor jou en ik weet dat jij hem leuk vindt. Wees niet bang! En als het je allemaal te snel gaat, vertel het hem…”
“Zou jij dat ook tegen Chris zeggen?” vroeg ze.
“Natuurlijk, je hoort rekening met elkaar te houden,” antwoordde ik.
“Je hebt gelijk…” Ze pakte haar telefoon en typte gelijk een berichtje naar hem.
“Ze trainen nu zeker?” vroeg ze toen.
“Ja,” antwoordde ik en ik moest lachen toen ik terugdacht aan deze ochtend.
“Wat?”
“Chris sliep bij mij, vannacht, en…”
“Hebben jullie…?” onderbrak Emily mij.
“Nee, hij sliep gewoon bij mij, meer niet,” antwoordde ik.
“Nog niet gedaan?” vroeg Emily toen verbaasd. Ik schudde mijn hoofd.
“Wow.”
“Ik wil het nog niet.”
“Dat heb je tegen hem gezegd?” vroeg ze.
“Ja, je moet alles kunnen zeggen, dat is wat ik bedoel met dat je rekening met elkaar moet houden… Hij accepteert wat ik wil, ik accepteer wat hij wil, zo simpel is het, dat moet jij ook bij Greg doen en Greg eveneens bij jou.”
Emily dacht even na, ik wist dat het heel simpel leek zoals ik het zei maar dat het lang zo simpel niet was, ik moest blij zijn dat het met Chris zo makkelijk was, ik wist dat ik me bij Chris nooit hoefde te schamen en dat hij me altijd zou accepteren…