Sixteen.

Lichtelijk zenuwachtig zitten Liam, Abby en ik op de bank. “I really hope it’s going to be okay.” zeg ik uiteindelijk om de stilte te verbreken. Ze knikken allebei. “Don’t we have to take a look? What if they get mad at eachother?” vraag ik toch wel een beetje bang. Wat als Louis Harry pijn doet? “They won’t, I’m sure. Louis is here to say sorry. So I think it’s gonna be okay. They’re soulmates, you know that!” zegt Liam. Auw, recht door mijn hart. “Could be, but I’m still going to check it.” ik spring op. “Don’t-“ begint Liam, maar Abby onderbreekt hem. “Let him go. I think you can’t stop him.” zij begrijpt me. Ik loop de trap op en ben toch wel een beetje bang wat ik zal aantreffen. Het is stil. Zouden ze...? Ik loop richting mijn kamer en open de deur. De kamer is leeg. Natuurlijk, de logeerkamer! Ik loop zachtjes richting de logeerkamer en open de deur op een kier. Ik gluur er door heen en mijn hart staat stil bij wat ik zie.
Geschrokken en in paniek ren ik naar beneden, de kamer door, de hal in, de deur uit en de trap af. Ik moet naar buiten. Ik moet frisse lucht. Ademen lukt niet meer. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik ben helemaal op maar blijf rennen. En rennen. En rennen. Tot ik uiteindelijk echt niet meer kan en lusteloos op een bankje zak. Tranen stromen over mijn wangen. Een koude rilling loopt over mijn rug. Een zachte snik verlaat mijn mond. Dan komt er een hijgend iemand naast me zitten. Ik kijk in de ogen van een uitgeputte Abby. Ze slaat haar arm om me heen. “You can run really fast, you know?” zegt ze uiteindelijk. Ik moet door mijn tranen heen lachen. “What happend Nialler? Why are you running?” vraagt ze dan. Ik zucht. “I just… I saw them.” weet ik uiteindelijk snikkend uit te brengen. “Louis and Harry?” vraagt ze. Ik knik. “What were they doing?” ze kijkt me doordringend aan. Ik weet nog even niks uit te brengen. Ze kijkt me recht in mijn betraande ogen “What were they doing Niall?”

* MWUHAHAHAAAA, ik stop hier. *