Hoofdstuk 2
Hoofdstuk 2
Misschien zouden ze ons niet opmerken. Misschien wel. Misschien zouden ze geen wapens hebben. Misschien wel. Misschien zouden we het niet overleven. Misschien wel. Eigenlijk stel je dit soort vragen altijd op momenten dat je er eigenlijk geen tijd voor hebt, of op tijdstippen dat het al te laat is. We wachten op het geluid van zware lijven die de takken die in de weg zouden hangen breken. Maar we horen niets. Toch blijven we op onze hoede. De Antyllie zijn er gemeen genoeg voor om een hinderlaag aan te leggen. We blijven nog een tijdje zitten totdat we gokken dat de groep waarschijnlijk de andere kant is opgegaan. We besluiten dat het nog te riskant is om terug naar onze basis te gaan, dus proberen we een enigszins comfortabele plek te vinden. Na een hoop gevroet, getrek en geduw hebben we de takken zo gebogen dat we in een soort enorm mislukt vogelnest zitten. 'Nog van plan naar de Händel te gaan?',vraag ik aan Char. De Händel is de illegale markt waar we onze geschoten beesten en zooi van de Antyllie slachtoffers kwijt kunnen. Uiteraard keurt de vijand het niet goed, zeker niet als er gestolen spullen geruild worden, maar wonderlijk genoeg lukt het altijd om de markt op zo'n manier te houden dat die sukkels ons nooit te pakken krijgen. 'Nèèèh. We hebben niet veel buit vandaag, afgezien het medaillon. Die bewaren we anders wel, als appeltje voor de dorst.' Ik ben het voluit met haar eens, ookal vind ik de afbeelding afschuwelijk. 'Voer genoeg?',vraag ik. 'Dat kan nog wel eens een probleem worden.' Bevreesd kijk ik haar aan. 'What's up, Char?' 'De voorraden hangen nog in de basis. Het enige wat ik kon meegrissen was het medaillon',strak kijkt ze voor haar uit. 'Jammer dan. Je kan niet alles hebben.' 'Yeah, right, maar wij hebben bijna niets.' 'Klinkt alsof je een besluit hebt genomen?,'vraag ik terwijl ik mezelf in een andere houding frommel. 'Drie keuzes. Of je gaat terug, met de kans om afgemaakt te worden. Keuze twee is op jacht gaan, met als risico gevonden te worden. Laatste optie is hier gezellig tezamen verhongeren. Wat wenst u?' Char probeert op te staan, wat niet echt goed lukt. Ze staakt haar pogingen, denkt even na en glimlacht dan. 'Wel, dat laatste aanbod lijkt me erg aantrekkelijk, afgezien die honger dus. Nummer één zal niet echt goed voor mijn gezondheid worden, en twee, tja, mijn maag geeft niet voor niets die signalen af, Scarlett.' 'Het kan me geen drol meer schelen. Maar ik kom je echt niet redden als je weer een woest zwijn tegenkomt.' 'Adios dan maar,'Char zwaait nog even en dondert dan bijna uit de boom. Scheldend loopt ze verder. 'Zo jaag je alle dieren weg!',roep ik haar na en dan is het stil. Ons enorme vogelnest is een stuk ruimer in je eentje. Ik luister nog even goed of er geen mensen aan kom en spring dan soepel naar beneden. Tevreden kijk ik omhoog, tot mijn genoegen is het nest amper te zien. En de stukjes die ertussen door piepen lijken op het nest van een Wertparkiet, een vogel die veel voorkomt hier. De Antyllie moestten zonodig de belachelijke toevoeging "parkiet" er aan vast plakken, ondanks dat het beest meer weg heeft van een fazant, maar veel mensen hielden hardnekkig vol dat zijn verenpak veel weg had van de zogenaamde "Antyparkiet". Het dier schijnt erg populair te zijn om zijn befaamde kleuren, maar om eerlijk te zijn vind ik hem spuuglelijk. Ik kijk om me heen naar stenen om nieuwe lemmets te maken voor mijn steeds grotere messencollectie. Sommige zijn aan het beschadigen en Chars rip-mes valt zo ongeveer van ellende uit elkaar. Ik zie een geschikte steen voor het mes en kijk nog even om me heen voor een harde ondergrond. Een platte, niet al te grote steen die ik mee naar boven kan slepen word de keus. Even later zit ik boven op mijn gemakje een nieuw lemmet te maken. Na een tijdje hoor ik het vertrouwde gestommel van Char. Onwillekeurig moet ik even glimlachen, want zelfs na al de sluiplessen leert ze het maar niet af. 'Niets gevonden?',vraag ik terwijl ik het antwoord kan zien aan haar lege handen. 'Niets wat ik kon meenemen. Maar iets verderop staat een enorme appelboomgaard. Wie weet valt daar nog wat te snaaien.' Mooi. Dan weten we nu ook meteen waar ons slachtoffer vandaan kwam. 'Wat ben je aan het doen?',vraagt Char. 'Lemmet maken. Die van jouw kan elk moment instorten, dus ik zou m'n handen maar laten wapperen.' Een tijdje zitten we zwijgend aan de messen te werken, terwijl ik de mogelijkheden overweeg om wat appels te pikken. 'Was het een Antyllieboomgaard?',vraag ik.'Oja, zeker. Duidelijk ook te zien aan de appels',zegt ze terwijl ze geconcentreerd bezig blijft met haar steen. Het wordt al donker als ik tevreden het resultaat bekijk. Het nieuwe lemmet is sierlijk gevormd, met een paar scherpe kartels bij de punt. Ik wilde al heel lang dit ontwerp proberen te maken. Behalve dat we de messen zelf maken, probeer ik soms ook nieuwe vormen uit. De meeste zijn succesvol en zijn zelfs doeltreffender dan de normale standaard wapens die je in de winkel kan kopen. Morgen zal ik een nieuw stuk hout zoeken voor het handvat, en ook de versieringen afmaken. Ik kijk naar Chars werk en zie dat ze het al beter begint te leren. 'Wat ga je doen?',vraagt ze als ik mijn boog pak. 'Ik ga wat vitamientjes shaken. Die Anty's kunnen wel wat missen!' 'Zal ik meegaan?' Ik twijfel. Aan de ene kant is het altijd handig om een maatje bij je te hebben, aan de andere kant moet ons nest ook bewaakt blijven. 'Ja doe maar',besluit ik. Het hol is goed genoeg verborgen voor indringers. Char weet wat ik denk en grinnikt. 'Inderdaad, dat heb je goed gecamoufleerd. Zo goed zelfs, dat ik vier keer te verkeerde boom in ben geklommen.' Met deze woorden springt ze uit de boom en lopen we weg.
Er zijn nog geen reacties.