007.

De dokter komt binnen, het is een oude man die alles behalve vrolijk kijkt. Nors begint hij vragen te stellen en als ik niet reageer kijkt hij me geïrriteerd aan. In een rap tempo schrijf ik op wat er is gebeurd terwijl Liam hem verteld dat ik niet praat. Geïrriteerd zucht de dokter en begint met zijn voet op de grond te tikken terwijl hij wacht tot ik klaar ben met schrijven. Als ik het boekje aan de man door geef grist hij het uit mijn handen en leest het vluchtig door. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe Liam geïrriteerd naar de man zit te kijken. Voor een enkele seconde kruisen onze ogen elkaar en ik haar mijn schouders even op. Hij is het natuurlijk niet gewend dat mensen zo tegen je doen, ik ben niet anders gewend. Als mensen er achter komen worden ze meestal geïrriteerd omdat ik niet praat of ze behandelen me alsof ik een klein kind ben.

De man doet wat testjes met mijn voet en mompelt iets wat ik niet versta, hij gooit het boekje naast me neer en wend zich tot Liam. “it’s broken. Someone’s coming to put on some bandage on her foot. She can’t walk on it for at least six weeks. The bandage probably has to stay on for thirteen weeks”. Nadat hij dit gezegd heeft draait hij zich om en loopt de kamer uit. Verbaasd zit Liam op zijn stoel, “what a jerk” fluistert hij bijna onhoorbaar. “Don’t worry, I’m used to it” schrijf ik met koeienletters op het blaadje en ik hou het in de lucht. Liam kijkt verbaasd op en leest de woorden “they shouldn’t treat you like that. You’re just a normal girl like everybody else” zegt hij gefrustreerd. Weer haal ik mijn schouders op.

Twee uur later duwt Liam me eindelijk het muffe kamertje uit. Mijn voet zat in het gips en ik mag er nu dus zes weken niet op lopen. Gelukkig heb ik ook krukken meegekregen dus het moet me wel lukken om die weken door te komen. Over zes weken moet ik weer terug voor controle. “Thank god! You guys survived. Why did it took so long?” roept Louis als hij ons als eerste in de gaten krijgt. “what did they say?” vraagt Harry als hij mijn voet ziet. Automatisch kijken alle vier de jongens naar Liam die geïrriteerd zucht. “Guys, you should ask HER, not me. She can communicate too you know” zegt hij gefrustreerd. De jongens worden allemaal een beetje rood en mompelen een sorry. Ik draai mijn hoofd een beetje om en kijk hem met een glimlach aan. “I brook it, can’t walk on it for atleast six weeks, maybe thirteen” schrijf ik waarna het blaadje de hele groep langs gaat. “can we call someone for you?” vraagt Zayn zodra hij het blaadje heeft gelezen. Weer diezelfde vraag, voor de meeste mensen een hele normale vraag maar voor mij is het een pijnlijke vraag. Het herinnert me aan het feit dat ik alleen ben, dat mensen me in de steek hebben gelaten. Aan alles waar al deze ellende mee is begonnen. ‘No thanks, I’m fine. But I would appreciate if you guys could drop me off at my place’ Liam die al over mijn schouder heen leest zucht demonstratief “ofcourse, we can drop you off.” De andere jongens knikken ook.

Met z’n zessen zitten we in het busje, de jongens zijn erg aanwezig en houden elkaar voor de gek. Ik zit rustig op mijn plek aan het raam en ik kijk rustig naar buiten. Helemaal in gedachten staar ik naar de andere auto’s en de mensen er in, ik probeer te bedenken waar de mensen heen gaan. Een chique diner? Een date? Naar huis? Familie? Misschien wel naar de vrouw of man waar ze hun officiële partner mee bedriegen. Louis die voorin naast Harry zit begint opeens keihard te gillen en zet de radio harder. De jongens beginnen met z’n allen met het liedje mee te zingen en te dansen. Het liedje komt me niet bekend voor maar met een glimlach kijk ik toe hoe de jongens helemaal uit hun dak gaan. Hun zang klinkt best oké samen, ze zouden er iets mee moeten doen.