H17 Special Edition

Metaallandschap (vanuit Gwendolin)

‘Zo we zijn in ieder geval van de geestendrijvers in het metaallandschap af’ zei Cleveron toen hij binnen kwam lopen. ‘Mooi zo’ zei ik. ‘Hoe lang zijn ze nou al weg?’ ‘Ze zijn nu volgens mij iets meer dan 10 dagen weg’ zei Cleveron. ‘Geef ze wat tijd Gwendolin, je bent niet binnen 2 dagen helemaal aan de andere kant van de planeet. Maar goed, Casandra, je moest ons iets belangrijks vertellen’. ‘Dat klopt’ begon Casandra. ‘Ik weet hoe bizar het klinkt, maar Odin is aan het element aarde gekoppeld’. ‘Onmogelijk!’ riep ik uit. ‘Hij is aan het element water gekoppeld’. ‘Dat klopt’ zei Casandra. ‘Maar toen hij van zijn ouders terug kwam, had hij een aarde teken op zijn arm erbij gekregen’. ‘Dat moet dat dus iets met zijn ouders te maken hebben’ zei Cleveron. ‘Het is in ieder geval iets waar de 7 gezusters niets aan kunnen doen’ zei een stem achter ons. Toen we ons omdraaide stonden Nodis en Samuel in de deur opening. ‘Fijn dat jullie hier al zo snel zijn’ zei ik. ‘Ik naam aan dat jullie op de hoogte zijn van Odin en zijn twee tekens?’ vroeg Nodis. ‘Dat klopt’ zei Casandra. ‘Het gebeurde in mijn rijk’. ‘Ik vraag me af hoe dit heeft kunnen gebeuren’ zei Samuel. ‘Zou het nu ook betekenen dat hij kan aardsturen?’ vroeg ik aan de rest. ‘Ik denk het wel’ zei Casandra. ‘Waarom heb je anders een teken op je pols, dat betekend dat je dat element kan sturen’. ‘Ik hoop in ieder geval dat ze snel terug komen, ik wil dit erg graag onderzoeken’ zei ik. ‘Ik denk wij allemaal wel’ zei Cleveron. ‘Het is nu dan nog wachten op Marina’ zei Samuel. ‘Die zal waarschijnlijk samen met Odin, Marcha en Eline komen’. ‘Wat doen we nou aan de geestendrijvers?’ vroeg Cleveron. ‘Ze blijven steeds maar over opduiken, ze willen duidelijk niet dat wij ons verzamelen’. ‘Zouden de gezusters het weten?’ vroeg Nodis. ‘Ik denk het haast wel’ zei ik. ‘Hopelijk laten ze ons met rust’ zei Cleveron. ‘Ik vraag me echt af wat ze nou precies verbergen’. ‘Ik denk dat ze niet zo zeer iets verbergen, ik denk dat ze gewoon niet willen dat de bevolking weet dat zij het virus al 100 jaar verbergen. Hoe denk je dat de bevolking zal reageren?’ zei Casandra. ‘Wat denk je dat de bevolking nu denkt?’ vroeg ik. ‘Het waterrijk is voor een groot gedeelte verwoest erdoor, het is maar goed dat ze elementen geen contact met elkaar hebben, anders zou gelijk heel de wereld er van weten. Gelukkig komt het virus amper voor in het aarderijk, vuurrijk en op de luchteilanden. Ik krijg de ene naar de andere vraag erover hoor’. ‘Het wordt even wachten op Marina, daarna zullen we een plan moeten maken’ zei Nodis. ‘Ik hoop maar dat ze opschieten’ zei Samuel.

Spirit (vanuit Rodi)

‘OPROTTEN’ riep de stem van Theodora. Ik wist gewoon dat ik hier niet mocht komen, maar toch deed ik het. ‘Ik heb al 5 dagen geen eten meer gehad’ zei ik met een zachte, maar boze stem. ‘En wat denk je dat we daaraan gaan doen, misbaksel’ zei Olivia. ‘Eten geven misschien?’ vroeg ik sarcastisch. Ik wist dat ik dat beter niet had kunnen zeggen, want nadat ik het had gezegd voelde ik een inwendige klap in mijn buik, die zo pijn deed dat ik op de grond viel. Even was ik mijn oriëntatie kwijt, daarna stond in op en draaide me om, om weg te lopen.

Hoelang zou ik hier nou al gevangen zitten? Ik denk minstens twee jaar. Mijn naam is Rodi, ‘s werelds enigste kind dat aan een ander element is gekoppeld, wat ook nog is geest is. Op de dag dat ik twaalf werd, hoopte ik dat er een vuurteken zou verschijnen op mijn arm, maar hellaas was dat niet. Er verscheen een teken van het geestenrijk en ik werd gelijk gehaald door een van de zussen. Sindsdien dit ik hier gevangen. Ik word behandeld als oud vuil. Ze zeggen dat ik geluk moet hebben. De meesten kinderen die aan het element geestenrijk werden gekoppeld als ander element, werden vermoord. Ik heb al vele pogingen gedaan om te ontsnappen, maar het is me maar een keer gelukt. Toen ben ik zelfs bij mijn ouders gekomen. Ik heb ze uren vastgehouden, totdat ik los werd gerukt uit hun armen door 8 geestendrijvers. Ik werd onmiddellijk terug gebracht naar mijn cel, want zo kun je mijn kamer wel noemen. Toen ik op mijn kamer zat en ik naar mijn pols keek, zag ik ineens een felrood teken, een vuurteken. Ik had nu ineens twee tekens en ik wist niet wat dit betekende. Jammer genoeg kwamen de zussen erachter. Ze hebben me uitgemaakt voor allerlei dingen, ze mishandelde me en ik kreeg bijna geen eten meer. Er waren momenten dat ik dood wilde, ik wilde zo niet meer leven.

Nu zit ik hier, 1 jaar verder, in mijn kamer. Mijn maag knort, ik heb vreselijke honger. ‘Dat meen je niet!’ hoorde ik een stem van een geestendrijver zeggen. ‘Weet je zeker dat dé kinderen zich aan het verzamelen zijn?’ hoorde ik een andere geestendrijver vragen. ‘Ja, ik weet het duizend procent zeker. Als je het mij vraagt, is dit een goed teken. Eindelijk iemand die het opneemt tegen het virus, want van deze heksen hier, hoef je niet veel te verwachten’. ‘Laat ze dat maar niet horen’ zei de ander weer. ‘Je weet dat dat geen zit heeft, ze lezen zo je gedachte’. Even bleef het stil. ‘Wie verteld het? Ik of jij?’ ‘Ik doe het wel’ zei de ander. Ik besloot om de twee te achtervolgen.

‘WAT ZEG JE’ hoorde ik de stem denderen van Theodora. ‘Dit zat eraan te komen’ zei Olivia. ‘Maar zo snel had niemand verwacht’ hoorde ik de stem van Barbara zeggen. Even bleef het stil. ‘Als hun erachter komen dat ze twee elementen kunnen sturen, zullen ze samen onverslaanbaar worden’ zei Olivia. ‘Hoeveel zijn er al bij elkaar?’ vroeg Barbara. ‘Drie’ zei de geestendrijver. ‘Gelukkig missen ze er nog 2’ zei Theodora. ‘Eentje zullen ze er nooit krijgen’ zei Olivia gemeen. Ik wist dat ze het over mij hadden. ‘Waar zijn ze?’ vroeg Theodora. ‘Ze zijn nu onderweg naar de luchteilanden’ zei de geestendrijver. ‘Natuurlijk, voorspelbaar, ze willen de laatste leider ophalen voor hun bijeenkomst’ zei Olivia. ‘Wat doen we nu?’ vroeg Barbara. ‘Ik denk dat we ze binnenkort is een bezoekje gaan brengen’ zei Theodora. ‘Maar, dat laten we mooi aan Nimfea’.

Ik had genoeg gehoord. Ik moest hier zo snel mogelijk weg, zo snel mogelijk naar de luchteilanden. Ik besloot om niet meer terug te gaan naar mijn kamer, ik ging gelijk weg. Ik rende zo snel als ik kon door de gangen. Geestendrijvers die ik tegenkwam, nam ik over en maakte hem bewusteloos van binnen. Ik was bijna bij de poort doen ineens Theodora voor de deur verscheen. Hier had ik al op gerekend. ‘Eerst ons afluisteren en daarna er snel vandoor gaan?’ vroeg ze. Ik reageerde niet maar rende zo snel mogelijk door. Ik nam als eerste haar lichaam over en gaf haar een inwendige klap. Als ik nu niet op tijd weg kwam, zou ik het niet overleven. Ik rende zo snel mogelijk het kasteel uit, het bos in. Weg van de gezusters. Op naar de luchteilanden.

‘Laat hem maar’ zei Olivia tegen Theodora die van de grond op stond. ‘We weten allebei waar hij heen gaat. Hij zal een van ons vanzelf tegenkomen’.