6.4

Pov Samira;
Ik liep rustig naar huis terwijl de tranen over me wangen rolde, het was over het was klaar. We waren niet meer samen en we hadden verloren van iedereen die tegen ons was. Ik deed me kapuchon op terwijl ik wat harder liep, ik voelde me verloren en alleen ook al was het me eigen schuld. Waarom moest ik ruzie met hem maken om zo iets doms? Ik had Samir en Amber moeten laten gaan ook al wist hij alles van de mishandeling dan had ik nooit die ruzie met Ibrahim en waren we nu nog samen ook al moest hij naar Barcelona dan hadden we afscheid kunnen nemen van elkaar en had ik hem kunnen beloven hem snel op te zoeken, maar nu kan dat niet meer. Het enige wat me nog mee viel is dat de pers me met rust liet aangezien ze wisten wie ik was en dat ik met Ibrahim had. De ruwe wind ging langs me haren en voordat ik dacht dat ik thuis was kwam de pers op me af. Te vroeg gejuicht dacht ik. Terwijl ik gewoon door liep en de vragen van de pers negeerde voelde ik me alleen maar ellendiger. "waarom is het uit met Ibrahim"hoorde ik alleen maar om me heen. De gedachte dat dit nog lang door ging kon ik niet aan, ik mis Ibrahim, ik mis de liefde van me leven , de man van me toekomstige kinderen , ik mis hem en dat kan ik gewoon niet aan. Terwijl ik sneller naar huis liep was ik vast besloten om weg te gaan bij me ouders, me koffer in te pakken en vragen of Samir en Amber met me mee wouden. Mee naar Barcelona, mee om Ibrahim op te zoeken en alles uit te zoeken, Ik wil hem terug want hij hoort bij mij. We horen samen te zijn en niet zonder elkaar.