Chapter eight.

Varyn Elouise Grawson

Er valt een lang stilte, maar geen ongemakkelijke. Het voelt vertrouwd. 'Waarom ben je niet op school?' vraagt de jongen opeens. Ik weet even niks te zeggen, en glimlach. 'Waarom ben jij niet op school?' De jongen kijkt me grinnikend aan. 'Ik vroeg het eerst, dus jij moet ook als eerste antwoord geven.' Ik zucht en bijt op mijn lip. 'Eh, ik zit hier elke ochtend. Dusja, vandaag ook weer.' Het is niet eens gelogen ook. Ik zit hier ook elke dag. De jongen denkt even na. 'Ben je nu dan niet te laat?' Ik kijk hem verschrikt aan. 'Hoe laat is het dan?' De jongen kijkt op zijn horloge. 'Kwart voor 9.' Ik zucht, sta op en gris mijn tas mee. 'Sorry, ik moet gaan. Ik ben veel te laat. Gelukkig.' Dat laatste mompelde ik, zodat hij me niet kon verstaan. De jongen staat ook op. 'Ik ga ook maar.' Ik glimlach. 'Naar school?' De jongen grinnikt en ik begin te lopen. Hij gaat naast me lopen. 'Nee, ik... Nevermind.' Ik besluit er maar niet op in te gaan.
Uiteindelijk komen we bij de parkpoort aan. Ik zucht zachtjes, vanaf hier zou ik de weg naar de hel betreden. De jongen glimlacht. 'Nou ja, hier moeten we afscheid nemen. Oh mijn liefste wat zal ik je missen.' zegt hij dramatisch en ik grijns. 'Helaas. Ik zie u misschien over een eeuw weer... misschien wel langer.' De jongen lacht en ik schuif een plukje haar achter mijn oor. 'Naja, ik ga nu maar, want ik ben al laat. Dus.. dag.' Ik draai me om, maar draai weer terug als hij nog iets zegt. 'Ik heet trouwens... Harry.' Ik glimlach. 'Oke, bye Harry. Ik heet Varyn.' Harry glimlacht en ik schenk hem een grote glimlach terug. Ik zwaai nog even, en daarna loop ik zuchtend naar school toe.