Believe In What You Want.

Rose's pov:
De muren flitste voorbij. Ieder stel ogen leek me te volgen tot ik uit het zicht was. Mijn huid voelde me niet eigen. Mijn beslapen kleren voelde vies en mijn jas bengelde tussen mijn armen terwijl ik door raasde. Liz volgde op een draf, niet echt begrijpend wat er aan de hand was. Ze probeerde haar mantel zo dicht mogelijk om haar heen te houden, angstig dat mensen haar nachthemd eronder zouden zien. Ik sloeg wild hoeken om, stormde door lange gangen en probeerde zoveel mogelijk mensen te ontwijken. Ik beet de tranen weg. Één ontsnapte en doolde langs mijn wang naar beneden, drupte in m’n mantel. Stop! Je had beter moeten weten!
Ik deed zelfs niet eens moeite om de dikke dame aan te spreken. Ik glipte gewoon langs een 1ste jaars heen en klom naar binnen. Er was niemand meer te bekennen. Alles voelde leeg.
Ik perste mijn lippen op elkaar, angstig dat er een kreun over zou lopen. Ik wou de kleren van me afscheuren, mijn huid schrobben tot hij helemaal van me af was. Ik beklom de treden naar onze kamer, sloot mezelf op in de badkamer en wachtte tot ze me zou proberen er uit te halen. Ik liet de douche lopen, staarde verdwaasd naar de stralen van duizenden kleine druppels.
Mijn hart bonsde in mijn keel, liet een enorme hoofdpijn opkomen. Ik kromp in elkaar, hoorde zijn woorden door mijn hoofd suizen. “Rose, wil je les skippen voor de dag?”
Ik knikte, besefte dan pas dat ze me niet kon zien door de zware houten deur.
“Mag ik binnen komen?”
Ik zuchtte,”ja…”
De deur schoof langzaam open, haar gezicht aarzelend. Ze beet nerveus op haar onderlip en zocht naar woorden die ze niet vond. Haar wangen waren diep roze en hoewel ik wist dat ze met me meeleefde, het enige wat ik kon zien in haar ogen was een verwarde glazen blik van jonge liefde.
Ze kroop tegen me aan in de hoek, sloeg haar arm om me heen en liet m’n hoofd op haar schouder leunen. Haar warmte voelde goed. Tranen prikte in m’n ogen.
Ze kneep zacht in m’n schouder omdat woorden haar tekort schoten. Ik wilde iets zeggen maar een krop in m’n keel snoerde me de mond, ademen werd opeens moeilijker.
De stilte werd doorbroken door het hoge getik van Gucci schoenen tegen de tegels van de minderwaardige vloeren. Het waren diezelfde schoenen die een jaar ervoor door heen mijn hele huis hadden geparadeerd en zelfs jonge dreuzel jongens had doen omkijken. Het waren hakken die een wereld kon doen veranderen. Het meisje die ze zich eigen maakte nog duizenden keren meer.
Melody met haar vederlichte tred kwam de badkamer binnen. Grote ogen keken ons verward aan.
“Als het die gespierde witte is, dan zorg ik ervoor dat hij blauw ziet bij het vallen van de dag!”
Zonder het echt te willen werd de krop minder sterk en grinnikte ik bij het geluid van haar stem. Haar woorden zonken tot me door en een beeld vormde zich in m’n gedachten. Ik zag zijn witte huid overdekte met blauwe vlekken, zijn ogen duistere poelen van verdriet. Zijn kleren hingen aan stukken en zijn lip vertoonde barsten die bloed verloren. Hij leek vervuld met rouw en het enige wat ik voelde was woede. En ik wilde best geloven dat het voor hem bedoeld was, maar de woede ging uit naar de persoon die hem op die manier achtergelaten had. Ik klemde m’n tanden op elkaar, verloor ieder teken van de grijns die ze me gegeven had. Ik schudde woest m’n hoofd, veegde snel de lokken uit m’n gezicht weg. Ze fronste, deed een poging de blik in m’n ogen te doorgronden. Ik wist dat ze er niet in zou slagen, bijna zeker dat niemand er echt in sloeg op dat moment. Zelfs ik niet.
Ze draafde onze richting uit, knielde bij ons neer en wilde de kraan van de douches dicht draaien maar ik schudde m’n hoofd en haar hand zakte weg. Ze begreep het niet.
“Het maakt me rustig,” fluisterde ik. De schorre klank van m’n stem deed hun opschrikken.
Melody kroop naar m’n andere zijde en staarde naar het zelfde water, het zacht tikken van iedere druppel. Ik zag de expressie op haar gezicht veranderen, ze zag de schoonheid van dat kleine irrationele ding.