Chapter seven.

Varyn Elouise Grawson

Ik kijk verschrikt om en kijk in twee groen-blauwe ogen. Dit keer heeft de jongen geen zonnebril op, dus ik kan zijn ogen gewoon zien.
Hij schrikt wanneer ik hem aankijk en zijn mond valt open. Ik bijt op mijn lip en kijk weg. Ik had rekening moeten houden met mijn blauwe oog, maar ik was zo stom om gelijk om te kijken. Nu zou hij vast niks meer met me te maken willen hebben. Ik kijk hem weer aan, en zijn ogen staan nu bezorgd. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar klapt hem daarna weer dicht.
'Wat...' stamelt hij. Ik zucht zachtjes en bijt op mijn lip. Ik had gelijk, hij walgt van me. Ik kijk weer voor me, naar de vijver.
De jongen staat op. Zie je wel, nu gaat 'ie weg Varyn. Fijn. Je verpest alles. Maar hij komt voor mij zitten en kijkt me ernstig aan. 'Wat is er in godsnaam gebeurd?' Ik bijt op mijn lip om niet alles eruit te gooien. Maar ik weet me in te houden. Wie weet kent hij 1 van die bitches op school, en dan vertelt hij alles door. En binnen no time weet dan heel de school het en dan is mijn leven nog erger.
'Ehm, ik ben gevallen. Daardoor heb ik die blauwe plekken. En dat blauwe oog had ik al, dat is van lang geleden.' Ik kijk naar zijn gezicht, en ik zie dat hij het heel onlogisch vindt. Ik zucht, beter liegen Varyn. 'Dat kan niet,' begint de jongen en hij gaat weer naast me zitten. 'Want dan zou ik het gisteren ook al gezien hebben.' Ik glimlach wat schaapachtig en ik voel me betrapt. Wat zou ik nu moeten zeggen? Hij zou me toch niet geloven. De jongen merkt dat ik niks weer te bedenken en hij zegt: 'Als je het niet wilt zeggen, vind ik dat niet erg hoor. Als jij me niet vertrouwt ofzo, maakt dat me niet uit.' Hij glimlacht lief en ik bloos lichtjes. Voor het eerst voel ik me veilig bij iemand.