006.

Verbaasd kijk ik in de donkere ogen van een van de jongens uit de supermarkt. Zijn ogen worden groot, “Are you bleeding?” vraagt hij bezorgd. Meteen schud ik mijn hoofd en wijs naar mijn haren. “oh, you die your hair?” mompelt hij meer tegen zichzelf. “why are you sitting here in the rain?” vraagt hij terwijl hij zijn paraplu boven me houdt. Met moeite weet ik mijn ogen van hem los te trekken en ik wijs naar m’n voet. Zijn ogen glijden naar mijn voet en hij maakt een pijnlijk geluidje “that doesn’t look good. Can you stand on your feet?” ik schud mijn hoofd. De jongen haalt zijn telefoon uit zijn zak en drukt wat knopjes in. “Harry! Can you come and pick me up? I need your help. Take the boys with you, I have a surprise for you guys.” Verbaasd kijk ik naar de jongen naast me, een dikke maand geleden maakte hij alleen maar opmerkingen en leek hij zich aan mij te irriteren. “so, the guys are coming and then we’re gonna take you to the hospital” zegt hij als hij naast me komt zitten. Zachtjes knik ik, nu de jongen een paraplu boven me houdt kan ik mijn boekje pakken, dat praat wat makkelijker. Druk begin ik in mijn tas te zoeken “what are you doing?” vraagt hij verbaasd. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik het boekje vind en ik zwaai er zachtjes mee. “oh, okay. So you really don’t talk huh?” vraagt hij duidelijk verbaasd. ‘No, i really don’t talk. May I ask your name?’ met een glimlach op zijn gezicht kijkt hij nieuwschierig mee over mijn schouder. “oh, yeah ofcourse, Aafke told us you didn’t know us. My name is Zayn.” Zachtjes knik ik terwijl ik voor me uit staar.

“You know, we’ve been looking everywhere for you. Especially Niall and Louis where really bummed when they found out you left.” Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht en dankbaar kijk ik hem aan. “I don’t know what it is with you, you’re so mysterious. We couldn’t stop thinking about you, we would like to get to know you better.” Verbaasd kijk ik hem aan, waarom willen de jongens me beter leren kennen? Ik heb ze niks te bieden. Zachtjes schud ik mijn hoofd ‘why? It didn’t look like you liked me when we first met..’ Zayn begint zachtjes te lachen. “I know, I’m sorry for that. I was having a really bad day.” Voor dezoveelste keer knik ik en ik besluit er verder niks van te zeggen. Een busje komt al seen gek de hoek omgescheurd waardoor Zayn meteen op springt en als een gek begint te zwaaien. “There they are” zegt hij terwijl hij naar me glimlacht. De auto stopt recht voor onze neus en met een zwaai gaat de deur open. “Zayn!” roept Niall die duidelijk in paniek is. Zijn ogen staan bezorgd en merken mij nog niet op. Zayn staat er stilletjes bij en kijk me knipoogt even naar me. Niall zijn blik glijd van Zayn naar mij en zijn ogen beginnen te stralen.

“COOKIEGIIIIIIIRRLLLLLL” gilt hij als een klein kind waarna hij om mijn hals vliegt. Door de vaart die hij had val ik een stukje naar achter en beweegt mijn voet een beetje. Mijn kaken klem ik hard op elkaar en de pijn is duidelijk van mijn gezicht af te lezen. “Niall STOP!!” hoor ik Liam roepen van uit de auto. Geschrokken laat hij me meteen los en bekijkt mijn gezicht. “ohmygod I’m sorry, did I hurt you?” met moeite weet ik een glimlach op mijn gezicht te zetten en schud mijn hoofd. “she hurt her foot, we need to get her to the hospital” antwoord Zayn gelukkig voor mij. Dankbaar kijk ik hem aan en hij glimlacht weer naar me. Met een arm om de nek van Zayn en de andere arm om de nek van Niall strompel ik naar de auto toe. De jongens hadden plek gemaakt en ik heb een hele bank voor mij alleen. Mijn voet leg ik op de bank en Niall komt naast me zitten. Een kwartiertje later komen we aan bij het ziekenhuis en Louis rent meteen het ziekenhuis in om een roelstoel te halen. Van de jongens mag ik me absoluut niet bewegen. Tijdens het rijden had ik in mijn boekje geschreven wat er was gebeur en Niall was zo lief geweest om het voor de rest voor te lezen. “okay, her majesty. You can come sit in the wheel chair” zegt Louis met zijn blije hoofd als hij met de rolstoel aan komt lopen. Die opmerking levert hem een boze blik op van mij en de rest van de jongens beginnen te lachen. Met behulp van Zayn en Liam zit ik na een tijdje eindelijk in de rolstoel. Louis begint meteen als een gek te rennen met de rolstoel en met wilde gebaren probeer ik hem duidelijk te maken dat hij rustig aan moet doen. “LOUIS. ARE YOU MAD?! One broken foot is enough.” Roept Liam boos. Louis begint zich te verontschuldigen ‘it’s okay, but I would like for someone else to push the chair if you don’t mind.”

Samen met Liam zit ik te wachten in de behandelkamer. “is there someone we can call for you? Your parents or a friend?” Een steek gaat door mijn lichaam en met moeite weet ik mijn tranen uit mijn ogen te houden en schud ik mijn hoofd. “are you sure? It’s no problem and I don’t think you can take care of yourself in the next few weeks” gaat hij door. Weer schud ik mijn hoofd en ik wijs naar mijn tas als teken dat hij het even aan moet geven. Liam begrijpt de hint en geeft me mijn boekje en een pen aan. “Thanks, but I’m all alone, no family and no friends so there’s nobody you could call” Liam’s ogen glijden over de pagina en zetten uit. Met een rare blik in zijn ogen kijkt hij me aan, de blik kan ik niet goed plaatsen. Hij lijkt verbaasd en geschokt tegelijk. Op het moment dat hij zijn mond opent om iets te zeggen gaat de deur open en komt er een dokter binnen gelopen. Once again, saved. Deze keer niet door Niall maar door de dokter.