005.

5 weken later.

Zachtjes huppel ik door de straten van Londen. Mensen kijken me raar aan en lopen gehaast om me heen. Ze lopen allemaal met een geïrriteerse blik op hun gezicht en een paraplu boven hun hoofd. Op mijn gezicht staat een glimlach, dat is wat regen met me doet. De meeste mensen worden geïrriteerd en chagrijnig van regen maar ik niet. Van regen word ik rustig, het maakt me soms zelfs Vrolijk. Niet het soort vrolijk dat ik altijd probeer uit te stralen naar mensen maar echt vrolijk. Mensen kijken me raar aan als ik naar ze glimlach, maar ik geef de moed niet op. Ik ben er van overtuigd dat een lach soms levens kan redden. 'smile, you might save a life.'

De afgelopen weken had Aafke niets anders gedaan dan me zeggen hoe stom ik was geweest om weg te lopen van de jongens. Ik snap niet wat het probleem is. Bij andere mensen zegt ze er normaal niks van en als ik dan opeens met twee jongens aan de kassa kom en weg ga moet ik opeens blijven. Volgens haar hadden de jongens ook nog naar me gevraagd. Ze zouden nu vaker naar de winkel komen in de hoop dat ze me nog eens zouden tegen komen. Met een glimlach had ik het weg gezwaaid, die vrouw had veel te veel fantasie. Ik geloof er niks van. Doordat ik zo in gedachten was zie ik niet dat ik mijn voet verkeerd neerzet. Een pijnscheut gaat door mijn voet als ik naar beneden val. Als een zak aardappelen val ik in een plas water. Verbaasd door de val kijk ik om me heen en ik zie dat mijn voet in een rare hoek ligt. Steken zorgen ervoor dat ik mijn kaken hard op elkaar klem. Voorzichtig schuif ik uit de plas naar de stoeprand om naar mijn voet te kijken. 

Mijn schoen en sok trek ik met moeite uit. De voet ziet al een beetje blauw en is al een stuk dikker dan normaal. Ik schuif met moeite wat opzij waar een paaltje staat waar aan ik me op trek. Het is nog zeker een halfuur lopen naar huis maar ik zal toch thuis moeten komen. Als ik voorzichtig probeer te steunen op m'n voet zak ik gelijk door mijn benen. Het is onmogelijk om er op te staan, zuchtend laat ik me weer op het stoeprandje zakken. Voor even weet ik niet wat ik moet doen. Ik kan niemand aanspreken voor hulp omdat ik niet praat en een telefoon heb ik niet. 

Inmiddels zit ik al een dik uur op de stoep, ik zie er vast uit als een verzopen vos. Natuurlijk heb ik gisteren mijn jaren geverfd en loopt de verf in straaltjes langs mijn gezicht af. Met een beetje pech ziet het er uit alsof ik aan jet bloeden ben maar dat zal wel meevallen want nog niemand heeft naar me omgekeken. Dat is een voor en een nadeel aan de grote stad, niemand ziet je staan. Zachtjes begin ik te rillen van de kou. "are you allright?" hoor ik een vaag bekende stem naast me zeggen. Voetstappen komen dichterbij en iemand legt een hand op m'n schouders. Verbaasd dat degene het blijkbaar tegen mij heeft draai ik me om en kijk ik in een bekend gezicht. "Isa? Is that you? Is everything okay?"