Behind The Fairytale |33|

Behind The Fairytale |33|
inspiration
Ashley Luce Marylin
Mijn hoofd maakte beelden bij dingen die heel lang verschrikkelijk waren geweest, maar het meest verse in mijn geheugen stonden en die ik nu nooit, maar dan ook nooit meer ging vergeten.

Daniël lag tegen de stenen rotswand. De wonden in zijn gezicht zorgden voor een duistere kant aan zijn prachtig magische ogen. Donker, maar zo licht als altijd. Ik zag hoe ze me diep aankeken, elke keer dat ze dat deden, leken ze dieper te kijken. De oppervlakkige blik van vroeger was verdwenen en had plaats gemaakt voor een blik die zo diep keek dat... Hij leek tot op het bot te gaan. Neen, dieper, hij keek naar mijn ziel, of er dwars door, ver weg naar het oneindige, zagen alles op hun weg en namen het rustig in zich op. Er rolde een grote, ronde traan over zijn wangen. Die enkele traan was helemaal niets tegenover de duizenden van mij, maar had zo veel meer betekenis. Die van mij maakten niet uit, konden me niets schelen, die van hem daarentegen... Zacht, snel en bezorgd legde ik mijn palm tegen zijn wang, veegde de traan voorzichtig weg en probeerde niet tegen de grote wonde te komen.
Ik keek bang naar achter toen ik het geschuifel van een tiental paar voeten hoorde.
‘Niet weggaan.’ Smeekte de fluisterende, gebroken stem me toe.
‘Zelfs niet als ze me met mijn haren meeslepen, hun tanden in mijn nek zetten, mijn armen breken, mijn benen er af trekken en mijn nek omdraaien. Ik zal alles doen om bij jou te blijven.’ Beloofde ik hem. Iets waar ik nog spijt van ging krijgen. ‘Alles komt goed, rust een beetje uit.’
‘Niets komt goed, ook jij weet dat.’ Kwaad sloot hij zijn vermoeide ogen. Een brandend gevoel kwam in mijn ogen en een warme traan rolde naar mijn kaak, hij bleef er even hangen en kwam zonder geluid, maar met veel geweld op de stenige grond terecht. Ik keek naar Daniël en twijfelde. De drang om hem te bijten was groot, hij zou onsterfelijk worden en dit alles zou snel over zijn, maar hij was zo zwak en de kans was groot dat zijn hart het niet zou halen, hij zou met de pijn van zijn wonden en de brandende pijn van het gif sterven. Dat wou ik hem niet aandoen. Dan was het beter dat ik met de pijn leefde. Hij zou er geen last van hebben.
Ik zag hoe hij zich recht probeerde te zetten.
‘Daniël...’ Ik zuchtte gebroken en zette mijn handen onder zijn rug terwijl ik hem ondersteunde. ‘Je bent veilig, probeer dat niet te veranderen.’ Het grijze wolkendek keek droevig op ons neer. De wind stak zachtjes op en zorgde er voor dat Daniël rilde. Ik legde een arm onder zijn benen, de andere lag bovenaan zijn rug, op zijn schouders. Ik tilde hem moeiteloos op en liep uiterst voorzichtig de meter tot aan de diepe gleuf in de rotsen. Een zachte miezelregen huilde met me mee terwijl ik Daniël zachtjes in de spelonk neerlegde. Zijn gezicht vertok pijnlijk en hij ademde diep en traag in toen zijn rug de koude, harde grond raakte. Het weer ging opnieuw met mijn gevoelens mee, de regen begon veel harder te regenen, het werd kouder en donkerder buiten, de wond begon zo hard te waaien dat Daniël mee was weggewaaid als ik hem niet in dit veilige berghol had gelegd. Ik ging buiten zitten en liet mijn benen over de scherpe afdaling in de stenen vallen.
The only way to find true happiness is to risk being completely cut open.
Moedeloos keek ik naar de scherpe bergen, hoog in de lucht probeerden ze de wolken te raken, ze staken hun puntige top zo ver mogelijk uit terwijl ze alles deden om te kunnen zien wat er nu eigenlijk boven die grijze massa was. Het lukte sommige toppen om daar te kijken en hun scherpe afgronden begonnen ook naar boven te reiken. Hoe was het daar, zo boven de wolken? De hoogste punten leken het fijn te vinden om daar te zijn, ze riepen naar het troosteloze landschap onder hun dat ze ook eens moesten komen kijken, maar slechts enkelen konden het zien. Net als ik bleven de meesten onder de wolken en konden ze zich alleen maar afvragen wat er daar nu boven was.

Wat had ik dit gehaat. Hoe veel pijn had me dit wel niet gegeven, maar nu was het anders. De herinneringen gaven hoop, Daniël was sterk, hij was veranderd en liep nu ergens vrolijk op deze planeet rond te huppelen. Als moest ik elk grassprietje uittrekken en terug planten dat ik op mijn weg tegen zou komen, ik ging Daniël vinden. En wel nu.