De Ontdekking van woede.

Als ik de trap afgehuppeld kom hoor ik de deur dicht slaan. “Hadden we bezoek?” Nieuwsgierig ga ik aan de keuken tafel zitten. Eva is aan het koken. Ze zwijgen allebei. “Is er wat?” Nog steeds geen reactie. “Mam?” vraag ik een beetje angstig. Wat is er?” “We hadden net bezoek ja.” Haar stem klinkt anders. Anders dan normaal. Ik heb de neiging om op te staan en weg te rennen.
“Wie waren het?” “Ilse.” “Ow gezellig. Wat gaan we eten?” probeer ik het rare sfeertje te doorbreken. Maar het lukt niet. Mama draait zich om en kijkt me aan. “Ze heeft je gezien?” Ik pers er een glimlach uit. “Ja, ik ben gisteren langs gegaan.” “Niet gisteren. Vandaag.” “Oh, dat kan. Ik was in het bos bij onze boomhu..” “Je was niet alleen.” Onderbreekt mama me. Een paniek gevoel ontstaat in me. “Hoe bedoel je?” ik hoor zelf hoe mijn stem bibbert. “Er was iemand bij je die er anders uit zag dan een meisje.” Ik slik en kijk door het raam naar buiten. “Wie is het Lieke?” Haar stem klinkt scherp. “Een jongen.” Mompel ik zachtjes. “Wat doet hij hier en wat doe jij met hem?” Roept ze. Kwaad kijk ik haar aan. “Hij verteld me wat jij me nooit verteld heb!” Ze smijt de theedoek die ze in haar hand had op de aanrecht. “Ik wil niet dat je hem ooit nog ziet!” “Dat bepaal je niet voor me!” schreeuw ik terug. “Je hebt lang genoeg dingen voor me verborgen gehouden!” “Hij liegt!” Ze duwt me terug op mijn stoel en komt tegenover me zitten. “Waarover?” ik kijk haar nog steeds boos aan. “Over alles.” Ik slik even, anders zou ik weer gaan gillen. “Ik heb het gelezen. In het boek van Eva.” Probeer ik zo rustig te zeggen. “Dat jongens bestaan. En dat er een hele wereld buiten ons bos is.” “Dat verhaal is verzonnen.” Mama kijkt me streng aan. “Ik wil dat je alles vergeet wat hij heeft gezegd. Heeft hij je aangeraakt?” vraagt ze dan met een bezorgt tintje in haar stem. Ik schud mijn hoofd, maar voel dat ik rood word. Enof hij me aangeraakt heeft. Zijn lippen, ze voelde heerlijk. “Dat is nou precies waarom ik het niet wilde!” roept ze weer hysterisch. “Dus hij spreekt wel de waarheid.” “Waar heeft hij je aangeraakt?” roept ze terug, mijn woorden negerend. “Dat gaat je helemaal niks aan!” Kwaad kijk ik haar aan. Ik ben nog nooit zo boos geweest. “Je ziet hem nooit meer! En de komende maand kom je ook niet meer buiten! Tot je je weer weet te gedragen! En ik wil dat je je excuses gaat aanbieden aan Ilse! Die is zich dood geschrokken!” “Je kan me niet verbieden hem te zien! En Ilse kan je de waarheid niet weghouden!” de zinnen kloppen niet meer, woede en angst nemen mijn lichaam over. Woede op mijn moeder, dat ze me eerst voor liegt en me dan opsluit. En angst, angst om Harry niet meer te zien. “ENof ik dat kan!” ze draait de buitendeur opslot. “Ik meen het! Je gaat je maar weer eens gedragen! En tot die tijd blijf je hier!” Kwaad gooi ik de stoel omver en ren naar boven. “LIEKE! KOM TERUG EN ZET DE STOEL RECHT!” tranen van woede rollen over mijn gezicht. Ik negeer haar volkomen en knal mijn kamer deur dicht. Daar laat ik me op bed vallen.
“Lieverd,” Koppig bleef ik met mijn hoofd naar de muur liggen en de dekens tot mijn oren opgetrokken. Eva streelde over mijn haar. “Als je, je nou gewoon aan de regels van je moeder houd is het zo over. Kom je beneden mee wat eten?” Ik bewoog en antwoordde niet. “Ik heb bloemkool mét kaassaus gemaakt. Speciaal voor jou.” Ik voelde de tranen al weer achter mijn ogen prikken. “Ik zie je niet graag ongelukkig, dat weet je toch. Kom nou mee?” Nog steeds verroerde ik me niet. “Je mag altijd nog aanschuiven hé.” Ze drukte een kus in mijn haar en sloot de deur. Ik hoorde haar beneden met mama praten. Kwaad slikte ik mijn tranen weer weg. Ik heb nog nooit zo veel woede in mezelf gevoeld. Ik ben eigenlijk nooit boos. Gefrustreerd, dat wel. Als ik iets wil wat niet lukt. Maar boos, nee dat eigenlijk nooit. “Je komt nu beneden met ons eten!” Mama trok kwaad de dekens van me af en trok me aan mijn arm recht. Emotieloos keek ik haar aan. “Je komt gezellig met ons eten! Daarna mag je van mijn part de hele avond op je bed zitten!” Ik voelde de woede weer opborrelen in mijn binnenste en trok mijn arm los. De dekens trok ik weer op en mijn rug draaide ik naar mama toe. “Goed, fine. Dan blijf je liggen. Je krijgt vanzelf wel honger.” Ze liep naar de deur. “Maar dan is het te laat.” Ze deed de deur dicht en ik hoorde hoe ze hem op slot draaide. Kwaad smeet ik de dekens weer af en liep naar de deur. Ik trok er aan, maar hij gaf niet mee. De tranen liepen weer over mijn wangen. Wat een kut dag!