11. Mad teacher

De ochtend verloopt zalig traag. Ik kleed me aan en loop met Ginny, Hermelien en Yiva naar de grote zaal, waar al veel leerlingen zitten te ontbijten. “Goede morgen.” zeg ik tegen de hele Griffoendor tafel en plaats me tussen Harry en Hermelien. Perkamentus legt onder het eten uit dat we straks bij ons Afdelingshoofd ons lessenrooster moeten gaan halen en dan meteen met de lessen zullen beginnen. Alle lessen verlopen saaier dan verwacht. Ik had toch wel wat meer magie en toveren verwacht in een school als deze, maar ik moest mijn verwachtingen nog even aan de kant schuiven. Professor Zwamdrift had voorspeld dat ik eind dit jaar een gruwelijke dood zou sterven, bij Professor Sneep hadden we een wisseldrank te maken, wat iedereen al duidelijk kon en nu was Professor Dolleman aan de beurt. Hij neemt een zwarte, vieze spin uit een potje en laat hem door de klas zweven. “Wie weet welke drie vloeken bij de Onvergeeflijke horen?” Marcel steekt voorzichtig zijn hand op en neemt Crucio als een van de eerste. Dolleman laat hem naar voor gaan om het met zijn eigen ogen te zien hoe de spin gemarteld wordt. “Hou op! Laat hem ophouden!” Marcel begint bijna te huilen en ik schiet hem - samen met Hermelien - te hulp. “Ophouden nu!” schreeuwen we beiden in koor. De tweede vloek is Imperio en de laatste is Avada Kedavra, een spreuk die de spin meteen als een lappenpop neer laat vallen op de bank van Hermelien. Als de les ten einde is snellen we allen de deur uit en lopen bijna naar buiten. “Ik vond de les van Alastor eigenlijk best interessant.” Iedereen kijkt haar met grote en een verwoede blik aan en ik richt me dan tot Marcel. “Gaat het wel met je?” Sidderend knikt hij van ja, maar ik merk dat hij het niet echt meent. “Heel erg dapper van je Lubbermans. Ik kon me niet inhouden van het lachen.” “Kop dicht, Malfidus.” Ik schud mijn hoofd en kijk naar het hatelijke tafereel van Ron en Draco. Hij zwaait met de krant voor zijn neus en roept bespottelijke woorden naar Ron zijn hoofd.

“Draco Malfidus, het is niet omdat je vader een hoge ambt bekleed, dat ik je met respect moet behandelen.” Hij trekt zijn toverstok van onder zijn mantel vandaan en richt die met een stevige zwiep op Draco. Op de plaats waar Draco daarjuist gelopen heeft, kruipt nu een witte fret weg van angst. “Professor Dolleman! We gebruiken geen spreuken op leerlingen!” “Als ze het verdienen, doe ik dat graag.” Mevrouw Anderling verandert Draco meteen weer terug en loopt dan samen met Dolleman naar haar eigenste kantoor. “En de lessen blijven de hele dag doorgaan.” Ik zucht even en loop dan met de hele groep mee naar de hal, waar Yiva plots iemand ziet die ze kent. “Evie!” Ze loopt naar het meisje met de blonde steile haren en springt letterlijk in haar armen. “Yiva! Wat leuk je weer te zien.” Yiva trekt haar mee aan haar arm naar de hele groep, waardoor het meisje haar zware hutkoffer nog wat verder moet meeslepen. “Dit is Evangelily of beter gezegd Evie.” “Hallo, iedereen.” Ze bekijkt ons allemaal van kop tot teen en draait zich dan weer naar Yiva toe om ons buiten te sluiten. “Ik help wel even met je koffer. Wingardium Leviosa.” Yiva loopt samen met Evie de trappen op en verdwijnt even later uit het zicht. “Die is ook vriendelijk zeg. Als ze iemand anders vind, laat ze ons mooi in de steek.” “Laat haar nu toch eens bijpraten met een vriendin. Dat doe ik ook graag eens.” Ik snap ook niet waarom ik haar verdedig als ik de blikken van de anderen zie, maar ze blijft een vriendin, dus ik moet haar wel in bescherming nemen. “We gaan. We hebben nog een aantal lessen voor de boeg en moeten dan nog ons huiswerk maken.” Hermelien neemt weer eens de meest verantwoordelijke beslissing en begeleidt ons allemaal naar de noordertoren voor het huiswerk dat ons te wachten staat.”

“Het was weer eens een lange dag.” Ginny puft neer op de bank naast me en schept enkele gekarameliseerde aardappelen op haar bord. “Ik vond het echt saai en veel te langdradig.” stemt Ron duidelijk met haar in. Ook hij schuift zijn bord wat dichter en schept enkele stukken kippenbil erop. Tijdens het eten is het relatief stil, buiten het geluid van messen en vorken op het bord en mensen die met hun mond open eten.

Ik laat me zachtjes neerploffen in de stoffen zetels en geniet van de warmte van het haardvuur. “Ga je nog niet slapen? Het is al laat.” “Ja, ik ga mee.” De drie meiden en de drie jongens verlaten beiden de gezamenlijke zaal van de griffoendor afdeling en gaan slapen. Niet veel later sta ik weer op, doe mijn kamerjas aan en keer terug naar het hart van onze afdeling. “Kun je ook niet slapen?” Ik schrik van het stemgeluid dat van uit de zetel kom, maar antwoord dan toch met een zelfverzekerde nee. Ik vlei me tegen de zijkant van Harry en leg mijn hoofd neer op zijn schouder. “Zeker dat je niet moe bent?” Ik schud weer van nee en begin lichtjes te grinniken. “Is er wat?” “Nee hoor. Ik realiseer me alleen maar dat ik het leuk vind.” Ook hij begint stilletjes te lachen en recht zich dan wat meer wanneer er voetstappen vanuit de jongens- en meisjesslaapzaal komen. “Niet moe genoeg om te slapen?” “Nee en Ron duidelijk ook niet.” Hij lacht, half verleidelijk, half geamuseerd naar het haar van Hermelien dat een beetje verwilderd is. “Ron, alstublieft. Toon eens wat respect.” Ze kan zichzelf bijna niet inhouden en ploft dan neer in een andere zetel net als Ron. “Het is hier eigenlijk wel saai. Zullen we wat gaan doen?” “Maar wat dan?” Ron ziet meteen weer het pessimistische in van mijn idee en draait verwoed met zijn ogen. “De grote zaal gaan onderzoeken. Ik heb gehoord dat er zich wat verschuilt in de keuken.” Hermelien haar ogen worden groot en ze kijkt me enthousiast aan. “Huis-elfen.” Ze stemmen alle vier in met mijn kleine, misschien wel spannende plannetje en sluipen nu allemaal door de gangen van de school op weg naar de grote zaal en de bijhorende keuken.