5)Zoals ik het had gewenst.

Jacob POV

Ik voel me echt rot als ik haar die namiddag ineengedoken op het strand vind. Ze heeft me nodig en dat weet ik donders goed, zonder mij valt ze uit elkaar.
Ik omhels haar. Het voelt beter als ik haar bij me heb. Dat kleine breekbare meisje kan maar beter in mijn buurt blijven. Ze heeft me nodig, ze is zelf niet sterk genoeg om zich te verdedigen tegen de gruwelen die hier rondlopen en het op haar gemunt lijken te hebben. Om nog maar te zwijgen over wat er met haar gebeurd door haar eigen kwelgeesten die vanbinnen uit komen.
"Het spijt me. Ik verpest je voorjaarsvakantie," mopper ik. Ik word er bijna kwaad van, ik wil haar niet in de steek laten. Deze voorjaarsvakantie had zo mooi kunnen zijn. Ik had het al helemaal uitgedacht, natuurlijk waren die plannen gemaakt voor ik ontdekte dat ik een tweede gedaante heb met vier poten en een staart.
Ik heb mijn plannen moeten herzien, maar ik ga nog steeds voor de volle honderd procent voor haar hart. Ik weet zeker dat zij ergens ook beseft dat we goed bij elkaar passen. Als we samen op het strand lopen lijkt het bijna alsof het al zo is. Ik zou wensen dat het is zoals het lijkt, maar ik heb geduld. Ik schat dat ik nog een kleine zes maanden nodig heb om haar weer de oude te krijgen. En dan zal ze ook beseffen dat ze die vuile bloedzuiger niet nodig heeft om gelukkig te zijn. Hoe kan ze in godsnaam nog steeds om hem geven? Want dat doet ze en ik heb geen idee waarom.
Misschien wil ik het wel niet weten.
"Het geeft niet." Haar stem haalt me onmiddellijk uit mijn warrige gedachten. Ze klinkt alsof ze buiten adem is.
"Gebeurt de hele tijd, niet jouw schuld." Ik kijk haar aan zonder haar los te laten. Ik ben blij dat ze me niet de schuld geeft (niet dat ik dat verwachtte, Bella is haast nooit boos op wie dan ook en anders niet al te lang.)
"Toch wil ik het goedmaken... morgen gaan we iets leuks doen. Alleen jij en ik. Geen bloedzuigers, geen weerwolven. Gewoon zoals vroeger." Ik kijk om me heen opzoek naar een leuke activiteit. Plots valt mijn oog op de kliffen. Dat is het!
"Ik heb het! Nog een belofte om na te komen!" Ik wijs haar op de kliffen.
"Ik heb je toch belooft je te leren klifduiken?" Bella kijkt van de kliffen naar het water en rilt.
"Ja, nu is het koud, maar morgen niet meer. Voel je het niet? De druk? Morgen wordt het warmer," beloof ik.
Bella fronst, even schiet er enthousiasme door haar gezicht, maar dan kijkt ze weer bedenkelijk en schud ze haar hoofd.
Hè? Wat gek, toen ze het me vroeg keek ze alsof ze niets liever wilde.
"Ik denk dat ik mijn leven wel genoeg op het spel heb gezet voor hem," mompelt ze. Ik kijk haar stomverbaasd aan. Wat bedoelt ze daar nou weer mee? Bella bloost, alsof ze dat niet hardop had willen zeggen.
"Hoe bedoel je?" dring ik aan als ze niets zegt. Ze zucht, gaat op onze boom zitten en klopt op de plek naast haar.
"Het is een lang verhaal en een beetje vreemd," begint ze. Ze kijkt afwezig naar de zee. Ik zie aan haar gezicht dat ze haar verhaal op orde probeert te krijgen. Ze haalt diep adem voor ze begint.
"Edward," haar stem is dik en klinkt gebroken. "was altijd al erg beschermend. Hij vond denk ik dat het zijn plicht was me te beschermen of zo." Ik probeer geen rotopmerkingen te maken, maar dat is heel moeilijk. Overbeschermende vampier? Juist ja.
"Toen hij...toen hij weg ging...vroeg hij me om niets doms of roekeloos te doen. Je snapt het wel." Ik onderdruk een rilling die de horror beelden die bij me opkomen bij die woorden veroorzaken.
"Ik beloofde het hem. En hij beloofde me dat het zou zijn alsof hij er nooit was geweest, dat mijn leven niet verstoort zou worden door hem. Die belofte kon hij natuurlijk niet houden, ook al was hij heel grondig.
En de dag dat ik bij jouw langsging, zag ik die motoren staan... Ik was het beu om me als enige aan de afspraak te houden. Ik wilde niet meer, braaf doen wat van me verwacht werd... Ik wilde adrenaline..."
Ze kijkt beschaamd naar beneden. Ik moet dit eventjes in laten werken. Ik weet al langer dat de motoren de reden waren dat ze bij mij terecht kwam, maar daar had ik nooit echt problemen mee gehad, toch zeker niet nadat ze me ervan verzekerd had dat ze ook nadat de motoren klaar waren met me om zou gaan. Ik vind het wel vervelend dat ze die motoren interessant vond vanwege die smerige bloedzuiger van haar.
"Maar ik heb nooit misbruik van je willen maken Jacob. Alsjeblieft, je moet me geloven. Ik heb het altijd al fijn gevonden om met je om te gaan. En toen die eerste dag, besefte ik hoeveel behoefte ik aan jouw gezelschap had. Die motoren waren op meerdere manieren een geschenk uit de hemel. De nacht na mijn eerste bezoek had ik voor het eerst goed geslapen. Geen nachtmerrie, niet eens een droom. Je hebt me echt gered Jake. Niet door die motoren, niet door de wandelingen, maar door jezelf te zijn. Ik kan niet meer zonder je leven Jake." Ik kijk haar aan en voel me gelukkiger dan ik me in tijden gevoeld had. Ze heeft me nodig! En ze geeft het nog toe ook. Ik lach naar haar en geef haar een stevige knuffel.
"Bedankt Bells. Dat had ik nodig," zucht ik.
"Eh, graag gedaan?" Ik laat haar los en grinnik als ik haar verbaasde gezicht zie.
"Je hebt geen idee Bella, hoe moeilijk het soms is om een weerwolf te zijn." Ik schud mijn hoofd en kijk naar de zee. Ik durf haar niet aan te kijken.
"Soms kijk ik in de spiegel en zie ik voor de helft mezelf en voor de helft een monster. Een monster dat iedereen die in zijn buurt komt kan verwonden, of zelfs doden, in één moment van woede...als ik jouw niet had Bella, dan zou ik helemaal gek worden. De gedachte dat jouw ook maar iets zou kunnen overkomen door bij mij te zijn is afschuwelijk. Ik haat mezelf er soms om, maar jij gaat gewoon met me om alsof er niets veranderd is. Jij doet me er altijd aan herinneren wie ik ben. Bedankt." Plots voel ik haar armen om me heen.
"Oh, Jake. Ik vind het afschuwelijk dat jij je ellendig voelt. Jij bent geen monster Jacob. Je bent een geweldig persoon, vergeet dat alsjeblieft nooit. En morgen zal ik heerlijk voor je koken. Wat zeg je daarvan? Jij, ik en een grote portie spaghetti? Billy sturen we wel op een visuitje met Charlie." Dat klinkt me bijna in de oren als een romantisch diner.
Ik maak me los uit haar omhelzing en zie de tranen in haar ogen staan. Ik kus haar voorhoofd en leun er dan met het mijne tegen zodat ik haar recht aankijk. "Graag Bella, dat zou heel fijn zijn," fluister ik. We blijven zo even zitten en plots vraag ik me af of ik haar onderschat heb. Misschien is ze nu wel klaar om hem achter te laten in het verleden. Ik vraag me af hoe haar lippen voelen. Bella lijkt te begrijpen dat ik het moeilijk krijg me als vriend te blijven gedragen en staat op.
"We mogen Charlie niet te lang laten wachten," zegt ze zacht. Ik knik en loop met haar mee naar haar truck. Ik zal straks aan Sam vragen of ik morgen een dag vrij kan krijgen. Hij kon me dat niet ontzeggen. Ik werkte de laatste tijd bijna twee keer zo hard als de anderen. Hij begrijpt bovendien wel dat ik het niet alleen voor mijn plezier doe Bella heeft me nodig.