030 - Lie

Liam POV
Ik open mijn ogen en ga weer recht liggen. Ik wil mijn mond opentrekken om sorry tegen Niall te zeggen van mijn gesnauw, maar ik zie dat Harry en de andere jongen met de streepjestrui binnen komt, hand in hand. Dit beeld doet me pijn, ik knijp mijn ogen dicht in de hoop dat er geen tranen uit rollen. Ik kan me niet meer inhouden, de tranen stromen al over mijn wangen. Ze hebben niks door gelukkig. Ik veeg de tranen weg en pak mijn blackberry. Ik scrol door al mijn liedjes heen, op zoek naar een leuke. Uiteindelijk zet ik ‘Grenade’ op van Bruno Mars.

Ik dommel bijna weg, als iemand me op de schouder aantikt. Ik kijk recht in de bambibruine ogen van mijn echte vriend Zayn. ‘’Maat, wat is er gebeurd?’’ Ik slik. ‘’Eh, niks hoor, uitgegleden over een gladde vloer.’’ Ik kijk even naar Niall, die me met een doordringende blik aankijkt. Ik schud mijn hoofd en wend me weer tot Zayn. ‘’Yeah sure, dat moet ik geloven? Kijk dan, overal wonden. Lieg niet tegen me Liam.’’ Mijn ogen zijn groot door zijn ‘kleine speech’. ‘’Nee Zayn, ik zeg niks.’’ Zeg ik, waarna hij kwaad de kamer uitloopt.