[021]

Isaiah Timber
Deze gedachte deed me even glimlachen. Was ik dan echt de reden van zijn zo plotselinge, zachtaardigere kant? Ik moest dan wel toegeven dat ik me diep van binnen geen wereld zonder Paul kon voorstellen, maar toch bleef het verrassend om te zien hoe we op elkaar reageerden. Hoe mijn hart reageerde, hoe de vlinders in mijn buik dat deden.. Het was bijna... Magisch. De glimlach rond mijn lippen werd iets breder, waarna een zachte, verliefde zucht mijn lippen verliet. Het zonnetje dat vrolijk zijn warmte en licht uitstraalde, was een perfecte weerspiegeling van hoe ik me voelde. Vrolijk, geweldig zelfs. Nooit had ik gedacht dat mijn voorbarige mening over Elan's vrienden zou veranderen. En toch was het gebeurd. Onverwacht, maar op het juiste moment. 'Heerlijk, die zon,' verbrak Emily's zachte stem mijn gedachtenstroom. Toen ik mijn pas gesloten ogen even opende om haar aan te kunnen kijken, zag ik hoe ze haar benen voor zich uitstrekte zodat die nog meer zon zouden vangen. Een zucht ontsnapte haar lippen, haar blik was op het bos dat voor ons lag gericht. 'Ze zullen zo wel terug komen,' glimlachte ze vervolgens, waardoor Kim mij even aankeek en plagerig met haar wenkbrauwen wiebelde. Direct stak ik net zo kinderachtig mijn tong naar haar uit en grinnikte toen. 'Moet jij nodig doen. Jij en Jared vreten elkaar zowat op.' Nu schoot ook Kim in de lach, een verliefde glans was in haar ogen verschenen toen ik de naam van haar vriendje had genoemd. 'Jouw tijd komt nog wel,' lachte de vervolgens, waarna ze even richting Emily blikte. 'Niet dan, Em?' De vrouw lachte even en knikte toen. Zouden ze gelijk hebben? Zou Paul echt net zo gek zijn op mij, als ik op hem? Even beet ik op mijn lip. De gedachte aan Paul had mijn hart direct sneller doen kloppen. Jeetje, ik was echt helemaal hotel de botel van die jongen. 'Waar zijn ze eigenlijk naar toe?' verbrak ik na een tijdje zelf de gevallen stilte. Ze waren zo plotseling verdwenen dat ik er niet eens tijd voor had gehad om er over na te denken, laat staan er naar te vragen. 'Ze.. Eh..' Kim beet vertwijfeld op haar lip, leek even na te denken over het antwoord dat de me kon geven. Net toen ik dacht dat ze me wilde antwoorden, schoot ze overeind en grijnsde breed. 'Oh, daar heb je ze al!' Nog voor ik mijn mond open kon doen om wat terug te zeggen, stapten de jongens al tussen de bomen uit. Ze droegen net als vanmorgen geen shirts, enkel kort geknipte spijkerbroeken en afgetrapte gympen. Direct verscheen er een grijns op Paul's gezicht toen zijn blik de mijne kruiste. Zijn ogen kregen weer de prachtige schittering die mijn hart enorm op hol deed slaan. Voor ik het door had, was Kim al van de bank geslingerd door Jared en had Paul plaats genomen op haar plek. Emily volgde de jongens naar binnen, Paul en ik bleven als enige buiten. Zijn warmte bedwelmde me weer, mijn mondhoeken krulden automatisch nog verder omhoog. 'Hey.'