0,004 [Happy Birthday Valentina] A long night part II

"En toen zaten ze daar, onaangeroerd en bijna net zoals ze in het echt waren. Dit maal was de lichtbundel niet op Valentina gericht, maar op de personen op de stoelen. De stoelen stonden netjes om een houten tafel heen en matchten dan ook met de tafel. Valentina herkende de tafel maar al te goed. Haar ogen gleden over het tafreel terwijl ze elk detail in zich op nam en tot haar grote schrik herkende ze de details. Plots merkte de personen Valentina op die aan de zijkant had staan toe kijken. De ogen van de personen lichten op terwijl er een glimlach op hun gezichten verscheen. 'Mom, dad?' valentina liep op de personen af die haar vrolijk in de armen namen. Een beetje onwennig liet Valentina dit toe terwijl een naar gevoel haar bekroop. Haar ouders lieten haar los en gingen weer op een van de stoelen zitten terwijl ze valentina de vrolijk versierde stoel aan boden. Op de tafel stond de grote witte taart met de roze versieringen er op. De taart die ze op haar zevende verjaardag had gekregen. De taart had zoveel indruk op haar gemaakt dat ze hem nog steeds herinnerde. Aardig wuifde Valentina het aanbod van de stoel weg en bleef ze staan. Als ze zou gaan zitten zou alles weer het zelfde worden en dat mocht niet weer gebeuren. Valentina bleef tegen over haar ouders staan terwijl het licht begon te veranderen. Het zachte oranje licht werd fel en geel en de tafel met de mooie taart verdween. De twee stoelen waar haar ouders op zaten bleven staan terwijl ook haar ouders bleven zitten. Plots zag Valentina het. De kleur begon uit de gezichten van haar ouders te verdwijnen terwijl hun lach van het gezicht verdween. Valentina wou weer gaan rennen net zoals voor de stemmen, maar ze stond aan de grond vast genageld. De blik in haar ouders ogen werd angstig en ook Valentina raakte in paniek. Een benauwd gevoel kwam in haar keel op zetten terwijl ze zich met allemacht probeerde te verzetten. Het viel Valentina toen pas op dat ze de mintblauwe jurk weer aanhad, met het gat en het bloed. En plots zaten daar haar ouders voor haar, lijk wit met blauwe lippen en alle wonden die ze hadden opgelopen waren weer terug. Ze keken haar alleen aan. De angst was uit hun ogen verdwenen en had plaats gemaakt voor een holle blik. Valentina begon weer te gillen. Enorm hard alsof ze werd vermoord, maar haar stem zwierf af. En toen was daar de hand die er toen ook was geweest. De hand die haar weer rustig had gemaakt. Een laatste gil stootte zich weer uit haar keel, maar Valentina begreep dat het te laat was net zoals ze toen had gedaan.
Peters hand had zich op haar schouder geplaats en was haar zachtjes heen en weer aan het schudden. 'Valentina, Valentina.' Valentina werd wakker en keek weer recht in de ogen van Peter. Ze had flink liggen draaien want ze lag met haar gezicht naar Peter toe terwijl ze in slaap was gevallen me haar rug naar hem toe. Zijn hand streek over haar wang terwijl hij langzaam afzakte tot in haar nek waar hij hem liet liggen rustend op haar shouder bladen. Langzamerhand werd weer Valentina weer rustig en keek ze Peter aan die haar leek te begrijpen. Hij zei niks terwijl ze zonder woorden te wisselen elkaar rustig maakte. Peter sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan terwijl hij zachtjes lieve woordjes in haar oor begon te fluisteren. Valentina keek op. De angst was uit haar bruine ogen verdwenen. Ze boog zich voorzichtig naar voren, sloot haar ogen en duwde haar lippen op Peters mond. Peter was lichtelijk verbaasd, duwde een liefde volle kus terug en liet Valentina weer los. Valentina kroop dicht tegen hem aan en langzamerhand viel Valentina weer in slaap Peter met een tollend hoofd achter latend."