0,003 [Don't be scared my Valentine] a long night part I

" 'LOSER, YOU SUCKS, NOBODY WANT YOU AS A FRIEND, NOBODY LIKES YOU,' de stemmen achter volgde Valentina terwijl haar voeten zich over de zwarte grond verplaatste. De wereld om haar heen was zwart en enkel de stemmen en haar snelle voetstappen waren hoorbaar. Aan het eind van de zwarte duisternis was een wit licht zichtbaar en misschien was dat wel het ergste. Valentina moest en zou he licht bereiken, er was immers hoop. Maar het licht verplaatsten zich steeds verder weg zodat de afstand tussen Valentina en het licht even groot bleef. Het was vreselijk om hoop te hebben die uiteindelijk vervloog, om je uitweg te zien, maar er niet door heen te kunnen. 'they don't want you anymore, they hate you,' de stemmen waren minder schreeuwerig geworden, maar begonnen op een enge koele fluisterende toon tegen haar te lispelen. Valentina voelde een adem in haar nek. Een adem die al je haren op je lichaam overeind doet zetten. Die je kippenvel geeft van je kruin tot aan je tenen toe. Zo'n adem die je wens nooit in je nek te hoeven voelen en als die er is zo snel moelijk weer weg wilt hebben. Maar de adem bleef en begon Valentina alleen nog maar meer op te jagen. Een ijzige gil deed de stemmen tot zwijgen brengen en de adem doen stoppen, maar de gil was van Valentina af komstig geweest. Valentina had haar voeten verkeerd neer gezet en was met een smak op de grond terecht gekomen terwijl haar enkel lelijk begon te kloppen. Het licht was verdwenen en had plaats gemaakt voor volledige duisternis. Valentina kon enkel zichzelf zien alsof er een felle spot op haar was gericht. Maar er was geen spot want Valentina kon negens een licht spoor ontdekken. 'You know it little Valentina of me,' fluisterde de stem vlak bij haar oor alsof de adem, die was weg gestorven, nu woorden uitsprak. 'THEY HATE YOU.' de woorden werden gevolg door een gemene lach terwijl Valentina in elkaar kromp. 'STOP,' schreeuwde Valentina wanhoopig, 'STOP IT.'
Peters bezorgde blik die hij gaf met zijn bruine ogen was het eerste dat Valentina weer bij zinnen bracht. De weergalming van haar eigen schreeuwerige stem bezorgde Valentina weer kippevel terwijl ze angstig de deken vast klampte. 'stt,' fluister Peter geruststellend en hij streek over haar bezweette hoofd, 'it was just a dream.' Peter was op de rand van haar bed gaan zitten, maar het liefst had Valentina hem naast haar gewild, maar ze was te verlegen om het te vragen. Zijn hand lag nog steeds op haar hoofd terwijl hij haar bezorgd aan keek. 'I heard you scream all the way from my room,' zei hij zachtjes en zijn duim maakte zachte kringetjes op haar voorhoofd. Valentina's hartslag verlaagde al weer wat door de regelmatige kringetjes op haar voorhoofd. 'Did I wake you?' vroeg Valentina bezorgd en de glimlah rond Peters lippen kwam weer terug. Zijn hoofd knikte op een neer terwijl hij zijn hand weg haalde. 'but it's all right,' zei hij kalm en hij legde zijn handen in zijn schoot. Zo bleef hij een tijdje zitten terwijl ze zwijgend naar elkaar keken. Valentina voelde hoe haar ogen weer dicht begonen te vallen, maar ze verzetten zich. Ze wou niet meer slapen om weer verstrikt ze raken in die vreselijke dromen. Niet zolang Peter niet over haar waakte en die zou naar zijn eigen bed gaan wanneer ze in slaap was gevallen. Onder haar wimpers door zag Valentina hoe peter zijn plan uitvoerde en aanstalte maakte om op te staan. Valentina zag dit niet zitten en greep verschrikt zijn hand terwijl ze haar ogen weer opende. 'Stay,' fluisterde Valentina zachtjes en Peter knikte enkel. Om duidelijk te maken wat ze bedoelde schoof Valentina een stuk naar de muur toe terwijl ze haar deken open sloeg. Peter bedacht zich even, waarover wist Valentina niet, maar uiteindelijk stapte hij toch het bed in. Valentina had maar een klein een persoons bed tot haar beschikking waardoor ze erg dicht tegen elkaar aan lagen. Maar dat was in Valentina's geval alleen maar gunstig. Peters aanwezigheid maakte haar rustig en zelfs zijn geur werkte gerustgevend. Voorzichtig draaide Valentina zich op haar zij en leunde ze een beetje naar achteren. Beschermend sloeg Peter zijn arm om haar heen en opgelucht ging Valentina hier in mee. Ze sloeg voorzichtig haar eien arm om de zijne heen terwijl ze steeds wat meer tegen hem aan ging hangen. Valentina voelde hoe haar oogleden weer zwaar begonnen te worden en voorzichtig sloot ze deze terwijl ze Peters lippen in haar nek voelde zoals ze wel vaker bij elkaar deden. 'Don't be scared my Valentine,' fluisterde hij zachtjes, 'i'll protect you, always.' En Valentina zakte weg in een diepe slaap."