~Hoofdstuk 5~

Sedrec glimlacht en gebaart me om naast hem te komen staan. 'En Emily, wat vond je van de openingsceremonie?' Dat zal ik wel even vertellen. Het slaat nergens op! allemaal mensen die juichen voor kinderen van wie hun leven wordt verwoest. Dat jullie dit allemaal gewoon laten gebeuren! Dan en nog veel meer wil ik zeggen, maar dat doe ik niet. Dat levert geen sponsors op en dat zou beteken dat Melinde en Jason het niet lang volhouden. Dus antwoord ik met mijn aller-vrolijkste stem. 'Het was geweldig! Ik heb zo genoten, iedereen zag er zo mooi uit en het was gelijk duidelijk dat je met iedereen rekening moet houden.' Terwijl ik het zeg weet ik dat ik het goede antwoord heb gegeven. Als hij ademt neemt om de volgende vraag te stellen, kijk ik naar de massa kleurige mensen. De meeste staan druk met elkaar te praten en te lachen, anderen kijken aandachtig richting Sedrec en mij. 'En wat kunnen we van jouw tributen verwachten dit jaar?' Ik ben zo diep in gedachten verzonken, dat ik de vraag bijna niet hoor. Maar ik hoor het wel en weet al precies hoe ik moet antwoorden. 'Nou, Sedrec, ik ken Melinde en Jason natuurlijk nog niet zo goed, maar van wat ik weet maken ze zeker een kans. District 7 staat bekend om zijn hout en Jason is een houthakker, wat betekend dat hij sterk is en we overweg kan met een bijl. Melinde helpt haar moeder met eten koken, dus ze weet precies wat wel en niet eetbaar is en hoe ze voor eten moet zorgen. Ik weet zeker dat ze de eerste dag overleven en voor zover ik kan zien, maken beide een goede kans om te winnen. Ze zijn vastberaden, dapper en hebben een geweldig doorzettingsvermogen.' 'Dat zal dan wel een kenmerk zijn van District 7. Dames en heren, geef Emily nog een groot applaus en vergeet niet uw favoriete tribuur te steunen!' Ik zwaai nog even naar het juichende publiek en loop dan richting het trappetje als ik opeens een hand op mijn schouder voel. Ik draai me om en zie een man met kort, donkerblond haar, die naar met staat te lachen. Hij heeft een net pak aan en ik schap hem ongeveer een jaar of dertig. 'Chad! Laat me niet zo schrikken!' Chad lacht en kijkt me met zijn groene ogen aan. 'Ook leuk om jou weer te zien, Emily!' Het is fijn om hem weer te zien, want hij is de enige die ik echt heb gemist. Chad is de mentor van de tributen uit District 1 en hij was de beste vriend van Rade. De laatste twee Hongerspelen, toen Rade mij leerde om een goede mentor te zijn, had ik Chad leren kennen via mijn mentor. Omdat zij goede vrienden waren en dus met elkaar optrokken, was ik ook veel bij hem. 'Heeft Rade je weer aan het werk gezet en zit hij nu lekker niks te doen?' Zijn pretoogjes straten uit dat hij duidelijk nog niet weet wat er was gebeurt. 'Chad,' begin ik, 'Rade is er niet meer, hij kon het niet meer aan. Het spijt me.' Gelijk zie ik de uitdrukking op zijn gezicht veranderen. Hij heeft moeite om zijn tranen niet te laten stromen en ik zie pijn en verdriet in zijn ogen. 'Hoe is het gebeurd?' Ik moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten en ik wil het er helemaal niet over hebben, maar Chad heeft het recht om te weten wat er is gebeurt. 'I-ik had helemaal niet door wat hij ging doen. We zaten gewoon in zijn huis wat te drinken, toen hij opeens zei: "Emily, ik heb je alles geleerd wat ik weet, maar ik kan het niet meer aan. Het spijt me." Voordat ik doorhad wat hij ging doen had hij zichzelf al van de trap gegooid. De vredebewakers zeggen dat het een ongeluk was, ma-maar...' Ik houd het niet meer en voel de tranen over mijn wangen lopen. Chad legt zijn arm om mij heen en samen gaan we van het podium af. 'Kom, ik breng je wel naar je kamer, rust maar wat uit en dan praten we morgen verder, goed?' 'Chad, i-ik, het spijt me zo.' Hij veegt mijn tranen weg en kijkt me recht inde ogen aan. 'Emily, dit is niet jouw schuld. Rade is nou ergens waar het fijner is en hij heeft er zelf voor gekozen. Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, dat weet je toch?' Ik knik en zie dat er ook tranen over zijn wangen lopen. Dan brengt hij me naar mijn verdieping en nemen we afscheid. Ik ben blij als ik zie dat Melinde en Jason al in hun kamers zijn. Zonder verder nog iets te doen, trek ik mijn pyjama aan, ga in mijn bed liggen en binnen een paar minuten slaap ik als een roos. Als de volgende morgen mijn wekker gaat, voel ik me ongelooflijk slecht, maar ik weet dat er vandaag veel op mijn planning staat. Ik stap uit mijn bed en trek de deur van mijn kast open. Ik pak een zilver hemdje en een kort broekje uit de kast. Snel trek ik het aan, stap in een paar zwarte hakken en loop richting de eetkamer. Wanneer ik langs de tafel loop, waar ik de vorige avond aantekeningen zat te maken over de andere tributen, zie ik mijn kladblokken liggen. Die ben ik helemaal vergeten op te ruimen! Het lijkt alsof er niemand bij heeft gezeten, want alles ligt nog zoals ik het had achtergelaten. Maar wat als er wel iemand heeft gezien dat ik niet alleen maar dingen over de tributen opschreef? Wat als Jason of Melinde nou had gezien dat het tweede kladblok over 'Project Butterfly' ging? Nee, vast niet. En wat dan nog? Zij maken er deel van uit en ik zal het hen toch een keer moeten vertellen. Ik neem de kladblokken weer terug naar mijn kamer, wetend dat ik er toch niks aan zou kunnen doen als iemand het had gezien. Wanneer ik weer naar de eetkamer ga en de tafel vol lekkere dingen, vooral drank, zie, ben ik de kladblokken alweer vergeten.