XIX. Having Fun..yeah sure..

'uh, zelf als vampier ben ik nog zenuwachtig.' mompelde ik zacht. Carlisle glimlachte. Hij had ons hier toch maar mooi binnengekregen, dat moest ik toegeven. 'Alleen ga je nu niet zweten, en kan je de buitenwereld iets anders laten zien.' mompelde hij. Siegfried lachte zacht. Het meisje aan de balie keek geschrokken op. We hadden geluk dat de meeting 's avonds was, want we hadden afgesproken dat we ons aan de gebruikelijke vampier termen zouden houden, of toch zoveel als mogelijk. Geen daglicht, geen knoflook, zorgvuldig omgaan met kruisen, de normale onzin die de Volturi gedurende de jaren de wereld in gestuurd had.
Ik vroeg me af hoe het met mijn filmpje stond, waarschijnlijk was het een paar uur geleden uitgezonden op tv, want toen we hier binnenkwamen, keken mensen geschrokken om. hé, we hadden onszelf overtroffen, op minder dan een half uur een vlucht naar Amerika boeken; iets wat alleen maar iemand met het kapitaal van de Cullens kon proberen. Ik keek glimlachend om me heen. Om het toch een soort 'koninklijk' tintje te geven, had ik een bende "beschermers" bij me. Alsof ik mezelf niet kon beschermen tegen een groepje mensen. Maar goed, ik had Carlisle mee, en Akshay en Sacha, Kate en Garrett -omdat hij zo graag mee wou- en natuurlijk Siegfried. Dagmar kon toch niet mee, zijn kostuum was nog niet klaar toen we vertrokken. Ik keek naar Carlisle, hij leek compleet op zijn gemak. 'Als we opgepakt worden...' prevelde Kate. We keken haar verbaast aan. 'Dan breken we uit, serieus. Hoe sterk kunnen ze die dingen maken?' vroeg Garett. ik glimlachte en knikte. 'Als ze ons kunnen oppakken.' zei ik, zo stil dat een mens het niet zou gehoord hebben. 'Jullie mogen nu binnen.' zei het meisje trillerig. Ik glimlachte, en ik deed zelf mijn best zodat ze mijn tanden niet zag, maar toch leek ze er alleen maar banger van te worden. Dit beloofde veel, als iedereen daar zo bang van ons zou zijn dan waren we hierheen gekomen voor niets.
'De vampierdeligatie' hoorde ik een nasale stem zeggen door de luidsprekers. Het geritsel van papieren, het gefluister, alle kleine geluidjes leken weg te vallen, het was muisstil toen we op het kleine podium verschenen. Shay en Sacha hadden de tijd van hun leven, met hun grote zwarte zonnebrillen, helemaal in zwart kostuum... de manier waarop ze rondkeken -zoals echte bodyguards- was hilarisch. De ademhaling van de mensen voor ons versnelde, hartslagen gingen de lucht in. ALsof ze ons probeerden uit te dagen. Ze wisten natuurlijk niet dat we zoiets konden horen, maar goed. Zonder dat iemand iets zei, gingen Akshay en Sacha in de verste, achterste hoeken staan. Kate en Garett deden hetzelfde op de voorste hoeken uit. Ik zag de mannen staren naar Kate die er waarschijnlijk wel leuk uitzag in haar kleedje. Garett had geen zin gehad om zich om te kleden en was dus de enige die er "normaal" gekleed uitzag. Siegfried had zijn gewone kledij aan, maar die was oud en veel hersteld, maar ik denk dat het een soort van gezag uitstraalde, zelf nu. Carlisle had ook een pak aan gedaan, en keek me nu vragend aan. Kan ik? Ik knikte en zette een stapje achteruit. Ik hoorde een paar mensen schrikken. Juist ja, mensen gaan zo snel niet. Siegfried bleef achter me staan, als een extra bewaker. Nu pas merkte ik de extra mensen op die hier waarschijnlijk niet waren. Een elitetroepje van het Amerikaanse leger dat zijn best deed om niet te tonen hoe bang ze waren. Ik zag flessen water -waarschijnlijk wijwater of zo- en staken. Ik wou zo met mijn ogen rollen. Ik glimlachte in een poging om mensen gerust te stellen, maar het had eerder het omgekeerde effect.