Prologue

Terwijl ze door de straten rende, hield ze de baby stevig tegen haar borst. Tranen liepen over haar wangen.
De baby huilde met haar moeder.
Ze hoorde de zwarte schaduwen achter haar aan komen. Ze concentreerde zich, en opeens kwam er een vuurzee achter haar.
Ze hoorde een afschuwelijk gekrijs dat door merg en been ging. Ze rende een steegje in en bleef daar hijgend staan. Ze wreef over haar hoofd en veegde het zweet eraf. Ze was moe en haar krachten waren opgebruikt. Ze was niet zo sterk meer als vroeger. Ik kan niet meer verder dacht ze. Toen keek ze naar het gezichtje van haar baby, haar prachtige baby. Toen voelde ze een enorme kracht door haar lichaam suizen. Doe het voor haar. Ze rende de steegje uit en begon weer hard te rennen. Haar voeten deden pijn, ze haalde hortend adem. Haar longen stonden in brand, maar ze negeerde alles. Als je naar een doel streeft vergeet je alles om je heen. Alleen die doel blijft er in je hoofd spoken. Mijn doel was om mijn dochter te redden en ik zou alles doen gewoon om haar te redden. Dat is de taak van een moeder.
Ze zuchtte opgelucht, omdat de deur eindelijk in zicht kwam, de deur die haar dochter zou redden. Ze wierp weer een blik achter haar. Het was opmerkelijk stil.
Ze klopte op de deur, toen ze eindelijk voetstappen hoorde, kuste ze de baby op haar voorhoofd. Een traan viel op haar baby's wang. Ze zuchtte zachtjes.
Iemand maakte de deur open, en daar zag ze hem staan, de redding van haar dochter.
Hij keek fronsend op hen neer, maar hij herkende ze en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij pakte haar hand en wou haar met de kind naar binnenleiden. Maar ze schudde haar hand los.
'Nee' zei ze treurig.
'Maar waarom' zei hij opeens bezorgd. Hij wou haar hand weer pakken maar ze deed een stap naar achteren.
'Ik kan niet' zei ze. Hij begreep het niet. Een traan liep over haar wang. Maar ze veegde het ruw weg.
'Neem de baby' zei ze met een vlaag van vastberadenheid. Hij pakte de baby en vroeg: 'En jij dan?'
Ze schudde weer haar hoofd. 'Ik kan niet' zei ze weer. 'Je moet de baby hoe dan ook beschermen, en zorg ervoor dat ze een normaal leven krijgt.' Ze deed nog een stap naar achteren. Terwijl hij een stap naar voren deed.
'Ik hou van je' fluisterde ze en ze begon zachtjes te huilen.
'Lilly, ik hou ook van jou. Maar laat me niet achter. Durf het niet me alleen te laten' zei hij en ook hij had tranen in zijn ogen.
'Het spijt me' zei ze en ze rende weg. Met de baby in zijn armen rende hij achter haar aan. In een flits was ze verdwenen. Hij stortte neer op de grond en hield de baby tegen zich aan gedrukt.

Ze gebruikte haar magische kracht en flitste weg. Hijgend kwam ze aan op een openveld. Ze wreef over haar gezicht en viel neer op de grond. Zwarte vlekken danste voor haar ogen en ze voelde zich duizelig. Dat kwam ervan als je je magische kracht teveel gebruikt. Ze bleef op de grond liggen en snikte. Onbedaarlijke snikken kwamen uit haar mond. Ze had geen keus, het was het beste voor haar dochter. Leven in een veilige plek.
Ze hoorde de een gevaarlijke gegrom achter haar en draaide haarzelf langzaam om. Het waren de schaduwen, ze renden als bloedhonden op haar af.
Ze sloot haar ogen en accepteerde haar lot.