Dance academy

Larya en ik zitten in de danszaal. Layra probeert de spagaat en ik stretch mijn benen. We warmen ons op voor de training. ‘Er al weer zin in?’ vraag ik haar met een gemeen lachje. Ik weet dat ze dit uur niet leuk vind. Ze kijkt me even zuur aan. ‘Alweer ballet’ zucht ze. Ik glimlach om haar reactie. We zijn net tegenpolen. Zij haat ballet en houdt meer van streetdance, hiphop en breakdance. Zelf vind ik ballet geweldig, de sierlijkheid, de controle van de bewegingen en het dansen op spitzen vind ik het leukst van allemaal. Onze lerares, Nora, komt de zaal binnen gelopen. ‘Zo meiden, zijn jullie er klaar voor? Alles goed opgewarmd?’ We knikken instemmend. ‘We beginnen met het gebruikelijke. Laat maar zien dan.’ We nemen onze posities naast de bar in. Terwijl Nora onze houdingen verbetert en tips geeft weet ik dat deze les bijzonder is. Ze heeft een verborgen glimlach op haar gezicht. Als we even later naar het midden van de zaal lopen, hoor ik Layra kreunen. Ze vloekt op haar spitzen. ‘Nora, is er iets bijzonders vandaag?’ vraag ik in de hoop dat ik Layra even kan afleiden van haar pijn. ‘Dat laat ik jullie weten aan het einde van de les.’ antwoordt ze. Zeker nu. Ik weet dat het iets bijzonders moet zijn. Over normale dingen als een extra les kan Nora niet zo enthousiast zijn. Het moet echt iets speciaals zijn. Ik kan niet wachten tot het einde van de les.

We nemen onze posities in en beginnen. De dans gaat perfect, ik voel de glimlach op mijn gezicht. Mijn voeten branden. Spitzen doen pijn, maar het gevoel van glorie overmeestert de pijn. ‘Goed zo Vera. Ik zie dat je plezier hebt!’ roept Nora. ‘Layra, je staat te ver naar achteren. Hogere arabesqué.‘ Via de spiegel zie ik dat Layra het moeilijk heeft, ik sein een blik van medelijden via de spiegel. Ze snapt ‘m en er verschijnt iets wat lijkt op een kleine glimlach.

Aan het einde van het uur vraagt Nora ons om even te blijven luisteren. De kleuters staan buiten al te wachten. ‘Ik heb leuk nieuws voor jullie allebei!’ Ze pakt een stapeltje papieren en geeft ze aan ons. Nieuwsgierig bekijk ik het papier. ‘Nationale dance- academie?’ roep ik verbaasd. Ik kijk ongelovig naar het logo bovenaan de pagina. ‘Het is een echte’ besluit Layra. ‘Wat betekent dit?’ vraagt ze. ‘Ik heb jullie allebei ingeschreven voor de audities. Ik dacht jullie besteden hier meer tijd dan thuis, dus dit vinden jullie vast wel leuk.‘ Ze glimlacht nu voluit. ‘Wauw!’ breng ik uit. Ik maak een sprong van vreugde en omhels Layra. Zij is nog niet helemaal overtuigd. ‘Wat moeten we dan doen en laten zien?’ Ik hoor de twijfel in haar stem. ‘Dat staat allemaal in dit boekje.’ Ze wijst naar de stapel papieren in onze handen. ‘Ik ben ervan overtuigd dat jullie dit kunnen halen.’ Ze knipoogt. ‘We gaan er de komende twee weken hard voor werken.‘ We horen gebonk op de deur. Blijkbaar is een van de kleuters er tegenaan gevallen, want de deur springt open. ‘En nu gauw wegwezen want er zijn er nog meer die willen dansen.‘ En de kleuters trippelen de zaal binnen.

In de kleedkamer raak ik er maar niet over uitgepraat. ‘De Dance academie! Layra, het wordt super. Dan kunnen we een kamer delen, zoveel dansen als we willen. Alleen maar leuke lessen, geen wiskunde en natuurkunde meer!’ Ik schreeuw bijna van enthousiasme. Layra let iets beter op. ‘Kijk hier dan.‘ Ze wijs naar het papier. ‘Verplichte examenvakken: Nederlands, Engels, Frans, wiskunde en maatschappijleer. Ook nog één vrij vak te kiezen uit: Aardrijkskunde, geschiedenis of kunst.‘ leest ze voor. Ik laat mijn vreugde niet bederven. ‘En welke dansvakken?’ ‘Verplicht: Ballet, Latin, streetdance en jazz. En dan nog een vrij vak uit: Hip-hop, modern of volksdans.’ Ik grinnik bij het idee van volksdans. ‘Geweldig, ik weet nu al wat ik ga kiezen.’ Roep ik uit. ‘Zorg eerst maar dat je aangenomen wordt.’ Waarschuwt Layra me. ‘Nog niet al te voorbarig zijn. Maximaal vijftig dansers van de vierhonderd mogen door!’ lees ze verder. ‘Één achtste kans. Dat moet toch te doen zijn. Kom, dan gaan we het thuis vertellen.’ Met een brede glimlach loop ik de dansschool uit.

Mijn moeder vindt het geweldig. ‘Mijn meisje een danseres!’ haar vreugde is bijna vergelijkbaar met de mijne. ‘Jij maakt mijn droom waar.’ Ze krijgt tranen in haar ogen. Ik weet dat ze vroeger lang bij de selectie heeft gedanst, totdat ze haar enkel brak en nooit meer op spitzen mocht staan. Door haar tranen heen glimlacht ze. ‘Mam, ik ben nog niet eens aangenomen.’ Ik wil niet dat ze later teleurgesteld wordt. ‘Dat zal geen probleem worden, meisje. Ik heb je zien dansen, bijna perfect gewoon.’ Dat was mijn vader, altijd trots. Doordat ik enig kind ben, ben ik zijn pareltje. ‘Maar jullie hebben geen bezwaar ertegen? Dan moet ik dat namelijk morgen tegen Nora zeggen.’ Mijn ouders kijken elkaar even aan. Mijn moeder met tranen in haar ogen en mijn vader met stralende ogen. Ik zie het aan hun ogen. Ze zouden alles doen om mij door te laten gaan. Iets beters kan ik me op dit moment niet wensen!

Die volgende dagen train ik veel met Layra. Na schooltijd spreken we bij elkaar af en nemen de passen nog een keer door. Soms wanneer er een zaal vrij is, dansen we aan de bar en voor de spiegel. Af en toe komt Nora ons tussen haar eigen lessen door nog wat tips geven. We wisselen de stijlen af. Iedereen moet verplicht balletoefeningen aan de bar laten zien. Dan is er nog een streetdance die we kunnen voorbereiden en een eigen stuk. Voor eigen stuk heb ik modern gekozen. Layra heeft hiphop. Haar eigen stijl. We bekritiseren elkaar en geven tips. Deze dansen beheersen we allemaal wel. Layra maakt zich zorgen over haar ballet, dus probeer ik haar extra te helpen en goede tips te geven. Ik weet dat we op de dag zelf ook nog een Latin- Dance aangeleerd krijgen, ik vind het moeilijk om snel een dans te kunnen leren. Dus ik oefen zoveel mogelijk pasjes. Samen met Layra bedenk ik onmogelijke combinaties wat tot verschrikkelijke giechelbuien lijdt als er iemand in de knoop zit.

De auditiedag komt steeds dichterbij. Ik merk wel dat er een soort van spanning tussen mij en Layra ontstaat. Wat als een het niet haalt en de ander wel? Kunnen we op de academie nog wel vriendinnen blijven? Zien we elkaar nog wel? We kennen elkaar alleen maar van dansen. Het is gezellig, en we hebben een gezamenlijke passie, maar overleeft onze vriendschap dit ook? ’s Avonds lig ik lang wakker en maak ik me zorgen. Mijn gedachten verspringen van kleding naar reacties. Wat nu als ik totaal niet in de groep pas? Wat als ik niet wordt aangenomen? Dan heb ik iedereen teleurgesteld. Zouden de andere meisjes ook zo zenuwachtig zijn? Zo panieker ik tot ik in slaap val en wakker wordt met nieuwe zorgen.

Dan is het eindelijk zo ver. De auditiedag. Layra’s vader komt mij ophalen en brengt ons naar Amsterdam. Anderhalf uur rijden voor een auditie. In de auto is het stil. Je zou bijna een speld kunnen horen vallen, maar daarvoor maakt de motor te veel lawaai. Ik merk dat ik zenuwachtig ben. Mijn handen trillen en mijn keel voelt droog aan. Ik speel met mijn waterflesje en drink er af en toe wat van. Ik ben bang te veel te drinken en dat ik dan tijdens mijn auditie naar de wc moet. Dus ik berg het flesje weer op. Layra zit voorin. Ze kijkt moeilijk, gestrest, nerveus. Waarschijnlijk voelt ze precies hetzelfde. Haar vader heeft de radio aangezet om de stilte te verbreken. Af en toe probeert hij een grapje te maken, maar Layra en ik zijn er niet voor in de stemming. Ik neurie mee met de liedjes die ik ken en herhaal de passen in mijn hoofd.

We rijden door de stad. Ik herken NEMO van een schoolreisje. Layra fleurt op bij het zien van de academie. ‘Kijk daar is het!’ ze wipt op en neer op haar stoel. Ik kan alleen maar kijken naar de meisjes die daar buiten staan te wachten. Allemaal dunne meisjes met het haar netjes opgestoken. Passen wij daar wel tussen? Wij komen uit een klein dorpje, wat doen we hier in de grote stad? Als ik uit de auto stap kijk ik verwonderend om me heen. Zo veel grote hoge gebouwen. Layra voelt zich duidelijk thuis. Ze trekt aan mijn arm. ‘Kom mee!’ ik laat me meevoeren het gebouw in.

Nu zitten we in de kleedkamer. Ik heb mijn nummer opgespeld gekregen. Nummer 173. Layra is nummer 169. Nerveus kijk ik rond. Ik probeer me niet op alle andere meisje te focussen. De meeste zijn aan het rekken en strekken. Ik verbaas me over hoe lenig een lichaam kan zijn. Layra port me in mijn zij. ‘Niet zo staren joh.’ Ze bekijkt me overdreven starend aan. Ik weet niet hoe het komt maar het ziet er zo grappig uit. Ik doe haar na. Met onze neuzen bijna tegen elkaar kijken we elkaar in de ogen. Plotseling barst ik in lachen uit. Layra volgt direct. We kunnen niet stoppen. Waarschijnlijk komt het door de spanning, ik lach al mijn angsten eruit. Layra lijkt hetzelfde te doen, want ze komt niet meer bij en grijpt naar haar buik. ‘Auw, auw. Lachen doet zo’n pijn.’ Hinnikt ze. Ik omhels haar. ‘Het komt goed.’ Ze knuffelt terug. ‘Ik weet dat we beide worden aangenomen.’ Ze zegt het zo zelfverzekerd. ‘Je zegt het alsof het mogelijk is.’ Zeg ik. Ik vertel haar maar niet dat ik er stiekem niet in geloof. Vijftig kinderen, dat zijn er echt weinig. Zeker als ik al die goed mensen hier zie staan. Ik voel me net een beginneling.

Dan moeten we het podium opkomen. Eerst allemaal samen aan de barre die op het podium staat. In groepjes van vijf per kant. Ik zit twee groepen na Layra. Maar ik zie hoe goed ze het doet. Het kost haar moeite, maar ze kan de rest goed bijhouden en heeft controle. Ze glimlacht naar me en geeft me een high-five als het afgelopen is. Nu is het mijn beurt. Layra wordt ondertussen al verder gebracht naar de latin- choreograaf. Layra knipoogt naar me als ik zie dat ze tegenover een donker getinte jongen staat. Koppeldansen dus. De dans zelf bestaat grotendeels uit passen die wij ook al met Nora hebben geoefend. Een gevoel van opluchting gaat door me heen. Het klassieke deel gaat prima. Ik merk hoe andere meisjes moeite hebben of op hun benen staan te trillen. Afgezien van een aantal balansfoutjes gaat het bij mij vlekkeloos, maar dit is dan ook mijn stijl.

De Latin choreograaf is heel aardig. Hij legt duidelijk uit wat we moeten doen en vormt koppels. Ik zit samen met een jongen die Sam heet. Sam heeft al vaker Latin gedanst, dus wat dat betreft heb ik geluk. Hij swingt met zijn heupen en samen maken we er iets leuks van. Gelukkig hoef je dit niet apart voor de jury te doen. De dans is zo gechoreografeerd dat iedereen een tijdje vooraan danst. Af en toe kom ik Layra tegen, die breeduit lacht. Het gaat dus goed. De jury lijkt tevreden en maakt een aantal notities. Nu alleen mijn solo en streetdance nog overleven.

Streetdance lijkt goed te gaan. Dit keer mochten we zelf een crew samenstellen. Waarbij je nog je eigen creatie moest toevoegen in de laatste tellen. Ik had vooraf al met Layra geoefend. Helaas zit ze niet bij mij in de groep. Omdat ik Sam als enige ken, schuif ik bij hem twee vrienden van hem en een ander meisje aan. Het meisje kijkt een beetje arrogant. Ik zie dat ze mij van top tot teen opneemt. Sam neemt de leiding en vraagt of er iemand al een goed idee heeft voor de creatie. Ik stel mijn idee voor. Gelijk kraakt het meisje het af door te zeggen dat het al vaker is gedaan. De andere twee jongens stellen ook iets korts voor. Dat lijkt wel te doen, dus besluiten we om daarmee te eindigen en alles te combineren. Het oefenen kost even tijd. We moeten wennen aan de manieren waarop de anderen dansen, maar we vormen langzamerhand een eenheid. De uitvoerig gaat dan ook prima. Ik heb een aantal pasjes gemist, maar daar moet ik niet om treuren. Ik geef het meisje een compliment en ze lacht breed. ‘Dankje!’ ze gooit haar lange haar over haar schouder en ik voel een steek van woede. ‘Vera, aangenaam.’ Ik kijk haar aan. ‘Valerie. Succes verder nog!’ en ze loopt er vandoor. Sam komt naar mij toegekomen. ‘Niets van aantrekken, ze heeft een gebruiksaanwijzing. Maar dat komt wel goed als ze je solo heeft gezien!’ Hij knipoogt. Gelukkig zijn niet alle dansers zo verwaand.

Mijn solo ging niet goed. Alles ging goed, tot ik verkeerd lande na een grande jeté. Mijn voet brand en zwol op. Maar ik ging door. De jury zag het waarschijnlijk, want ze knikten afkeurend. Mijn pirouettes mislukten. Bij de tripple verloor ik mijn spot. Ik heb er maar een halve draai achter geplakt. Na de mislukking strompel ik het podium af. In de coulissen staat al iemand met een bak ijs klaar. Voorzichtig ga ik op een stoel zitten en bind het ijs rond mijn enkel. Layra komt naar me toe gerend. ‘Meisje, wat zonde!’ Ze knuffelt me als teken van medelijden. ‘Hoe ging jouw solo?’ vraag ik haar. Ze glimlacht. ‘Goed, ik zat lekker in de flow. En ik kon eindelijk even alles laten gaan. Zelfs de salto lukte!’ Ik glimlach. ‘Mooi zo. Ik ben trots op je. Dan haalt in ieder geval nog één van ons de academie!’ ‘Ah, niet zo negatief. Je danste door en nog steeds was je geweldig. Trouwens, jouw Latin-partner was ook niet verkeerd met jou bezig.’ Ik hoor aan haar stem dat ze jaloers is. ‘Jullie zagen er leuk uit!’ Tranen rollen over mijn wangen. Ik wil het niet, maar ik kan het niet stoppen. Iedereen heb ik teleurgesteld. Jammer! Sam komt er ook aangelopen. ‘Nee, dit is niet waar!’ roept hij verschrikt uit. ‘Jou gunde ik het nog het allermeest. Je leek altijd zo actief mee te doen en vond alles leuk!’ ik glimlach door mijn tranen heen. ‘Maar jullie gaan wel door.’ Het doet pijn om te zeggen, maar ik weet dat het niet anders kan. ‘Jullie gaan wel door. ‘ Ik blijf het voor mezelf herhalen. Net alsof ik me ervan moet overtuigen dat het zo is.

Ik wordt door Sam en Layra naar de tribune geholpen. Zo kan ik toch nog een aantal andere audities kijken. Zo heb ik Valerie zien dansen. Ze leek zo zeker en toch was haar solo erg liefelijk met veel emotie. Met open mond zat ik te staren. Gelijk na haar kwam Sam. Hij deed een balletstuk. Niet iets wat de meeste jongens doen, maar dat is er juist leuk aan. Na een aantal uren wachten heeft de jury de uitslag. Er vallen nu driehonderdvijftig meisjes af. De laatste vijftig worden toegelaten. Wanneer de jury de namen opnoemt komen er alleen maar onbekende voorbij. Bijna gelijk aan het begin komen er een aantal jongens die me bekend voorkomen. Één zat in onze streetdance crew en een aantal herken ik gewoon. Mijn aandacht gaat uit naar de winnaars tot ik Valerie's naam hoor. Ze staat op alsof ze het al lang wist en loopt naar de winnaars toe. Ik weet dat er al minstens dertig zijn genoemd als ik Sam's naam hoor. Hij rent het podium op en komt daarna gelijk weer naar mij toe. Ik omhels hem. ’Gefeliciteerd!’ Hij springt op en neer van vreugde. De jury vraagt of hij weer wil plaats nemen bij de winnaars. Ik lach zachtjes erom. ‘Nog vijf namen.’ zegt de juryvoorzitter. Ze probeert het spannend te maken, maar het lukt ons niet om stil te blijven. Overal hoor je mensen fluisteren over wie er wel en niet inzitten. Ik heb het toch al verpest, ik geloof er niet meer in. Wat me wel verbaast is dat Layra’s naam nog niet is genoemd. Ze deed het zo goed! ‘En dan als laatste. We hopen dat ze zich nog goed kan inzetten over vier weken, want makkelijk heeft ze het niet gehad met haar blessure. Gefeliciteerd, Vera, nummer 173!’ klinkt het door de microfoon. Een applaus volgt, gemengd door huilende kinderen. Naast mij zie ik Layra verstarren. Ik sla een arm om haar schouder, maar ze duwt ‘m weg. ‘Jij hebt mijn plek gestolen.’ Dan rent ze huilend de zaal uit. Sam en Valerie komen naar mij toegelopen. Sam lacht en omhelst me. ‘Gefeliciteerd.‘ Zelfs Valerie lijkt enthousiast. ‘Sorry voor vanmiddag. Ik was gewoon gespannen en dacht niet dat jij het zou halen. Daarom had ik geen aandacht aan je besteedt. Sorry. Even goede vrienden?’ Ze steekt haar hand uit. Ik kijk even of ze het meent, dan druk ik mijn hand in de hare. ‘Vrienden. ’

Layra vind ik huilend in de kleedkamer. Ik probeer haar te troosten dat het wel goed komt. Maar ze wil niets van mij weten. Valerie probeert het ook, maar ze begint te vloeken. Even schiet het door me heen dat ze nooit echt mijn vriendin was. Anders zou ze toch niet zo reageren? Ik besluit haar te laten voor wat het is. Ik zal haar nog maar weinig zien, en fijn voor haar zal het ook niet zijn. Binnenkort mag ik deelnemen aan de academie. Ik ben benieuwd wie mijn kamergenoten zijn. Wie worden mijn docenten? En hoe gaan ze ons beoordelen op dans? Er zijn nog zoveel vragen waar ik nog achter moet komen. Maar mijn nieuwe vrienden heb ik alvast. Valerie en Sam ondersteunen me allebei onder een schouder. Ze brengen mij naar de uitgang. De taxi staat te wachten. Layra en haar vader hebben niet gewacht. Jaloezie, dat zij niet is aangenomen en ik wel. Maar het maakt mij niet meer uit.

Even later zit ik met mijn been languit op de achterbank van de taxi. Door het raampje zwaai ik naar Valerie en Sam. En roep ik: ‘Tot op de academie!’ En met een bredere glimlach dan ooit tevoren schuif ik het raampje dicht.