2. Jonathan Richard Lophield

Ik voel nog net hoe Katie's haar langs mijn gezicht slaat. Verdooft van verdriet blijf ik naar de grond kijken. Ik had het flink verpest en wist dat ze me NOOIT zou vergeven. Ik slikte moeilijk en haar voorden bleven door mijn gedachten spoken. Ze haatte me nu dat was zeker. Haar woorden waren kil en ze klonken alsof niemand beter dat haar was. In mijn ogen was er ook niemand beter dan haar, maar waarom had ik het dan gedaan? Ik hield van haar en zij van mij. Het klonk perfect, was het dat maar! Mijn armen hingen levenloos langs mijn lichaam en als ik niet snel iets deed zou ik flauwvallen. Ik ademde diep in en liet me op het bankje achter me vallen. Ze was weg, nooit zou ze ook maar iets meer met me te maken willen hebben. Begrijpelijk vind ik zelf. Mijn met tranen gevulde ogen bleven haar volgen terwijl ze langzaam het park uitliep en de weg overstak. Nu kon ik me niet meer groot houden. Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek en er volgden velen. Nog nooit had ik zo verlangd naar hoe ze haar hoofd verstopte in mijn nek. Nog nooit had ik zo verlangt naar haar krullend blond haar dat bij elke stap op en neer huppelde. Nog nooit had ik meer naar haar verlangt dan vandaag. Ik verstopte mijn hoofd in mijn handen en dacht terug naar de haat in haar ogen, mijn tranen werden alleen maar meer en ondertussen waren mijn mauwen helemaal doorweekt. ik snuf even, het was allemaal zo snel gegaan, opeens stond ze daar in de deuropening, tranen in haar ogen en geen houding er aan te weten geven. Ik wou naar haar toe lopen maar ze rende weg. Ik zag hoe haar tranen op de grond vielen en liet me levenloos op de grond zakken