H16

We hadden nu een hele andere manier van vervoeren. De drie aardemeesters hadden een groot rotsblok waar we met z’n zessen op pasten gemaakt, die ze doormiddel van aardsturen voortbewogen. Dit ging ook een stuk sneller dan op een waterplatform, wat ook niet overal kan. We waren na een lange dag reizen al bijna bij de grens waar het aarderijk over ging in het vuurrijk. Toen ineens zagen we 3 grijs geklede mensen bij de grens staan. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het geestendrijvers waren. ‘Zul je hun ook weer hebben’ zei Erwin. De drie wachters brachten het rotsblok tot stilstand en met z’n drieën sprongen ze eraf en liepen naar de geestendrijvers toe. Marcha, Eline en ik bleven op het rotsblok. Voor de veiligheid verborg ik mijn aardeteken, voor het geval ze naar ons toe zouden komen. De geestendrijvers mochten niet weten dat ik aan twee elementen was toegewezen. Ik zag hoe de drie geestendrijvers druk aan het praten waren met de drie wachters. Toen ineens stapte ze opzij om ons erdoor te laten. De drie wachters sprongen weer op het rotsblok en stuurde er ons erdoor heen. Toen we langs de geestendrijvers gingen, had ik oogcontact met een van drie. Ineens werden zijn ogen groot en kwam gelijk in actie. Hij hield zijn handen omhoog en alles werd zwart voor mijn ogen. Langzaam voelde ik hoe mijn arm omhoog ging zonder dat ik het wilde. De geestendrijver beheerste mijn lichaam. Ik voelde hoe ik een waterstraal in een richting vuurde. ‘Snel, vermoord die geestendrijver!’ hoorde ik de stem van Marcha roepen. Na een paar seconde kreeg ik weer zicht en zag ik dat een geestendrijver bewusteloos op de grond lag. ‘Ze weten het!’ riep ik hard. Gelijk maakte Erwin, Bas en Youri een einde aan de ene geestendrijver. Eline, Marcha en ik maakte een einde aan de andere. Daarna sprongen we snel weer op het rotsblok en reisde weer verder.

‘Ze willen ons wel graag tegen houden hea?’ vroeg Marcha aan ons. ‘Iets te graag als je het mij vraagt’ zei Erwin. ‘Ik vraag echt af wat ze verbergen’. Daar dacht ik even over na. Wat zouden de 7 gezusters toch verbergen, of waarom willen ze niet dat het uitlekt. ‘Eindelijk we zijn in het vuurrijk’ zei Eline toen we de grens over gingen. ‘Mijn ouders……’ zei Marcha toen ze haar gezicht droevig wegdraaide. ‘Als we de kans krijgen, zullen we je ouders zoeken’ zei ik tegen Marcha. ‘Ik heb mijn ouders ook mogen zien, dus jij krijgt die kans ook’. Ik hoorde dat Eline wilde protesteren maar toen zei ik snel ‘En als we op de luchteilanden aankomen, gaan we ook opzoek naar jou ouders’. Eline draaide haar hoofd om en ik zag dat ik haar raakte toen ik over haar ouders begon. ‘Nog 6 uur, en dan zijn we bij het paleis’ zei Erwin.

Al snel kwamen we door allerlei dorpjes en zagen we de eerste vuurmeesters. Vuurmeesters zagen er redelijk gewoon uit. Ze hadden rode kleding aan en sommige droegen een fel oranje masker. Toen ineens kwamen we in een dorp aan, waar verschillende geestendrijvers stonden. Ze stonden recht tegenover verschillende vuurmeesters. ‘Ga terug naar jullie eigen land!’ riep een toeschouwer. ‘Jullie zijn hier niet welkom, of mogen we dat soms niet zeggen?’ vroeg ik andere man dreigend. De geestendrijvers kwamen gelijk in actie en maakte een einde aan het leven van de man. Gelijk barstte een gevecht los en zag ik voor het eerst in mijn leven iemand vuursturen. De geestendrijvers waren veel sterker, dus besloten we om te gaan helpen. Ik openende de aanval met een grote golf die gelijk de 7 geestendrijvers aan de kant veegde. Daarna volgde verschillende metalen stalen en rotsblokken die op de geestendrijvers neer kwamen. De overige geestendrijvers werden vermoord door vuur en water. ‘Dank je wel voor jullie hulp’ zei een van de mannen. ‘Graag gedaan, dit waren al de zoveelste die we versloegen’ zei Eline. ‘Zijn jullie de geestendrijvers ook zo zat?’ vroeg een andere man aan ons. ‘Laten we zeggen dat we zo onze eigen problemen met ze hebben’ zei ik tegen de toeschouwers. We praatten nog een tijdje met de mensen en besloten toen weer om verder te reizen.

Na uiteindelijk 6 uur kwamen we bij de hoofdstad aan van het vuurrijk. De stad heette Cosian en was immens groot. Over stonden hoge wolkenkrabbers en overal was het gezellig gekleed. Uiteindelijk zagen we het paleis liggen van de vuurtweeling. De broers heette Nodis en Samuel. Toen we bij de poort aankwamen hielden 4 grote wachters ons tegen. Erwin liep naar de wachters toe. ‘Wij komen hier voor Nodis en Samuel. Mijn naam is Erwin, hoofdofficier van Casandra, we hebben een belangrijke boodschap voor de tweeling. De bewakers knikte en lieten ons erdoor.

Toen we binnen kwamen, kwamen we in een grote lange zaal, met aan het einde twee tronen in de vorm van een draak. Je kon erg goed zien dat het een tweeling was, want ze leken sprekend op elkaar. Eigenlijk zou je bijna denken dat het klonen waren. Toen we bij de tronen waren, bogen we. ‘Wat kunnen wij voor jullie doen?’ vroeg een van de twee broers, ik had werkelijk geen idee of het Nodis of Samuel was. ‘We hebben een boodschap van Gwendolin, Cleveron en Casandra’ zei ik. ‘Dat klinkt erg belangrijk’ zei de ander. Ik stond op en liep naar voren om de brief te geven. Ze begonnen hem gelijk aandacht te lezen. ‘Ach zo’ zei de ene. ‘We waren inderdaad al bekend met het drama van het virus, maar dat het zo erg was, wisten we nog niet’ zei de ander. ‘En jullie zijn de kinderen die aan een ander element gekoppeld zijn’ vroeg weer de ander. ‘Dat klopt’ zei ik. ‘En ik ben zelfs aan twee elementen gekoppeld’ zei ik terwijl ik mijn polsen liet zijn. ‘De broers schoten gelijk omhoog om mij van dichterbij te bekijken. ‘Hoe is dat in vredesnaam mogelijk’ zei de linker. ‘Ik heb geen idee, maar alle leiders verzamelen zich in het metaallandschap’ zei ik. ‘Daar zullen wij direct heen gaan voor overleg’ zeiden de broers in koor. ‘Bedankt voor jullie boodschap’ zei de rechter. ‘Wij gaan nu zo snel mogelijk naar de luchteilanden om Marina een bezoek te brengen’ zei Eline. ‘Dat lijkt me een goed plan, veel succes’ zei de linker en met z’n tweeën liepen ze gelijk het paleis uit.

Wij moeten hellaas weer terug naar het aarderijk’ zei Erwin. ‘Veel succes met jullie reis naar de luchteilanden, ik geloof dat het virus hier nog niet zo erg heerst’ zei Bas. ‘Voorzichtig doen en zo snel mogelijk naar het metaallandschap terug gaan’ zei Youri. ‘Doen we’ zeiden we alle drie in koor. En vanaf hier splitste onze wegen in tweeën. Op weg naar de luchteilanden, maar eerst op weg naar de ouders van Marcha.