[020]

Isaiah Timber

Kijkend naar mijn muffin luister ik naar de gesprekken. Op de een of andere manier doen ze te hard hun best om nonchalant over te komen. En de gesprekken zijn net iets te bedrukt om realistisch over te komen. Ik mis steeds een belangrijk punt, alsof ik de clou van het hele gesprek niet meekrijg.
Opeens voel ik de lokken van mijn zwarte haar bewegen. Ik draai mijn hoofd een stukje en vang een blik van Pauls gezicht op. Hij glimlacht lichtjes en als ik terugglimlach voel ik zijn hart iets sneller kloppen. Hierdoor werd ik helemaal warm. De vlinders duwen hard tegen mijn buikwand en brengen mijn tastzintuigen over hun toeren. Pauls warme adem bedwelmd me op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Mijn lokken bewogen doordat zijn ruwe vingers erdoorheen streken waarna het als een waterval weer op zijn plek viel. Hij blijft diezelfde actie constant herhalen en lijkt er helemaal door geïntrigeerd.
Langzaam draai ik me weer met mijn gezicht naar de rest van het gezelschap, maar af en toe raken zijn ruwe vingers de gevoelige huid van mijn nek. Op die momenten razen alle alarmbellen in mijn hoofd omdat ik niet moet bezwijken onder die kleine beroeringen.

Net als ik eindelijk mee kan praten over een onderwerp –school- zonder bang te zijn dat ik de plank volledig missla, lijken de jongens opeens in uiterste staat van paraatheid. Sam knikt naar Embry, Elan en Jacob, die gelijk het knusse huisje uitrennen. San kijkt even moeilijk naar Jared en Paul maar deze lijken het gelijk te snappen. Jared fluistert kort iets in Kims oor, drukt een kus op haar wang, dan nog een kus op haar mond en staat dan op. Verbazingwekkend genoeg dringt het al snel tot me door dat ik ook op moet staan zodat Paul weg kon gaan. Met grote tegenzin doe ik dan ook wat er van me verwacht wordt. Paul staat op en slaat zijn warme armen even van achter om mijn middel. Zijn lippen drukken teder tegen mijn overgevoelige huid waardoor de donshaartjes in mijn nek overeind staan. ‘Zie ik je straks nog?’ klinkt zijn hese stem in mijn oor. De hete adem lijkt me wel te verdoven. Standvastig probeer ik mijn hoofd helder te houden. ‘Hmm, misschien,’ mompel ik genietend. Verheugd dat het me was gelukt om een zwoele toon aan te houden. Ik hoorde Paul zachtjes grommen. Maar Sam schraapte zijn keel. Paul keek even geïrriteerd op en drukte nog een kus op mijn wang. Toen waren ze weg.

Emily, Kim en ik zaten op de veranda van het mooie, gele huisje. Afgeleid staar ik naar de paarse viooltjes die ik kleurrijke bakken aan de leuning hangen. Pauls hese stem blijft zich maar herhalen in mijn hoofd.
Als ik de houten tuinstoel naast me hoor kraken omdat er iemand gaat verzitten, kijk ik nieuwsgierig op. Emily kijkt me afwachtend aan. Kim lijkt de verandering ook op te merken en imiteert Emily’s houding. Hun warme blikken zijn nu op mij gefixeerd. ‘Wat is er?’ vraag ik terughoudend. Emily glimlacht lichtjes om me gerust te stellen maar Kim valt meteen met de deur in huis. ‘Jij en Paul?’ vraagt ze grijnzend. Haar blik suggereert van alles, van onschuldige klaverliefde tot hevige passie. ‘Hmm, ik weet het eigenlijk niet,’ antwoord ik beschaamd. In mijn stem klinkt duidelijk ongenoegen. Emily legt haar hand geruststellend op de mijne. ‘Hij durft gewoon niet,’ stelt ze me gerust. Kim knikt instemmend. ‘Paul is altijd al een… terughoudend persoon geweest.’ ‘En een chagrijn,’ voegt Kim grinnikend toe. Ik kijk nieuwsgierig op. ‘Wat versta je onder chagrijnig?’ vraag ik benieuwd. Daar moet ze even overna denken. ‘Hmm, zoals toen jij hem ontmoette. Zo was hij normaal gesproken altijd. Een snauwend, blaffend, ontevreden stuk chagrijn.’ Automatisch wilde ik Paul verdedigen, maar ik kende Paul daarvoor niet dus het enige wat ik er tegenin kom brengen was: ‘Nu is hij heel anders.’ Emily glimlachte lief naar me. ‘Dat klopt,’ antwoordt ze gemoedelijk, ‘sinds hij jou kent is hij veel aardiger. Je doet echt iets met hem.’ Ik bestudeerde haar gezicht om erachter te komen of ze tegen me loog zodat ik me goed voelde, maar er was geen vleugje twijfel op haar gezicht te zien. Wow, had ik echt zo’n invloed op Paul?