Differences and Similarities || Episode 2 || Beware and Be careful

Yurick pov

Zo, een paar seconde geleden was ik music room #3 ingegaan om mijn mobiel te zoeken, het andere moment zit ik vastgebonden, ja je hoort het goed, vastgebonden aan een stoel en omsingeld door de host club.

‘Laat de ondervraging beginnen,’ de Hitachiin tweeling Kaoru en Hikaru grijnsde maniakaal.

‘Als eerste prinses, mag ik je naam weten,’ de o zo charmante *kuch kuch* Tamaki Suoh kuste mijn hand, zoals hij bij al zijn cliënten deed die hij had.

‘nee,’ Tamaki ging in zijn corner of Woo waar hij paddelstoelen kweet.

‘Je naam is Yurick Mai Yakachi no Zuki, heb ik gelijk,’ oh fijn, Kyoyo Ootori was weer is de smart ass aan het uithangen.

‘Maar Kyo-chan, Yurick is toch een jongens naam?’ Dat was Mitsukuni Honinozuka, ook wel bekent als Honey-senpai die op Takashi Morinozuka, ook wel bekent als Mori-senpai, zijn schouder zat.

‘Senpai, kan ik nou eindelijk gaan,’ en dan had je nog Haruhi Fuijioka, een meisje dat door het breken van een vaas in de schulden zat bij de host club en als jongen moest werken.

‘PLEASE SHUT UP EVERYBODY, I JUST WANT TO GO HOME AND SLEEP!’ ik flipte hem, waardoor ik vergeten was dat ik Japans moest praten inplaats van Engels.

Het koste de host club niet veel te tijd om te begrijpen wat ik zei, maar toch…

‘Oké, genoeg gerotzooid, we worden nu serieus. Als eerst wil ik weten wat je weet over ons,’ Kyoya moest natuurlijk alle pret verstoren, niet dat ik veel plezier erin had, maar ja.

‘Veel.’ Kyoya gromde kort op mijn antwoord.

‘Maar ik weet vooral’ ik duwde een pluk haren achter mijn oor terwijl de jongens me verwachtingsvol aan keken ‘dat Honey-senpai van cake houd,’ alle host vielen omver van verbazing en daarna keken ze me verbaasd en boos aan.

‘Wat? Is het dan niet waar?’ het was heerlijk om met hun te spelen.

I wanna be the very best, Like no one ever was, To catch them is my real test, To train them is my cause.

I was vuurrood geworden terwijl mijn mobiel aan het rinkelen was met het maar al te bekende theme song uit mijn jeugd.

Kyoko pakte het mobieltje op en accepteerde het gesprek.

Blijkbaar stond mijn mobiel op spieker want Shu’s stem schalde door de kamer.

‘Mai, waar zit je, je had al lang thuis moeten zijn,’ Shu klonk bezorgd, maar vooral boos.

Ik opende mijn mond al, maar Shu bleef door ratelen.

‘Je probeert toch niet onder het koken en de afwas uit te komen hé, want zo sneaky ben je wel.’ Ow great, mijn hele leven werd onthuld in een paar seconde tijd.

‘uuh, sorry meneer, maar we lenen Mai voor een tijdje, je hoeft niet bang te zijn, ze is in veilige handen hier bij de host club.’ Damn it, Shu en Kyoya gingen zo dood.

‘Ow natuurlijk, de ouran academie, die ligt vlakbij, blijf daar, ik kom eraan,’ en Shu hing op, nou geweldig mijn enige kans op ontsnapping stond aan de andere kant.


Niet veel later was het gebrul van een motor te horen. En misschien 5 minuten werd de deur van de Music room #3 open getrapt.

Iedereen sprong een gat in de lucht, nou ja ik als uitzondering want 1, ik zat vastgebonden, 2, ik was Shu gewend.

Shu zag er angstaanjagend uit, tenminste dat vonden de host club. Hij droeg een dik leren jack, met een donkere zonnebril op en een bivakmuts. Daarnaast had hij een zwarte trainingsbroek en grote lompen winterlaarzen, want ja, het was al bijna winter In zijn handen had hij geen grote leren tas wat er onheilspellen eruit zag.

‘Sorry dat ik jullie heb laten schrikken,’ zijn stem paste helemaal niet bij zijn uiterlijk.


Nadat Shu zich half uitgekleed had, zag hij er een stuk vriendelijker uit. Kort bruin warrig haar, grote bruine ogen, met een bril die ze alleen maar vergrootte. Hij droeg een trainingspak en had zijn laarzen uit gedaan waardoor hij op witte sokken rond liep. In de leren tas was gebruikt als koelbox en er zaten tientallen verschillende cakejes en taartjes in.

‘Yurick, voor straf moet je vandaag achterop mijn brommer, met de helm of doom op,’ zijn glimlach was niet weg te krijgen van zijn gezicht, zelfs niet nadat hij deze woorden had uigesproken.

Scruw him.