XVIII. Never thought I would do This...part 2

'Misschien zouden we er beter bij zeggen dat het beter is als zij zich niet vermengen in het probleem. Het zou erg worden als nu langs alle kanten oorlog verklaard wordt aan de vampiers terwijl de vampiers zo verdeeld zijn.' zei ik. Carlisle knikte. 'Maar ik denk dat dit onze sterkte is; dat ze niet weten dat Vampiers reizen in groepen van bijna maximum twee of drie.' zei Carlisle. Hij had natuurlijk wel gelijk.
'Maar de videoboodschap is een goed iets..dan weten ze tenminste de hele waarheid, dat niet iedereen erop uit is ze in slaven te veranderen, ook al gaan ze ons -dom als mensen zijn- niet geloven.' zei ik. De vampiers gaven me gelijk. 'Carlisle, Siegfried, Dagmar en ik gaan met je mee naar die raad/meeting. je hebt gelijk, het is beter als Dagmar en ik er zijn.' zei ik. 'Goed dat je mij erbuiten laat, ik ben te oud om me nog met mensen in te laten.' zei Marcus. Ik knikte. zijn ogen waren nu wel goudgeel, maar toch ... hij was een deel van zijn menselijkheid kwijt... 'Bedankt dat je me dat zo goed verteld.' zei Siegfried, maar hij lachte. 'Graag gedaan.' zei ik zacht. Ik passeerde weer in de kamer waar de tv stond, Akshay was ..cartoons aan het kijken. Zal met de leeftijd te maken hebben, zeker? Ik bleef meekijken. Vliegende superhelden die mensen redden en daarom extreem populair worden... Dagmar en Carlisle kwamen binnenwandelen... 'Wat ben je aan het doen?' vroeg Dagmar verbaast. Mijn hoofd draaide op volle toeren. Edward kwam grinnikend binnen. 'Oei.' zei Dagmar meteen. ik draaide me met een grote glimlach om naar hem. 'Kan ik je zwaard lenen?' vroeg ik. 'Je zal hem binnenkort toch niet echt nodig hebben.' zei ik lachend. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij. Ik keek even naar de tv. 'Omdat superhelden geen gevaarlijke speelgoedjes dragen, daarom.' zei ik. Hij staarde me aan. 'Wacht even. Wat heb je nu precies gezegd?' vroeg hij. Ik glimlachte. 'Jij wordt een gemaskerde superman.' zei ik. 'Als bewijs aan de mensen dat niet alle vampiers slecht en gemeen zijn... je hebt vleugels, je kan vliegen.. alleen nog een goeie naam en een kostuum.' zei ik vrolijk. 'Venna! Leliël! Alice!' riep ik. Ze stonden meteen voor me. 'Hulp nodig?' vroeg ALice glimlachend. 'Ja, jullie drie mogen een kostuum en naam voor Dagmar maken, hij wordt een superheld.' zei ik lachend. De meisjes sprongen op en neer en klapten in hun handjes..handen.. 'Kom op, Dagmar. Lils is de princess, haar mag je niets weigeren.' zei Alice lachend terwijl ze hem meesleurden. 'Daarmee hebben zij ook iets te doen.' zei ik zacht. 'Ik heb het gevonden!' riep Remy uit. We liepen meteen naar hem toe, Marcus keek geïnteresseerd mee naar het scherm van de nieuwe computer die ik voor hen had gekocht. 'In Roemenië, wat had je dan gedacht?' vroeg hij als antwoord op de vraag die ik nog moest stellen. 'Ik maak een kaartje voor je. Is wegbeschrijving ook nodig?' vroeg hij lachend. Aro en Tristan keken elk over een schouder mee. 'Dus we kunnen een inval doen?' vroeg Tristan. 'Nee, we plaatsen wachters, mensen die hen in de gaten kunnen houden.' zei ik. 'Waarom?' vroeg Aro verbaast. 'Omdat we eerst de zaak met de mensen in de hand moeten krijgen. We kunnen geen aanval op de vijand uitvoeren, als de mensen ons voor de voeten gaan lopen.' zei ik. Marcus knikte. 'eerst de mensen, dan de gevaarlijke vampiers.' zei Tristan. 'Nee, eerst zorgen dat er geen onnodige slachtoffers vallen, dan zelf een aanval beginnen.' zei ik. 'Remy, vorige zomer hebben we een satelliet de ruimte ingeschoten, via dat ding kan je hen in de gaten houden.' zei ik.