[019]

Isaiah Timber
Blijkbaar hebben ze ons allemaal aan horen komen, want direct schieten hun mysterieuze, doordringende blikken onze richting in. Pauls blik is de enige die mijn aandacht echt voor zich kan winnen. De prachtige glinstering in zijn donkerbruine irissen doet mijn hart een paar slagen missen, de vlinders in mijn buik opstijgen. Voor even vergeet ik mijn eindeloze zenuwachtigheid even vergeten. Mijn mondhoeken krullen tot een glimlach, en al snel doen die van hem hetzelfde. Hij is werkelijk adembenemend. 'Hey, Isa!' Seth's opgewekte begroeting haalt mij uit mijn trance, waardoor ik mijn blik van Paul afwend en me dan tot Seth richt. Sommigen grinniken, anderen volgen zijn voorbeeld. Vriendelijk glimlach ik terug en zie al snel hoe Emily ook de kamer weer in verschijnt. 'Wil je ook een muffin?' Glimlachend houdt ze enkele seconden later een dienblad voor mijn neus, met daarop een groot aantal lekker ruikende cakejes. Beleefd bedank ik haar, waarna ik er een van de schaal haal en Pauls ogen op mijn gezicht voel branden. Wanneer ik me weer tot de tafel wend en mijn blij naar Paul laat gaan, zie ik dat hij de glimlach nog steeds op zijn gezicht zit. Vertwijfeld blik ik verder langs de tafel, op zoek naar een vrije stoel. Deze is er echter niet, waardoor ik wat onwennig van mijn ene been op het andere leun. 'Je.. Eh... Mag wel bij mij zitten, als je dat wilt.' De rauwe, doch hese en zoete klank van zijn stem zorgt voor kippenvel op mijn armen. Als ik naar Paul kijk zie ik dat zijn wangen een bijna onzichtbare blos hebben gekregen, eentje die hij vervolgens probeert te verbergen door er een grapje achter aan te plakken. Even grinnik ik, bijt een aantal seconden op mijn lip en knik dan toch maar. Wat had ik te verliezen? Zonder al te zenuwachtig over te komen, loop ik naar Paul toe en ga vervolgens zo nonchalant en voorzichtig mogelijk op zijn schoot zitten. Direct overspoelt zijn bedwelmende warmte me, waardoor ik een kleine glimlach niet kan onderdrukken. Pauls adem strijkt zachtjes langs mijn wang als hij voorover buigt om een muffin van tafel te pakken, waardoor mijn hart opnieuw een paar slagen mist. In zijn ene hand houdt hij zijn muffin vast, terwijl hij zijn andere arm bijna onopgemerkt om mijn middel krult. Hierdoor begint mijn hart nog sneller te kloppen, en als ik even een korte blik op het gezicht van de jongen van mijn dromen werp, zie ik dat hij glimlachend de muffin in zijn hand aan het veroveren is. Tegen mijn rug voel ik het ritmische, toch ietwat snelle gebonk van zijn hart. Mijn eigen hart voel ik op dezelfde manier van verliefd zijn bonken. Om zoveel mogelijk de aandacht van mijn rood kleurende wangen af te leiden neem ik een hap van mijn muffin en probeer me zoveel mogelijk op de smaak van het cakeje te richten. Dit wordt echter nogal een hele opgave en al helemaal als Pauls hand even de mijne raakt. Een golf van tintelingen schieten door mijn arm en een golf van vlinders vliegt door mijn buik. Bijna al vanzelf kijken we elkaar even aan, waardoor onze mondhoeken onontkoombaar omhoog krullen.