Fiveteen.

Langzaam lopen Louis en ik de trap op, richting de logeerkamer. Mijn handen zweten. Mijn lichaam trilt. Ik ril. Ik kijk naar Louis die voor me de trap op loopt. Ik ben bang, bang voor wat hij zal gaan zeggen. Bang dat hij gaat schreeuwen, en gaat schelden. Bang voor Louis. Hij opent de deur en gaat op het bed zitten. “Close the door please.” vraagt hij. Ik doe wat hij zegt en ga op de stoel in de hoek van de kamer zitten. Hij kijkt verbaasd op dat ik niet naast hem komt zitten en slaat dan zijn ogen met een zucht neer. “Hazz...” begint hij. Hij trekt zijn knieen op en slaat zijn armen er omheen. Er loopt en traan over zijn wang. Ik wil hem troosten, hem omhelzen, hem knuffelen. Maar ik durf niet. Hij zal me wegduwen en me uitschelden. “I’m sorry.” fluistert hij zacht. “I’m sorry for fighting with you. I’m sorry for not accepting you. I’m sorry for blaming you. I’m sorry.” hij praat nu iets harder. Ik zwijg. Hij kijkt me aan. “Say something!” roept hij wanhopig. “I’ve missed you, boobear!” zeg ik terwijl er een glimlach op mijn mond speelt. Zijn ogen beginnen te twinkelen. “Missed you too, Hazza!” hij vliegt op me af en sluit me in zijn armen. Ik begin te snikken. Hij ook. Hij laat me los en kijkt me aan. “We’re crying while we’ve finished our fight!” grinnikt hij. Ik lach. “But… are you okay with me now?” ik bijt gespannen op mijn lip. Hij knikt. “It was just to much. But I’ve thought about it many times. I actually only thought about you. You’re mij Hazza, how can I let you down?” hij woelt door mijn krullen. Ik sluit hem voor de tweede keer in mijn armen en glimlach. Een glimlach die voorlopig niet van mijn gezicht af te slaan is.