Hoofdstuk 3.1

Ik kon aan niks anders meer denken. Gefrustreerd ijsbeerde ik door de gangen. Ik had overal al gezocht: in de leerlingenkamer, de slaapzalen, de binnenplaats, de klaslokalen, de grote zaal, Zweinsveld, de geheime gangen, de bibliotheek, overal kortom. Ik had heel het terrein uitgekamd en was zelfs even in het Verboden Bos gaan kijken. Toen mijn fantasie te enge dingen begon te bedenken bij de geluiden die ik daar de hele tijd hoorde, zei ik tegen mezelf dat als hij hier was hij waarschijnlijk al lang opgegeten was en ik hem dus niet meer zou kunnen vinden. Ik keurde het excuus goed en repte me zo snel als ik kon het bos uit.
En nu liep ik verdwaald, doelloos, geen idee waar ik heen liep, door de gangen. Ik staarde voor me uit, desondanks ik zag niets. Ik was verzonken in gedachten. Ik overliep of ik ieder hoekje, elke millimeter had afgezocht. Ik dacht dat hij misschien ging bezemvliegen en door een windvlaag getroffen was en in de beukwilg terechtgekomen was. Ik wist niet of een bezem snel door de wind kon meegesleurd worden. Ik wist eigenlijk niet zo veel van bezems en Zwerkbal algemeen. Eigenlijk wou ik graag eens Zwerkbal spelen, maar ik was bang om daar volledig belachelijk gemaakt te worden of door een Beuker van mijn bezem te worden geslagen en de eerstvolgende week niet wakker te worden.
Ik berispte mezelf even hardop. Ik had geen tijd om aan Zwerkbal of eender welk ander ding te denken, buiten de onvindbare persoon wiens naam je met de letters D, A, N, I, E en L kon spellen. Ik had hem sinds gisteren niet meer gezien. Ik keek op mijn klok. De eerste uren na de verdwijning waren belangrijk.
'Miloney, hou je mond over dat dom detectivegedoe,' siste ik geïrriteerd hardop. Voor ik naar Zweinstein ging, was ik zowat verslaafd aan Dreuzeldetectiveboeken en -films. Ik wist er zowat alles van. Ik kon met gemak bepalen hoe lang geleden het slachtoffer was gestorven, en ik wist perfect hoe je kon merken als een verdachte loog in het verhoor. Helaas had ik aan dat laatste niet veel meer sinds we geleerd hadden Veritaserum te brouwen.
Ik had geen flauw idee waar hij zou kunnen rondhangen. Nou, behalve in de jongenswc's, maar daar zou hij geen dagen verblijven, dacht ik. Ondanks mijn frustratie grijnsde ik even. Ik veegde die grijns echter snel van mijn gezicht toen ik zacht iets hoorde. Net een druppel die viel. En ik merkte ook dat het bijzonder fris was hier. Verbaasd keek ik rond.