Nerveus

Onrustig schoof ik op de stoel heen en weer en ik keek angstig om me heen. Embry, Paul en Jared mochten gaan maar ik moest blijven wat me totaal niet beviel. ‘Rustig ‘……’ er zal echt niks gebeuren want je hebt helemaal niks gedaan’, fluisterde Jacob en ik keek hem verwilderd aan. ‘Maar wat als ze me nu niet gelooft en denk dat ik een of andere crimineel ben die met iedereen in gevecht gaat en dan word ik vond school gestuurd en wat moet ik dan doen?’, piepte ik en ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Ik hoorde Jacob iets zeggen om me gerust te stellen maar ik veerde alweer overeind. ‘Als ik weg word gestuurd dan kan ik mijn opleiding niet afmaken en ik MOET deze opleiding afmaken anders kom ik nergens!, schreeuwde ik hysterisch. Ik zag Jacob me geschrokken aankijken maar eerder van mijn uitbarsting dan van mijn verhaal. ‘Sorry ik overdrijf soms een beetje’, mompelde ik en ik wreef over mijn slapen. Van al dat gedoe had ik ontzettende koppijn gehad. Ik voelde dat Jacob aarzelend een hand op mijn schouder legde en snel keek ik blozend weg. We keken beide op toen er iemand aan kwam lopen en we zagen dat het de jongen was waarmee Jacob gevochten had. Naast hem liep de conciërge die hem zowat bij zijn kraag vasthield en hem daarna ook ruw op een stoel tegenover ons smeet. Ik keek hem ongelovig aan, had hij nu ook al geprobeerd om hieronder uit te komen? ‘Waag het niet nog eens ervan door te gaan’, hoorde ik de conciërge nog mopperen terwijl hij een vinger in zijn borst priemde. De jongen zei niks maar hij keek de man alleen maar glazig aan. Er was geen enkele uitdrukking op zijn gezicht te zien en toen de conciërge doorhad liep hij met nog een laatste blik weg. Toen de conciërge eenmaal de hoek om was zag ik de jongen ontspannen en er sierde een grote grijns op zijn gezicht. Ik keek van de een naar de ander. Met de blik die ze naar elkaar toe wierpen leek het alsof ze zo meteen weer een ronde 2 gingen houden. De stilte maakte het alleen nog maar erger en snel pakte ik mijn mobiel toen ik hem voelde trillen.

Omg, je raad nooit wie er naar me toe kwam om te vragen hoe het met je ging! Xxx Bon-Bon

keek raar op van het sms’je en voordat ik er op kon antwoorden werd ik afgeleid door een geluid. Ik keek op van het tikken om te zien dat Jacob en de jongen nog steeds naar elkaar keken maar zacht tegen elkaar zaten te mompelen. Het zag er raar uit omdat ze zonet nog zo vijandig tegen elkaar waren maar toen Jacob opeens iets tegen hem snauwde wat ik niet kon verstaan rolde ik met mijn ogen. Ik met mijn gedachtes, natuurlijk hadden ze nog steeds een hekel aan elkaar en dat was nu veel duidelijker te zien. Ik maakte een snuivend geluid, het was ook altijd hetzelfde. Als er eenmaal een meisje in de buurt was deden jongens er alles aan om niet zo slecht en hatelijk over te komen. De andere jongen snauwde nu ook iets terug en ik betrapte mezelf erop dat ik probeerde te verstaan wat hij zei. De jongens begonnen nu meer tegen elkaar te mompelen en ik kon het nog steeds niet helemaal verstaan dus ik schoof zo onopgemerkt mogelijk weer iets dichterbij. ‘Luister jij hond ik zweer het als je me in de weg….’ meer zei de jongen niet want hij keek me aan en meteen stopte Jacob ook met mompelen. Snel keek ik weg en deed net of iets mijn aandacht trok. Er werd op mijn schouder getikt en beschaamd draaide ik me terwijl ik naar de grond keek. Voor ik er erg in had werd mijn kin omhoog getild en ik keek recht in een paar heldere groene ogen. ‘Hoi’, is het enigste wat ik zei en ook al was het niet veel, het deed me wel totaal smelten. Ik hoorde Jake vanachter hem minachtend snuiven. ‘H-heey’, mompelde ik zacht en hij grinnikte. ‘Eindelijk zeg je eens wat terug’, fluisterde hij zacht. Ik keek hem verward aan en trok een wenkbrauw op. Waar had hij het in hemelsnaam over? Ik had hem eigenlijk nog nooit ontmoet, laat staan met hem gepraat tot nu toe. Waarom droomde ik over een jongen die ik niet eens echt goed kende? Het was wel allemaal een beetje freaky hoe hij nu opeens zo dicht bij je zat en me steeds zo aanstaarde. Snel stond ik met het idee om zo snel mogelijk ervandoor te gaan maar Jake en de jongen keken me allebei vragend aan. ‘Uuhm ik ga alleen wat te drinken halen’ en snel liep ik naar de automaat. Toen ik eenmaal wat te drinken had liep ik langzaam weer terug, bij elke stap nadenkend wat ik moest doen. Snel liep ik naar het raam toe naast de rij stoelen en deed net of ik naar buiten keek. Het leek wel eeuwen te duren nu ik hier zo stond en ik hoorde een stoel kraken. Van de zenuwen trok mijn hand wat steviger om het blikje, wat er voor zorgde dat er een deuk in kwam. ‘.....’, hoorde ik Jake achter me fluisteren en ik sprong voor mijn gevoel haast een meter in de lucht. Ik draaide me om en keek Jake aan die er nogal al onrustig uitzag. ‘Uuhh hoi,…. gaat het al wat beter me je?’, vroeg ik uiteindelijk toen ik keek naar de afstand die tussen ons was. Hij keek me eerst niet begrijpend aan maar keek toen naar zijn shirt en bloosde. ‘Oh ja, bedankt dat je het vraagt’, zei hij verlegen en lachtte terwijl hij een hand door zijn haar haalde. Net op dat moment deed Mrs. Gorman de deur open en keek ons of eerlijk gezegd Jake en die jongen afkeurend aan. We zwegen allemaal toen we het kantoor binnenliepen en ik Gorman wees naar een stoel waar ik moest gaan zitten. Stiekem keek ik naar achter en zag Jake naast de jongen staan. Ik had medelijden met Jake want ik zag dat hij strompelend het kantoor binnen was gekomen. Na enige aarzelen schoof ik een stukje op in mijn stoel en wenkte Jacob. Op zijn gezicht verscheen een warme glimlach en hij wou naar me toe lopen maar Gorman commandeerde dat hij moest blijven staan. ‘Heb ik gezegd dat u mocht gaan zitten mr. Black?’, vroeg het oude wijf streng en hij schudde zijn hoofd en ging snel weer terug. De jongen waarvan ik nog steeds niet de naam wist bekeek alles geamuseerd. Toen Gorman achter haar bureau stond werd ik afgeleid door iets wat achter haar bewoog. Daar achter het raam zag ik langzaam een gezicht tevoorschijn komen. De bruinen ogen keken eerst naar Jacob en bleven toen bij mij hangen. Verlegen kwam er een hand omhoog en ik moest mezelf weerhouden om niet te giechelen. Paul zag er schattig uit terwijl hij zachtjes naar me wuifde. Opeens bewoog Paul en hij keek naar beneden en zei iets naar beneden zonder het hardop te zeggen. Ik bedacht me net dat het kantoor van Gorman best hoog was en het was al te laat of Paul flikkerde geschrokken naar achter gevolgd door luid gelach toen ik een dreun hoorde maar Gorman leek niks te merken. Ik zuchtte en legde giechelend een hand voor mijn mond. Dit zou nog een lange dag worden.