Once again.

die zelfde avond had ik nog een brief geschreven naar huis. aan de rand van Londen op het boeren land. ik wilde langskomen zodat ik alles kon uitleggen. gelukkig kreeg ik een brief terug waarin stond dat ik langs mocht komen als ik maar alleen kwam!

Vrijdag
ik pakte mijn tas en schoof hem onder mijn bed de volgende ochtend zal ik vroeg vertrekken met de trein. Toby, Mary en Jack waren speciaal voor mij vroeg opgestaan om em een goede rijs te wensen.
toen ik in de trein zat en mij kaartje was geknipt was ik blij. eindelijk kon ik mijn ouders het uitleggen... eindelijk kon ik Robin weer zien. toen ik aan kleine Robin dacht kwamen er tranen in mijn ogen. bij het station stonden paps en mams al op me te wachten. toen ik ze een knuffel had gegeven vroeg ik waar Robin was? 'thuis op jou te wachten hij kon zijn geluk niet op toen we vertelde dat je langs kwam.' ik liep met mijn ouders naar het rijtuig wat al klaarstond. ik gooide mij koffer op het dak waarop de koetsier ze vast maakte. onderweg had ik alles aan mijn ouders uitgelegd. ze vonden het goed en vergaven me.

eenmaal aangekomen zag ik Robin al voor het raam staan. hij liep meteen naar me toen zodra ik door de voordeur naar binnen kwam. toen ik zijn nieuwe krukken zag werd ik opslag trots. er zat ook geen verband meer om zijn been. ik tilde hem op waarop hij een klein gilletje van verassing sloeg. 'sorry dat ik zolang ben weggeweest.' hij keek me aan met die grote blauwe ogen en ik kon mijn tranen niet bedwingen.
mijn ouders zeiden dat ik even naar mijn kamer moest gaan dus deed ik dat... wat ik daar zag was gewoon onvoorstelbaar!