[018]

Isaiah Timber

Mijn stemming was de volgende ochtend opperbest. Elan komt net binnen lopen als ik mijn eerste lepel cornflakes in mijn mond heb gestopt. Hij bestudeert mijn gezicht even en lijkt tevreden met het resultaat. ‘Is Paul nog lang gebleven?’ vraagt hij zo nonchalant mogelijk. Maar in zijn ogen is duidelijk nieuwsgierigheid te zien. Mijn wangen worden warm en mijn huid krijgt een rode kleur. ‘Geen idee, ik ben na een tijdje in slaap gevallen,’ geef ik beschaamd toe. Elan grinnikt. ‘Vond je het erg dat ik hem binnen heb gelaten?’ vraagt hij voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, het was best… fijn. Dank je.’
Hij maakt een stapel boterhammen voor zichzelf. Allemaal zorgvuldig voorzien van een dikke laag hagelslag. ‘Ga je dadelijk mee naar Sam?’ vraagt Elan smakkend op zijn boterham. Verbaasd keek ik op. Ik mee? Naar Sam? ‘Ehm…’ Er klonk twijfel door in mijn stem. ‘Oh kom op, dan kan je Kim en Emily ontmoeten. En Paul zal er zijn.’ Dat laatste zei hij met zijn ogen lichtjes dichtgeknepen. Damn it. Hij wist dat ik zou zwichten. Ik moest Paul gewoon zien. Iedere minuut dat dat niet zo was miste ik hem. Alsof, alsof hij een stukje van me bij zich had.
Strompelend liep ik achter mijn broer aan door het bos. Normaal hield ik van de brekende takjes onder mijn voeten en de groene bloedjes die de grond zacht maakte, maar nu verhinderde me alleen. Elan liep veel te snel met zijn enorme been. Het was bijna onmenselijk.
Het duurde even voor mijn altijd waakzame broer doorhad dat ik achterop wasgeraakt. Eerst was hij verbaasd maar toen leek hij te beseffen dat hij toch behoorlijk hard had gelopen. Met grote passen rent hij naar me toe en zwaait me in een gemakkelijk gebaar op zijn rug. Een korte gil van schrik verlaat mijn mond. Al snel voel ik de strenge wind langs mijn gezicht razen en rende Elan, op een snelheid die wederom onmenselijk was, door het dichte bos.
Binnen korte tijd hadden we de bosgrens bereikt. Daar liet ik me gemakkelijk van Elans rug glijden. Ik sterkte me even uit om de spieren die verkrampt waren door de adrenaline weer los te maken. Een opgeluchte zucht verliet mijn lippen toen de zeurende tinteling mijn spieren verliet. Ik glimlachte naar Elan toen deze even grinnikte en liep toen achter hem aan naar het kleine huisje wat verderop stond. De zenuwachtigheid kroop mijn lichaam weer in, waardoor ik me wat achter Elan verschuilde toen hij aanbelde. Al snel werd de deur open gedaan door een vriendelijk uitziende jonge vrouw. Glimlachend stak ze haar hand naar me uit. 'Jij bent vast Isaiah.' De glimlach onttrok bijna alle aandacht aan de grote littekens op haar gezicht. Snel lachte ik terug en pakte haar hand vast. 'Ik heb al veel over je gehoord!' Ze deed een stap opzij om ons zo binnen te laten en maakte een gebaar naar de keuken. Na een zachte zucht en een grote hap adem stapte ik langs haar heen en wachtte in de hal op Elan. Deze grinnikte even, pakte mijn trillende hand vast en liep voor me uit naar de keuken. 'Ik heb al veel over je gehoord!' echoëde door mijn hoofd. Hadden ze het over mij gehad? Had Paul over mij gepraat? De glimlach rond mijn lippen werd door die gedachte iets breder, hoewel mijn mondhoeken nog steeds onontkoombare tekenen van zenuwachtigheid vertoonden. Elan merkte dit vrijwel direct en sleepte me voorzichtig achter zich aan naar de keuken. Even hield ik mijn adem in toen ik de daar allemaal zag zitten, zo zonder shirt.