6: Gotten

Ik bleef roerloos staan. Praten was nooit mijn beste punt geweest. Ik had het niet nodig. Het waren anderen die altijd woorden nodig hadden van mij om dingen te verduidelijken. En John was zo een mens dat altijd uitleg nodig had. Maar momenteel wist ik niet hoe ik die moest formuleren.
Dus nu we hier toch allebei roerloos stonden nam ik de tijd om hem snel te bekijken. De wallen en rimpels wezen erop dat hij weinig ruste en de plaatsen waar die gelegen waren wezen erop dat het kwam doordat hij veel piekerde en aan sombere dingen dacht. Gezien zijn huidige leven redelijk goed leek te gaan kon ik me geen andere oorzaak bedenken dan mezelf. Hangende schouders wezen op opgegeven hoop en de asgrauwe kleur op zijn gezicht dat hij vermoeid was en zoals gebruikelijk redelijk leed onder het koude weer van Engeland.
Zijn blauwe ogen leken toch iets warm uit te stralen wanneer hij weer sprak: 'Dit moet een droom zijn.' Bevestigd.Hij was nog steeds verliefd op mij.
Maar waarom was hij dan verloofd? Het sloeg nergens op. Ik moet toegeven dat mijn kennis van menselijke emoties en vooral emoties zoals liefde beperkt is. Maar toch was ik er zeker van dat een huwelijk gesloten werd als twee mensen heel veel van mekaar hielden, ze wanhopig waren, ze ontrouw van de partner probeerden te stoppen, het geëngageerd was, en nog enkele andere redenen. Maar John, die de wannabe gentleman uithing bij zijn vriendinnen zou altijd trouwen uit liefde en sympathie en dus hield het geen steek waarom hij zou trouwen terwijl hij van een ander hield.
'Ik verzeker je dat ik zo echt ben als het feit dat de aarde rond de zon draait.'
Toen hij stil bleef vervolgde ik:'Ik heb vernomen dat je zult trouwen met een verpleegster genaamd Mary.'
Hij knikte. 'Morgen.' Ik knikte langzaam. 'Waarom trouw je met haar, John?' Een frons verscheen op zijn gezicht waarna hij zijn hoofd schudde. Hij had iets tegen het idee om met haar te trouwen of wel probeerde hij wakker te worden uit de droom waarin hij geloofde in te zitten. Ik besloot dat het tweede het meest waarschijnlijk was. 'Ze wilt met me trouwen.' 'Je houdt niet van haar', zei ik tevreden en de glimlach op mijn gezicht groeide met de seconde. 'In normale dromen spreken we niet over huwelijken', mompelde hij terwijl hij zijn handschoenen neerlegde.
'Waar spreken we dan over?' Hij werd stil en keek me even met open mond aan, alsof hij wou antwoorden, maar dan sloot hij zijn mond weer. Hij wendde zijn blik af en mijn glimlach groeide tot een grijns. 'We spreken dus niet vaak in jouw dromen, doen we?' John schudde weer zijn hoofd, niet als antwoord op mijn deductie maar weeral alsof hij zijn "droom" van zich wou afschudden. Of omdat hij begon te realiseren dat dit geen droom was maar dat het niet strookte met zijn realiteit waarin ik dood was.
'Dit is geen droom, is het? Als dit een droom was waren er geen ongemakkelijke stilten en ik ben geen dagdromer. Ik kan niet midden op mijn weg naar huis in slaap gevallen zijn.'
'Je denkvermogen is nog steeds traag. Ik had gehoopt dat in mijn afwezigheid je zintuigen wat sterker waren geworden en je geest wat opener en verder kijkend dan wat er in eerste instantie zichtbaar is.' 'Oké. Dit is zeer duidelijk geen droom.' Ik grijnsde. 'Je hoort dood te zijn. Ik heb je pols gevoeld, ik heb je zien vallen.' 'Heb je me de grond zien raken, John?' 'Nee, ik werd omver gereden door een fietser.' 'Heb je mijn pols echt goed kunnen voelen?' 'Ja, nee. Niet echt. Ik werd weggeduwd door de menigte.' 'Dus, je hebt me niet de grond zien raken en je hebt niet kunnen voelen dat mijn hart gestopt was met slaan. Heb je mijn gezicht dan goed kunnen bekijken terwijl ik op de grond lag?' 'Redelijk, ja. Je was bedekt in-' 'Dus je hebt niet echt duidelijk mijn beenderstructuur gezien?' 'Nee.' 'Dus, je hebt me niet zien te pletter slaan, je hebt geen bewijs dat mijn hart is gestopt met slaan en je hebt geen echt bewijs dat ik het was dat daar op de grond lag?' 'Nee, eigenlijk niet. Maar... Hoe?' 'Molly.' 'Molly?' Zijn wenkbrauwen schoten de hoogte in. Dit had hij niet zijn aankomen terwijl het heel logisch was.
'Wil je zeggen dat Molly je heeft geholpen en drie jaar zich van den domme heeft gehouden?' 'Ja.Ze heeft me helpen ontsnappen. Molly heeft ook bevestigd dat het lijk op haar tafel het mijne was. Maar dat was het niet. Herinner je, je Irene Adler? Zij had ook haar dood ooit eens geveinsd en gebruikte een lichaamsdubbel. Dat deed ik ook. Het is niet zo moeilijk een lichaam van mijn lengte een pruik op te zetten, in het bloed te bedekken en dezelfde kleren als mij aan te doen.'
'Waarom heb je me niets verteld? Ik was je vriend. Ik -ik, ik ben in een depressie beland door jou.' 'Je zou niet in een depressie zijn beland had je gelet op de hints. In ons laatste telefoongesprek had ik gezegd: "Kijk naar mij. Alsjeblieft John, kun je alsjeblieft dat voor me doen?" Ik heb die fietser ingehuurd om je omver te rijden omdat je anders naar me was toegerend en alles misschien had doen mislukken. Oftewel had je te luchtig geweest over mijn dood in de wetenschap dat ik nog leefde ofwel mijn ontsnapping bemoeilijkt. Maar als je er later aan zou terugdenken dan zou je misschien doorgehad hebben dat je niet helemaal hebt kunnen naar me blijven kijken, dat ik viel.
Daarnaast heb ik ook een grote hint gegeven door een briefje dat op mijn bureau lag. Heb je dat opgemerkt?' 'Ja, nu je het zegt. Ik had even gedacht dat je misschien niet dood was en je verschuilde om een onbekende reden en je me dat wou laten weten op een anonieme manier zodat de politie het niet zou zien. Maar toen dacht ik terug aan je graf en...' 'Je moet je eigen deducties geloven John, niet datgene wat het meest logisch lijkt.'
Hij keek op. 'Waarom ben je terug gekomen?' Op deze vraag had ik wel een voorbereid antwoord. 'Voor jou.' Wanneer hij me nietszeggend aan bleef kijken zuchtte ik diep. 'John. In mijn afwezigheid heb ik beseft dat ik van je hou. Maar ik kon niet terugkeren eer elke handlanger van Moriarty was onschadelijk gemaakt. Het kostte me zowat twee jaar om de sluipschutter te traceren die Moriarty die ene dag bij St. Barts op jou had gericht. Hij was Moriarty's trouwste dienaar en zelfs al was Moriarty dood zou hij nog maar het minste vermoeden hebben gehad dat ik leefde dan zou hij je opgezocht en vermoord hebben. Ik kon dat me niet riskeren. Ik moest wegblijven en niets van me laten horen en pas wanneer hij compleet op zijn gemak zou zijn, zou ik hem kunnen verrassen en vermoorden.'
Hij schudde langzaam zijn hoofd en nu begonnen zijn ogen waterig te worden. Ik had hem geëmotioneerd.
Ik stapte naar hem toe en nam zijn gezicht tussen mijn handen. 'Je vroeg om een laatste mirakel John. Je vroeg me om niet dood te gaan. Ik ben hier, ik ben hier voor jou en ik ga niet weg.'
Ik slikte en mijn ogen gleden over zijn gezicht. Nu was het zover. Ik wist dat dit het moment was waarop het moest gebeuren. Het moment om mijn kennis in praktijk om te zetten. Ik boog me langzaam naar voren en drukte mijn lippen op de zijne.
Even bleef hij gewoon staan. Ik wist dat hij geshockt zou reageren en enkele seconden nodig zou hebben voor het tot hem doordrong. Na enkele seconden sloeg hij zijn armen om me en zoende terug. Ik voelde de enkele tranen die ik daarnet had zien opborrelen langs mijn wangen glijden. Typisch voor een romanticus die opging in het moment.
Ik trok me terug en hij keek me ongelovig aan, maar toch verlangend. 'Sherlock zou me niet zoenen. Hij is te ongevoelig daarvoor.' 'Als je me kunt laten voelen dan kun je me laten huilen en als je me kunt laten huilen dan kun je me laten zoenen. Het is waar dat ik nooit eerder affectie voelde noch toonde naar andere mensen toe. Maar dat is omdat ik geen interesse in hen had noch nadacht over eventuele aantrekkingskracht naar hen toe. Maar ik heb er tijd voor genomen en ik weet dat ik gevoelens heb voor jou en ik weet dat jij gevoelens hebt voor mij. Je lichaam heeft je over de jaren vaak verraden al had je zelf niet eens je gevoelens voor mij door terwijl je uitging met al die vrouwen.'
Hij liet zijn blik weer over mij glijden en een toegevende en geamuseerde uitdrukking verscheen op zijn gezicht. Het werd weer stil en deze keer boog hij zich naar mij toe.
Ik was terug thuis, terug bij John. Hij zou morgen de trouwerij wel afzeggen. Mijn naam was terug gezuiverd en ik zou mijn werk weer kunnen hervatten. Nog een gesprek met Mycroft en Lestrade en alles zou weer worden zoals het was.