10. De leerlingenkamer

Ik zag dat Dylan een halve taartpunt in zijn mond propte. Mijn ogen werden groot. Een paar keer kauwen en hij slikte hem alweer door. Wat de fack! Hij keek me aan en gniffelde om mijn gezicht. 'Hoe?', vroeg ik. Hij lachte weer en haalde zijn schouders op. 'Een grote mond, denk', zei hij. Ik deed vlug het laatste stukje van mijn chocoladekikker in mijn mond toen Perkamentus in zijn handen klapte. Iedereen was stil en een glimlach verscheen op Perkamentus' gezicht. 'Het doet me deugd om te zien dat jullie lekker gegeten hebben', zei hij. Deugd? 'De hoofdmonitoren zullen de eersteklassers van hun eigen afdeling naar de leerlingenkamer brengen en ze laten zien waar de slaapzalen zijn. Alle oudere klassers blijven nog even hier, zodat alle hoofdmonitoren niet gestoord worden. Ga je gang!' Er stond aan het eind van onze tafel een jongen op met blond haar, die naar ons toe liep. 'Kom maar mee', zei hij tegen alle eersteklassers. Aan alle vier de tafels stonden mensen op en liepen door de gigantische deuren de zaal uit. We namen een bocht naar links en kwamen in een heel erg ingewikkeld trappencomplex. De hoofdmonitor bleef staan en draaide zich naar ons om. 'Met deze trappen kom je op elke verdieping in dít gebouw. Je hoort het goed, we hebben nóg een gigantisch gebouw. Maar in dat gebouw worden alleen lessen voor oudeklassers, examens en Toverdranken gegeven. Morgen krijgen jullie bij het ontbijt jullie roosters, dus dan weten jullie pas of je hier of daar Toverdranken hebben. Als je hier Toverdranken hebt, hoef je helemaal niet in het andere gebouw te zijn.' Hij wees op de trappen. 'Deze trappen willen nog wel eens bewegen, dus niet schrikken als ze dat doen.' Hij draaide zich weer oms. Onze leerlingenkamer zat op de zevende, de hoogste verdieping waar je met deze trappen kon komen, dus we waren er na vijf tot tien minuten pas. Waarom duurde het zo lang? Hij had gelijk, de trappen bewogen echt! Het was regelmatig zo dat de ene groep al aan de andere kant was en dat de andere groep nog op de trap aan de overkant stond te wachten. Uiteindelijk stonden we voor een levensgroot schilderij. Op het doek stond een dikke dame met een roze zijden jurk. De hoofdmonitor draaide zich weer om. 'Dit is de deur naar de leerlingenkamer en de slaapzalen van Griffoendor. Bij elke leerlingenkamer is er bij elke afdeling een bepaald iets wat de deur opent. Bij Griffoendor is dat het wachtwoord. Onthoud het goed, anders kom je niet binnen.' Hij draaide zich weer om, naar het schilderij. 'Uilenballen', zei hij duidelijk. Tot de schrik van alle eersteklassers, bewoog de arm van de dame op het doek verwelkomend. 'Leuk je weer te zien, Sander', zei ze warm en het schilderij ging open als een deur. Sander, zo heette hij blijkbaar, stapte door de opening, met alle eersteklassers achter zich aan.

Het was knus en prachtig rood. Bruine muren, plafond en vloeren onder, langs en boven ons, met in een hoek eenknappend haardvuur, omringd door een rode sofa en dezelfde kleur bekleedde de fauteuilles aan weerszijden van de sofa. In een andere hoek stonden drie tafeltjes met eromheen drie stoelen per tafeltje, in weer een andere hoek stond een boekenkast met daarvoor een wat grotere tafel met zes stoelen eromheen. In de vierde en laatste hoek stonden wij, bij de ingang. Tussen de hoek met de boekenkast en de hoek met de tafeltjes was een deuropening waar een stenen trap naar boven leidde. Daar waar de trap uit zou komen, was een soort stenen balkon. Daarachter kon je twee deuren zien. Links één en rechts één. Sander draaide zich om. 'Dit is de leerlingenkamer van Griffoendor', zei hij. Alsof we dat nog niet door hadden! 'Die trap daar', zei hij en hij wees naar de deuropening die deurloos was. 'Leid naar de slaapzalen. Vanaf hier is rechts voor de meisjes en links voor de jongens. Jullie spullen zijn al boven. Het bed waar je spullen liggen, is jouw bed. Als je een kat, rat of pad hebt, zal hij op je bed liggen. Als je een uil hebt, is hij al naar de uilenvleugel gebracht. Dat is een plek waar alle uilen, ook de schooluilen, kunnen rusten, eten en drinken. Ga nu maar naar de slaapzaal, de rest van de school zal zo ook wel komen. En hou je aan de tijden die Perkamentus heeft opgenoemd, anders zit je in de problemen.' Iedereen stormde naar boven, behalve Sander, Dylan en ik. Sander ging bij het haardvuur zitten, wachten op de rest, en Dylan en ik wilden gaan na de drukte. We liepen achteraan wat te kletsen en namen afscheid bovenaan de trap. Ik opende deur naar de meisjesslaapzaal. Ik zag een lange hal, met zeven deuren aan mijn linkerkant. De hal was wel heel lang voor een ruimte die van buiten zo klein leek. Toen begon me iets te dagen. Magie. Ik deed de deur achter me dicht en ik zag dat aan mijn rechterhand, fakkels aan de muur hingen, om de gang te verlichten. Zover als ik kon zien, stond op elke deur een nummer. Het waren vast de klassen. Dat betekende dat ik de deur met '1' erop moest hebben. Dat was meteen de eerste deur. Ik opende hem en zag dat de vier andere meiden al wat zaten te kletsen. Toen ze de deur hoorden en omkeken, werden ze stil. Man, wat voelde ik me een vijfde wiel op dat moment! Een meisje lang, stijl, bruin haar tot haar middel stond op en kwam naar me toe en stak haar hand naar me uit. 'Ik ben Jolien', zei ze en ik schudde met een glimlach haar hand. 'Zoey', zei ik. Ze knikte richting de rest. 'Kom maar', zei ze. Al snel kende ik alle namen van hun uit mijn hoofd en konden we het goed vinden met elkaar. Degene met het krullende rode haar was Rachel, het korte zwarte haar was Wendy, het lange blonde haar was Britt en dan was er nog Jolien. Je kon meteen al zien dat Jolien en ik beter waren samen dan met de rest. Je kon ook merken dat we allebei soms lachten om niks, gewoon, omdat het gezellig was. Ik had mijn eerste vriendinnen en een vriend op Zweinstein gemaakt en het was pas acht uur. Ik wist het nu al: ik hoefde me niet te verheugen op de brugklas, dit was veel beter.