Voorspelling komt uit? - 120

“Yue, je meent het toch niet hé, je gaat toch niet toegeven.” Hij kende Yue en Diana blijkbaar goed genoeg om dat van hun gezicht af te lezen.
“Jawel, Thomatio”, zei Yue zacht. “Lizzie zal me doden, de avond voor ze hier aankomen.”
“Maar…”
“We maken geen kans, Thomatio, het is het beste voor de stam, we hebben het al besproken.”
“Dus… Jij neemt de leiding over de stam op je.”
“Ja, geholpen door prinses Azulena. Maar hoe dan ook zullen we de wetten van de vuurheer moeten respecteren.”
“Maar, wat als de stam besluit in opstand te komen? Als jij Yue doodt zullen ze je niet meer vertrouwen.”
“Dan moet ik hen zeggen dat dat niet kan”, zei Yue zacht. “Ik moet hen zeggen wat ons te wachten staat. En dat ze hun lot moeten aanvaarden.”
“Ben je zeker dat je dat wil doen, Yue?”, vroeg Azulena.
“Ja”, zei Yue zacht. “Maar alsjeblieft, beloof me dat je probeert hen zo goed mogelijk te behandelen, al is het maar door af en toe iets stiekem te doen of zo.”
“Natuurlijk”, beloofde Azulena. “En eens we de kans zien om de vuurheer te verslaan…”, ze keek naar mij.
“Dan gaan we ervoor”, vulde ik aan.
“Bedankt”, zuchtte Yue. “Al moet ik sterven, ik wil mijn familie en de mensen van mij stam niet achterlaten in een wereld zonder hoop.”
“We zorgen ervoor dat je offer niet voor niets is, Yue, dat beloof ik”, zei ik zacht.
“Het zal niet makkelijk worden, maar we zullen de vuurheer verslaan”, stemde Azulena in. “Samen moet het ons lukken.” Ze legde haar arm om mijn schouders. Ik deed hetzelfde bij haar.
“Samen.” Ondanks alles kon Yue nog een glimlach opbrengen.
“Ik ben blij dat je eindelijk je keuze hebt kunnen maken, Keylina.” Azulena schudde haar hoofd.
“Ik had eerder moeten beslissen”, zuchtte ze. “Ik had eerder moeten inzien dat de vuurheer echt gewoon wreed is, ik bleef maar hopen dat het allemaal gewoon één grote vergissing is.”
“Het geeft niet”, zei Yue zacht, hoewel ze moeite had om dat te zeggen. Als Keylina eerder had beslist zou ze nu niet moeten sterven. Er viel een ongemakkelijke stilte.