Behind The Fairytale |32|

Behind The Fairytale
Daniël Vince Fuller
Ik was - een week later nadat ik daar op de grens was gaan staan - terug gekeerd. Dat moest wel, ik wou die vampiers en wolven hier wat uit hun schulp trekken. Het kon niet anders zijn dan dat ze me meer konden zeggen als ik wist. Mijn gevoel, die prachtige gave en de combinatie. Hier leefden wolven en vampiers vlak naast elkaar, het kan niet anders dan dat Ashley hier geweest is, dat ze hier gebleven is, en dan weg gegaan, anders had ik haar wel al lang gevonden. Ik stond op een plek in de buurt van waar ik eerst had gestaan. In een hoge boom, had ik uitzicht op wat er beneden gebeurde, maar zij zagen mij niet en zouden me ook niet ruiken, aangezien ik al een hele tijd in de buurt van de plaats boven in de bomen zat. Als ze me wouden vinden, zouden ze dat wel doen, maar waarom zouden ze me willen vinden?
In de verte zag ik wat wolven lopen, maar zij zagen mij niet. Ze waren druk bezig met vanalles te bespreken, dat kon je er aan zien, en op een gegeven moment ging er eentje wat trager lopen. Het volgende moment ging zo snel dat zelfs ik het niet kon zien en daarna stond hij naakt tussen de bomen. Snel wendde ik mijn blik af, dat moest ik echt niet zien! Ik hoorde hoe ook de andere wolf veranderde en hoe er nog mensen naar hier kwamen gelopen. De zachte, ritmische loop van een stel vampiers kwam deze richting uit.
‘Heb jij hem nog gezien? Ik ruik hem, hij is naar hier gekomen om irritant te doen.’ Een boze vampierstem klonk luid door de lucht, toen ik keek, zag ik dat het die kleerkast was. Samen met zijn blonde aanhangsel.
‘Nee, maar dat maakt niet uit, we moeten Embry vinden.’ Een van de wolven gaf antwoord.
‘En Ashley.’ Viel de andere, Quil, waar ik mee gepraat had, bij. Ashley, ze kenden haar!
‘Als de Volturi Ashley van de wereld wou helpen, is dat al lang gebeurt. Anders hadden jullie haar zeker nog wel gehoord, dan was ze al lang veranderd. Nu moeten we die vampier vinden, straks eet hij iedereen in Forks op.’ De blonde vampier keek kwaad, maar dat maakte niet uit. Ik sprong vol nieuwe hoop uit mijn boom, vlak voor hun voeten.
‘Is As-’ De kleerkast viel aan, ik negeerde het, ging me niet verdedigen, hij was sowieso sterker en dit zou beter zijn. Als ik terug zou vechten, ging hij nog agressiever worden. Ik moest rust uitstralen en vriendelijk zijn. Hij had zijn handen in mijn nek gezet, klaar om er aan te trekken zodat mijn hoofd en lichaam gescheiden zouden zijn. Maar hij stopte, haalde zijn handen weg. Hij keek me verward aan. ‘Is Ashley bij de Volturi?’ Ik smeekte hem om antwoord, ik moest het weten, ik moest terug naar Ashley. ‘Alsjeblieft.’ Niemand gaf antwoord, iedereen staarde me aan. ‘Ik heb overal naar haar gezocht, waar is ze? Ik moet haar vinden, ik mis haar. Verschrikkelijk hard. Waar is ze? Jullie kennen haar, dat hoorde ik. Waar is ze naartoe gegaan? De Volturi? Opnieuw? Ze hadden me ooit gezegd dat ze weg was. Is dat waar? Ja, toch? Anders kennen jullie haar niet, toch? Is ze hier geweest? Hoe zag ze er uit? Was ze gelukkig? Wat weten jullie over haar? Heeft ze veel met jullie gepraat? Wie is Embry? Is die bij haar? Helpt die haar, als het nodig is?’ Ik viel moedeloos op mijn knieën. Ze bleven me gewoon aanstaren, niemand antwoorde, ik zat met duizende vragen, ze keken alsof... Ik wist niet als wat. Ik wou het weten, zo graag
Er kwamen nog vampiers aan, ik hoorde ze. Een jongen liep voorop, zijn gezicht stond vol vragen, net als dat van mij.
‘Daniël, ben jij haar inprent?’ Hoe kon die gast nu weten waar het over ging.
‘Ken jij Ashley ook? Ik wil haar zo graag terug zien, alsjeblieft, waar is ze? Waarom spreekt niemand tegen me? Help. Alsjeblieft.’
‘Ik kan gedachten lezen, we weten niet waar ze is. Ze is terug naar de Volturi gegaan, maar ze is er weg gegaan, denken we. Ze is niet meer veranderd. Ze is Embry’s inprent, die is haar gaan zoeken, maar ook hij is niet meer veranderd. De kans dat de Volturi hen beide heeft, is groot.’
‘Neen! Dat kan niet! Mijn gave, anders dan...’
Hij dacht even na en keek me aan. Als mijn gave zo blijft werken, moet ze toch ergens zijn, het kan niet dat ze dood is, het mag niet, het is onmogelijk. ‘Je bent spoorzoeker?’
‘Ja.’ Op de gezichten van alle vampiers, de nieuwe en die dat hier al was, die blonde niet, kwam hoop. Ze wisten wat mijn gave kon doen, de twee wolven hielden hun adem gespannen in, in afwachting op meer uitleg. De sfeer veranderde, ik was niet meer het monster dat hun mensen op kwam eten.

Sorry sorry sorry dat het zo lang geleden is!!
Maar hier is dan nog een hoofdstukje.