32 || Louis

Eindelijk, aangekomen in Brussel! Gelukkig hadden mij nog niet zoveel mensen herkend want daar had ik op het moment even geen behoefte aan.
Okay, we zullen maar eens een taxi gaan zoeken zeker. Daar achter zag ik er eentje staan dacht ik toch want het is hier zo anders als in Londen, ik snap niet veel van hun levenswijze en al helemaal niet van hun verkeer.
Ik stapte er op af en trok de deur open om vervolgens op de achterbank te gaan zitten. “Goodmorning, can you bring me to his adress?” Vroeg ik en liet hem een briefje zien. “Of course, let’s go.” Zei hij.
Na een paar minuten stilte keek hij door zijn achteruitkijkspiegel naar mij en vroeg verbaasd: “Are you Louis from One Direction? My daughter is a huge fan of you. She is very dedicated. Can I have a signature?”
“Of course, wait a minute. I am looking for a pen and some paper.” Zei ik terwijl ik aan het zoeken was. Aah, gevonden! Ik zette mij handtekening erop met een hartje erbij en natuurlijk een smiley, daarna ga ik het aan hem.
“When I tell her this, she will freak out like a little child when he gets a lolly.” Zei de chauffeur in zijn beste Engels, soms met een paar fouten maar dat vergeef ik hem wel. Ik begon even te lachen om zijn uitdrukking van de lolly.
“We are a the hospital.” Zei hij na een stilte van een tiental minuutjes. Na betaald te hebben ging ik opzoek naar Frauke haar kamer, 301 op verdieping drie zei de vrouw aan het onthaal.
Daar is het, in grote rode letter stond op de deur ‘301’ geschilderd. Ik klopte op de deur, even later deed een onbekend meisje de deur open.
“Hi, I am Louis. Is this Frauke’s room?” Vroeg ik. Het nog steeds onbekende meisje begon te gillen.
“I am dreaming, I am dreaming.” Sprak ze haar zelf toe. Ik moest spontaan beginnen te lachen. Ze deed mij een beetje aan Frauke denken, ze was al net zo zot.