004.

Met een tevreden gevoel open ik de voordeur van mijn appartement, het is niet heel groot maar groot genoeg voor mij alleen. Ik loop meteen door naar mijn stereo en druk op play. De kamer vult zich meteen met de mooie piano klanken van Yann Tiersen. Genietend blijf ik even voor mijn stereo staan tot ik me bedenk dat ik met mijn boodschappentas nog in mijn handen in de kamer sta. Langzaam kom ik in beweging en ruim mijn boodschappen op terwijl ik een beetje mee dans met de muziek. Een uurtje later zit ik rustig aan de tafel in de keuken te eten. Terwijl ik mijn salade op eet neem ik de hele dag nog eens in mijn hoofd door. Ik betrap mezelf er op dat ik als een gek zit te grijnzen als ik terug denk aan het hele voorval met de vijf jongens in de winkel. Die gekke blonde Niall die zo blij als een kind was door de koekjes, de jongen met het streepjes shirt die een en al vrolijkheid uitstraalde. Een glimlach stond op mijn gezicht en niets kon die er nu nog afhalen. Ik knijp m’n ogen een beetje samen als ik me de andere jongens probeer te herinneren. De jongen die het winkelwagentje duwde, Liam. Hij had iets vaderlijks over zich, iets beschermends. Dan had je nog de getinte jongen die alleen maar opmerkingen kon maken en de jongen met de krullen die niet veel heeft gezegd. Iets zegt me dat dit niet de laatste keer is dat ik deze jongens heb gezien. Misschien kom ik ze nog wel een keer tegen in de winkel bedenkt ik me terwijl ik de afwas sta te doen. Tevreden met deze gedachte knik ik. De gedachte dat ik ze misschien nog wel eens tegen kom stelt me op de een of andere manier gerust.

Langzaam loop ik de trap op richting de badkamer. Mijn wijs- en middelvinger laat ik glijden over de leuning van de trap en drum zachtjes de melodie van het liedje mee. Eenmaal op de badkamer aangekomen zet ik de volgende cd aan. Bat for lashes galmt door de speakers en ik haal diep adem waarna ik mezelf uit begin te kleden. Bij elk kledingstuk dat ik uittrek onthul ik een stuk van mijn verleden. De badkamer is de enige ruimte waar ik mezelf mag zijn, waar ik mijn masker afzet. “And when you smile those sad eyes, Look sadder and sadder still” zingt de zangeres op het moment dat ik in de spiegel kijk. De eerste traan loopt over mijn wang en walgend kijk ik in de spiegel. Snel draai ik me om en ga onder de douche staan. Het water loopt over mijn armen, over de littekens die ik vroeger zelf heb gemaakt. Ik heb veel mezelf veel slechte dingen aan gedaan maar dat is gelukkig nu allemaal verleden tijd. Een zucht verlaat mijn mond en voor een minuut sluit ik mijn ogen. In een snel tempo douche ik me zonder verder nog naar mijn lichaam te kijken. Het herinnert me aan mijn verleden en als ik ergens niet aan wil denken is het wel mijn verleden. Bang dat ik terug val in mijn zelfdestructieve gedrag en dat mag niet. Ik heb beloofd dat ik het niet meer zou doen, maar dat betekend niet dat het makkelijk is. Zonder in de spiegel te kijken droog ik me af en trek ik mijn pyjama alvast aan. Met een boek op schoot, een kop thee in mijn hand en Racoon in de cd speler ga ik op de bank zitten.

Drie uur later loop ik gapend met mijn oordopjes in mijn oren een rondje door het huis, alle cd spelers en lampen gaan uit waarna ik naar mijn slaapkamer loop. Hoewel ik zelf in jaren geen geluid meer heb gemaakt hou ik absoluut niet van stilte. In elke kamer in mijn appartement staat een radio en cd speler, mijn iPod heb ik altijd bij de hand en zelfs ’s avonds als ik slaap staat er muziek aan. Twijfelend sta ik in mijn slaapkamer voor de kast met cd’s en haal er uiteindelijk een verzamel cd met allemaal piano muziek uit. Zodra de cd begint te spelen leg ik mijn iPod aan de oplader en ga ik in bed liggen. Mijn hoofd vult zich met de klanken van de muziek. De muziek zorgt ervoor dat ik geen plek meer heb voor negatieve gedachten. Vlak voordat ik in slaap val denk ik nog eens aan de jongens, dit zorgt er voor dat ik voor het eerst sinds jaren weer eens met een glimlach op mijn gezicht in slaap val, niet wetend wat voor een ophef ik heb veroorzaakt bij de jongens.