Chapter Five. Golden eggs, stupid jokes and a new family. 5.6

Een luid kabaal liet mijn ogen openspringen en geschrokken sloeg ik mijn deken van me af. Verschrikt keek ik om me heen. Wanneer ik eenmaal merkte dat het geen leven-op-dood situatie was, en ik dus niet in levensgevaar was; zoals ik had gedacht, liet ik me weer vallen en sloot mijn ogen weer.
‘Jongens, rot op,’ hoorde ik een chagrijnige stem roepen.
Opnieuw was er een luid kabaal te horen, deze keer vanuit de deuropening, waardoor ik mijn ogen geschrokken meer dichtkneep. Ik bedekte mezelf onder mijn dekens en hoopte dat ik nu onzichtbaar was geworden, waardoor ik kon blijven liggen.
‘Goh, waar zou Eve zijn?’ hoorde ik een stem.
‘Ik weet het niet, vast niet bij die grote bult onder het deken..’
Ik hield mijn adem even in en krulde me nog verder op, hopend dat ze echt over me heen gekeken hadden. Ik dacht verschrikkelijk kinderlijk; natuurlijk hadden ze me allang gezien. Ik dacht duidelijk niet erg helder na wanneer ik net wakker was. Ineens voelde ik de warmte om me heen verdwijnen. Ik opende mijn ogen en zag dat George voor me stond, met mijn deken in zijn handen.
‘Nee, het licht!’ riep ik dramatisch.
‘Ben je nu een vampier?’ vroeg hij dommig.
‘Ja. Vannacht heb ik besloten om te evolueren in een vampier. Dus ga weg voor ik je bijt,’ zei ik chagrijnig.
Hij grinnikte even en liet zich toen bovenop me vallen, en begon me te kietelen. Ik lachte even duivels en beet hem toen in zijn schouder –heel zachtjes natuurlijk.
‘Au, verdomme,’ gilde hij uit.
‘Ik waarschuwde je.’
Meteen gingen George zijn handen naar mijn voeten, die hij begon te kietelen, waardoor ik meteen begon te gillen en te spartelen. Om het te laten stoppen, stond ik maar op en ging naast mijn matras staan, wat een gejuich opleverde van de jongens. Ik keek ze even dodelijk aan.
‘Wat doen jullie hier eigenlijk? Het is midden in de nacht..’
‘Het is officieel kerst! Duh,’ zei Fred, alsof het allemaal heel logisch is.
‘Dus?’ vroeg ik dommig.
‘Dus gaan wij nu cadeaus openmaken,’ gilde hij.
‘Oh ja, logisch,’ zei ik sarcastisch, waarop de tweeling hevig knikte.
George trok even aan mijn teen, als hint om mee te komen, waarna ik –na hem vaag aangekeken te hebben- ze naar beneden volgde. Iedereen was ons gevolgd naar beneden en ging ook voor de prachtig versierde kerstboom zitten. Ook Molly en Arthur zaten al op de bank, waardoor ik ze vragend aankeek.
‘Dit doen ze elk jaar,’ legde Molly uit, wijzend naar de tweeling.
‘Hoe houdt u het toch met ze uit?’ vroeg ik haar grijnzend.
‘Dat vraag ik me ook dagelijks af,’ zei ze grijnzend terug.
Ik keek even naar de boom en zag dat alle cadeaus er al onder lagen, inclusief de door mij gekochte. Het was een grote hoop cadeaus, zeker niet bescheiden. Het huis was donker, op de verlichte kerstboom na, wat voor een gezellige sfeer zorgde. Ik rilde even door de kou, aangezien ik niets anders aanhad dan mijn korte slaapjurkje, maar voelde algauw de beschermende arm van Fred om me heen. Ik glimlachte even dankbaar naar hem en legde mijn hoofd tegen zijn schouder.
‘Laten we beginnen!’ riep Ron enthousiast, die er blijkbaar ook veel zin in had.
Iedereen stemde in, waarna Fred en George alle cadeaus begonnen te verdelen, naar aanleiding van de naamplaatjes die op de cadeaus stonden. Ik had ook een behoorlijke stapel cadeaus voor me staan en was ook benieuwd van wie ik een cadeau gekregen had. Met een verschrikkelijk grote glimlach op mijn gezicht, begonnen we om de beurt een cadeau uit te pakken.

Na een tijd lang uitpakken, veel bedankjes en inpakpapierstukken later, had iedereen dan eindelijk zijn cadeaus uitgepakt. Ik was verschrikkelijk verwend dit jaar. Van Hermione had ik een boek over toverspreuken gekregen, die volgens haar van toepassing zouden zijn, bij de rest van het toverschooltoernooi. Harry had me een zwerkbalboek gegeven, Ron gaf me heel veel snoepgoed –waar ik volgens mij wel een paar maanden mee zou doen (al had hij aangeboden om me te helpen). Ook had ik een cadeau gekregen van Molly; een gebreide trui met een E erop, zoals de rest van de familie had gekregen; ik voelde me meteen welkom. Ginny gaf me een heerlijk geurtje en George gaf me een paar fopartikelen –aangezien ik had geholpen met testen, al was dat helemaal tegen mijn wil. Het raarste cadeau kwam van Fred; namelijk een paar sokken, die licht gaven. Ik had hem vreemd aangekeken, maar hij grijnsde alleen maar, de rare jongen.
      Ik had ook zo mijn inkopen gedaan, meestal had ik gewoon wat leuke, handige dingen –zoals boeken, schoolspullen, etc, gekocht voor iedereen. Voor Molly had ik een doos met luxe chocolaatjes gekocht en voor Arthur een sjaal van zijn favoriete zwerkbalclub –die tip had ik natuurlijk van Fred en George gekregen. Ook had ik leuke bijpassende cadeaus aan Hermione en Ron gegeven. Ron had ik het boek; “Het versieren van meisjes voor beginners” gegeven en Hermione had de versie; “Het versieren van jongens in tien stappen” gekregen. Ze hadden me beide verward aangekeken, maar keken blozend weg toen ik overdreven naar ze begon te knipogen. Aan George had ik een scheermes gegeven, met als tip om zijn buiksnor weg te halen. Voor Fred had ik een paar foto’s ingelijst, waar we samen opstonden, van toen we nog vrienden waren en van toen we meer waren dan dat. Hij had me met een gelukkige blik aangekeken en zelfs zijn familie begon te “ahw’en”.
‘Waarom de sokken?’ vroeg ik zachtjes, toen we met zijn allen een spelletje aan het spelen waren.
‘Zodat je geen koude voeten krijgt,’ zij hij slim.
‘Aha,’ mompelde ik.
Ik dacht even dom na; waarom zou Fred me in godsnaam sokken gegeven hebben? Het was wel winter, dus het klonk op zich logisch. Ze gaven in ieder geval licht, dus het waren wel hele speciale sokken natuurlijk. Ik moest niet zoveel nadenken, ik kon best blij zijn met dit cadeau. Ja, ik was heel blij met mijn nieuwe sokken.

VANDAAG ZIJN FRED EN GEORGE JARIG! Dus op deze speciale dag, zou ik veel/lange reacties best heel leuk vinden! :'D