Page 01

De ontmoeting met Kane was eigenlijk puur toeval. Ik was op een regenachtige dag onderweg naar de supermarkt. Natuurlijk was mijn moeder weer wat vergeten en kon ik het weer gaan halen. Dus daar ging ik met opengeklapte paraplu, in de regen terwijl het goot op de fiets. En een paraplu op de fiets gaat eigenlijk in weinig gevallen goed bij mij. Nou ik kwam dus aan bij de supermarkt, zo doorweekt als wat. Dus vlug naar binnen, en richting de pasta. In mijn onhandigheid liet ik mijn portemonnee vallen. Toen ik bukte om hem op te pakken verscheen er een hand op uit het niets. Toen ik geschokt omhoog wou kijken, keek ik in 2 groene zachte ogen. Ik weet niet hoelang ik daarin heb gestaard, maar daar gaat het ook niet over. We stonden allebei op en hij grapte dat ik wel moest uitkijken dat ik hem niet op straat zou laten vallen. Hij stelde zich voor als Kane. Ik heb hem toen snel in me opgenomen. Hij had zwart middelmatig lang haar en dus groene ogen. Hij had een lichte huidskleur en leek me een redelijk normale jongen. Toen ik de supermarkt verliet wist ik vrijwel zeker dat deze ontmoeting bij 1 keer zou blijven, maar mijn gevoel had het voor de zoveelste keer mis. Een paar dagen later kwam ik hem per toeval weer tegen bij de supermarkt, dus we besloten ergens wat te gaan drinken. Dus even later zaten we samen op het terras van een cafe, en gelukkig regende het niet. Daar vertelde hij dat hij net verhuisd was naar een flat hier in de buurt. We hebben daarna nummers uitgewisseld en ik moet zeggen dat dat mijn grootste fout was. Ik had hem eigenlijk een klap moeten geven en moeten vertrekken, maar ik kon ook niet weten wat ik nu weet. We begonnen contact te maken want langzaam maar zeker begonnen we te sms´en. In die sms'jes stond niks raars, gewoon dat hij nog een keer wou afspreken, maar ook openbaringen dat hij me leuk vond. Ik vond hem stiekem ook wel leuk, dus zo begon de relatie eigenlijk. We sms'ten elkaar, hadden dates en voor ik het wist, wist ik waar hij woonde en was hij officieel mijn vriendje. Mijn vrienden waren heel erg blij voor me, hoewel ik toch redelijk slechte herinneringen aan de ondervragingen heb. Mijn vriendinnen hadden ook vriendjes dus die hadden het sowieso al redelijk weinig tijd voor me. Nu had ik ook iemand, en wonder boven wonder vonden mijn ouders hem ook een aardige jongen. Wat kon er nu nog mis gaan?

Toen kwam opeens Dean in beeld. Ik had hem al vaker zien lopen en steeds weer trok hij mijn aandacht. Elke keer weer verstijfde ik toen ik hem zag en ik merkte dat ik steeds moeite deed om hem tegen te komen. Ik wist het, ik was verliefd op Dean, maar ik durfte hem niet aan te spreken. Ik voelde me gigantisch schuldig omdat ik nog samen was met een ander, die echt alles was wat ik me kon wensen. Ik besloot mijn gevoelens voor de Dean te negeren, zeker omdat ik niet van vreemdgaan houdt. Dat zou de laatste reden voor een jongen zijn om me te haten. In ieder geval, over mijn tijd met Kane kan ik niks raars vertellen. Hoe zou ik dat ook kunnen, er was niks vreemds met hem aan de hand. Hij was gewoon een student en een lief vriendje dat ik echt een hoop meisjes had gegund. Behulpzaam, romantisch en je kon echt ontzettend met hem lachen! We luisterden bijvoorbeeld wel eens Grenade en dan hij hij altijd: 'Ik zou er ook 1 voor je vangen, om te laten weten hoeveel ik van je hou' en dan antwoordde ik altijd: 'En ik zou je aan de kant duwen als je het überhaupt zou proberen´ Ach die mooie tijden blijven me zeker altijd bij. Ik heb ontzettend veel tijd doorgebracht in zijn flat. Het was daar altijd gezellig zeker omdat we beide een passie voor muziek deelden. Vele CD's zijn in die periode ook grijsgedraaid. Ik krijg nu nog rode wangen als ik eraan denk.

Een traan rolt over mijn wang en ik tril bij de gedachte. Hoe kunnen tijden nou zo veranderen? Met mijn linkerhand haal ik een witte zakdoek uit mijn zak, zachtjes en elegant wrijf ik de traan weg. Om maar geen vreemde indruk te geven aan de man tegenover me, om me maar niet voor schut te zetten. Ik tril zachtjes en huiver even bij de zin die ik heb opgeschreven: "dat ik echt een hoop meisjes had gegund" Hoezo zou ik hetzelfde als mij aan andere meisjes gunnen? Even denk ik erover om de zin weg te halen. Maar ik besluit hem te laten staan, toendertijd had ik het wel gegund. Ik adem even diep en na een tril van huivering nadat ik uitgeademd heb weet ik dat ik me toch wel redelijk ongemakkelijk voel. Ik schud mijn hoofd zachtjes heen en weer om dat gevoel af te wenden en begin weer te schrijven.

Kane had een paar grappige gewoonten, hij had een goede band met zijn haar dat hij elke ochtend met gel in model deed. Zijn haar kon hem redelijk tegenzitten, dus hij vond de taft gel altijd het meest geschikt. Ik kan me de grapjes nog herinneren als ik dan in de ochtend zijn appartement binnenkwam en hij met zijn warrige haar onderuit op de bank zat. Hij speelde ook gitaar, en hij was gigantisch zuinig op dat ding. De rest van zijn flat kon echt helemaal onder de troep liggen, maar zijn gitaar stond altijd gepoetst in de hoek van de kamer. Hij had echt een hekel aan zijn ogen, terwijl ik dat juist zo aantrekkelijk aan hem vond. Hij kon me er zo romantisch mee aankijken waardoor ik alles om me heen even vergat en ik hem wou slaan omdat hij nog geen moeite had gedaan me te kussen. Zijn gezicht was redelijk mollig. Ik giechel even zachtjes van de zin. Niet dat hij dik was, want hij was in werkelijkheid gespierd. Laten we zeggen dat ik wel kon zien dat hij de sportschool niet altijd links liet liggen. Zo zag Kane er dus ongeveer uit. Toendertijd mijn Kane, mijn geliefde en ik had nog net geen trouwfantasieën (gelukkig maar) en nu, nu hoop ik dat hij de rest van zijn leven in de bak zal slijten.