Ten.

“Are you okay?” vraagt hij. Waarom heeft hij het direct door als ik even helemaal flip? “Nothing.” zeg ik terwijl ik hem mijn mooiste glimlach schenk. “Shall we take a walk while thinking about a plan? And so they have some privacy.” Hij knikt met mijn hoofd richting de kamer. Ik grijns. Hij haakt zijn arm in de zijne en trekt me mee naar de hal. “We are going to get some food!” roept hij naar de kamer, waarna we onze jassen pakken en naar buiten stappen.
Dat was dus zijn plan. Hun alleen achter laten. Verder was hij nog niet. Maar het was een goed begin. Ik was benieuwd naar de rest. “Okay, so, level one completed.” zegt hij. “And what’s level two?” vraag ik nieuwschierig, terwijl ik hem mee het straatje van mijn favoriete Nando’s in trek. Hij grijnst bij het zien van het uithangbord voor de Nando’s. “I actually lied about getting food...” grinnikt hij. “I don’t care, I’m hungry.” zeg ik. “You’re always hungry.” mompeld hij. Maar toch gaat hij vrolijk mee de Nando’s in, waar we om half drie ’s middags aan de nacho’s zitten. “You’re unbelievable.” lacht hij als ik nog een portie kipnuggets bestel. Ik kan toch gewoon honger hebben? Ik bied hem ook een nugget aan. “Are you seriously giving me a nugget?” hij staart me volg ongeloof aan. Opeens wordt ik verlegen. Hij heeft gelijk, ik deel nooit eten. “Don’t you want him?” herstel ik me. Dankbaar neemt hij de nugget alsnog aan. Dan verandert het onderwerp weer in Zayn en Abby.