Prologue

"Amor, is dit waar?" vroeg mijn vader terwijl hij me strak in de ogen keek. Smekend om hulp keek ik naar mijn moeder,maar haar kille ogen vertelden dat ze me in geen geval zou helpen. Nerveus wreef ik zachtjes over mijn hals.
"Amor Cedrella Mulciber, antwoord op mijn vraag!" brulde hij rood van woede. Een siddering vloeide door mijn lichaam toen ik besefte dat ik hier niet meer onderuit kon, niets of niemand kon ons nu nog redden.
"Ja, het is waar." fluisterde ik.
Mijn moeder slaakte een kreet en zocht steun bij Narcissa die onwennig over haar schouder wreef. Lucius, die het hele schouwspel vanuit een hoekje gevolgd had,draaide zich met een ruk om naar Draco.
"Zeg dat ze liegt!" siste hij luid. "Zeg dat ze liegt Draco,zeg het!" Narcisssa schonk mijn moeder geen aandacht meer en wachtte ongeduldig Draco's antwoord af. Hij wreef nonchalant door zijn asblonde haren die,in tegenstelling tot de laatste keer ik hem zag, warrig voor zijn ogen hingen.
"Ze spreekt de waarheid." antwoorde hij monotoon.
Lucius zette een paar stappen dichter bij Draco en legde dreigend zijn hand op zijn schouder.
"Je bent een schande voor deze familie!" beet Lucius hem razend toe. In een snelle beweging hief hij zijn hand op en sloeg ermee op de lelieblanke kaak van Draco. Ik zag Lucius zijn gezichtsuitdrukking niet ,maar ik kon me voorstellen dat die op zijn minst razend was. Narcissa schudde bedenkelijk haar hoofd en vouwde afstandelijk haar armen over elkaar.
"Dan is er maar één ding dat we nog kunnen doen." zei mijn vader terwijl hij Draco bij zijn arm beetnam en mijn richting uit duwde. Hij botste net niet tegen me op en draaide zich onwennig naar mijn vader wiens blik op hem bleef rusten.
"Ik weet dat we jullie teleurgesteld hebben,maar..."
"Zwijg Amor!" onderbrak Lucius me.
Keer op keer had het me blijven verbazen dat die abnormaal irritante klootzak Draco's vader was. Dreigend zette ik enkele stappen dichter naar hem toe.
"Jij hebt het recht niet om..."
"Zwijg!" beet hij me opnieuw toe.
"Ze was zo een trouw,volgzaam meisje. Kijk wat er nu van haar gekomen is." jammerde mijn moeder stilletjes.
Mijn adem stokte toen ik Lucius zijn toverstok uit zijn jaszak zag verschijnen. In een reflex trok ik de mijne en richtte die met een bevende hand op Lucius.
"Levicorpus!" gilde hij.
Een onzichtbare kracht trok me ruw aan mijn voeten omhoog. Mijn grip op mijn toverstok verslapte en met een dof geluid viel hij op de donkere vloer. Met zwaaiende armen probeerde ik hem van de grond te rapen,maar ik hing te hoog. Ik vloekte binnensmonds toen ik vanuit mijn ooghoeken zag hoe Lucius zijn toverstok op Draco richtte. Draco drukte zich bang tegen de muur en zocht wanhopig een uitweg. Op zijn handen sleepte hij zichzelf zover mogelijk weg van zijn vader. Een groene flits vulde de donkere kamer en zocht zich razendsnel een weg in mijn hoofd. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf,maar de pijn werd enkel heviger.