Chapter four.

Varyn Elouise Grawson

Ik kijk gelijk om en zie daar een jongen staan. Hij heeft bruin haar en wilde krullen. Zijn ogen zijn bedekt door een zonnebril, wat raar is omdat de zon niet schijnt. Het is juist bewolkt en regenachtig.
De jongen gaat naast mij zitten en kijkt mij onderzoekend aan. 'Gaat het wel?' vraagt hij nogmaals. Ik kijk van hem weg en zeg zacht: 'Ja, het gaat wel.' Ik voel de blik van de jongen op mij branden, maar besluit er niet op in te gaan.Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij naar het meer kijkt, dat tegenover ons ligt.
'Wat doe je hier eigenlijk?' vraagt de jongen plotseling. 'Gewoon... eh... zitten. Niks bijzonders.' De jongen knikt en kijkt mij met gespleten ogen aan. 'Moet je niet op school zijn?' Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd.'Ik moet pas om elf uur op school zijn, ik had uitval.' De jongen knikt nogmaals, maar dan worden zijn ogen groot. Met zijn vinger gaat hij over één van de vele littekens. 'Hoe kom je aan zoveel littekens?'
Shit. Snel trek ik mijn mouw omlaag, waardoor je er niks meer van ziet. De jongen staart in mijn bruine ogen. 'Ik ben gewoon van de trap gevallen.' Mijn stem klinkt zwak en de jongen weet gelijk dat ik lieg. 'En daar heb je zóveel littekens aan overgehouden?' vraagt de jongen ongelovig.
'Als er iets is, kun je het tegen mij zeggen, oke?' zegt de jongen en hij slaat een arm om mijn schouder heen. Een warm gevoel overspoelt mijn lichaam. Al jaren heeft niemand meer een arm om mij heen geslagen.
De jongen laat mij weer los en glimlacht. Ik glimlach zwak terug. Dan kijkt hij op zijn horloge. 'Shit,' mompelt hij. 'Ik moest allang bij de jongens zijn.' Langzaam staat hij op. 'Ik moet gaan,' Zijn ogen staan schuldig. 'Hopelijk zie ik je weer een keer.' Ik knik en de jongen loopt langzaam het park uit. Ik blijf hij nakijken, totdat hij de hoek om is. He's gone.