~Hoofdstuk 3~

De deuren gaan open en ik kan bijna niet geloven hoeveel mensen hier staan. De vredebewakers zorgen dat de rijkelijk gekleurde mensen een pad vrijmaken voor ons. Ik was bijna vergeten hoe grappig het eruit ziet, al die mensen met pruiken in alle kleuren van de regenboog. Jason, Melinde, Xayla en ik stappen uit de trein, richting een mega groot en mooi gebouw. Het is spierwit en kolosaal, maar tegelijkertijd straalt het elegantie uit. Helaas ken ik het gebouw maar al te goed, het gebouw van de jaarlijkse Hongerspelen.
Ik dwing mezelf om een glimlacht op mijn gezicht te toveren en vriendelijk te zijn. Tegen al mijn verwachtingen in, lukt dat ook nog! Ik zwaai, glimlach, geef handen aan mensen en maak soms snel een praatje. De mensen gaan uit hun dak, ze vinden ons helemaal geweldig! En zoals men altijd zegt "een goed begin is het halve werk." In no-time zijn we bij het gebouw en worden naar binnen gebracht.
De binnenkomsthal is enorm! De vloer is van marmer, de muren en het plafon lijken wel van goud te zijn. Er is geen versiering, maar dat is ook niet nodig. Langs de kant staan zilveren banken en stoelen, waar een paar mensen op zitten. We lopen een stukje verder en slaan dan linksaf, naar de lift. De lift is van de binnenkant bedekt met spiegels, waar je ook kijkt, je ziet jezelf. We gaan naar de zevende verdieping, die wij aangewezen hebben kregen. Die is net zo mooi als de grote hal beneden, maar dan in verschillende tinten bruin en groen. Er is een keuken, een kamer en verschillende slaapkamers. 'Jullie worden over een uur bij de stylisten verwacht. Tot die tijd mogen jullie hier rondkijken en doen wat je niet laten kunt,' deelt Xayla mee. We stappen uit de lift, maar Xayla blijft staan en gaat weer met de lift mee naar beneden.
Ik loop naar voorraadkast, pak er blindelings iets uit, schenk het in en plof op de bank. 'Doe maar net alsof je thuisbent, niemand hier die zegt dat iets niet mag.' Met die mededeling pak ik de afstandsbediening en zet de tv aan. Ze zenden stukjes van de loting van verschillende Districten uit. Doelloos blijf ik naar de tv staren en neem af en toe een slok van wat ik denk dat passoa is. Net als ik nog een slok van dat overheerlijke spul wil nemen, pakt Jason mijn pols vast. Boos kijk ik hem aan, waar slaat dat op. Hij beantwoordt mijn onuitgesproken vraag met twee simpele woorden. 'Stop daarmee.'
De kracht waarmee hij die woorden uitspreekt is ongelooflijk. Ik zou er bijna bang van worden, als ik tenminste niet zoveel drank op had. 'Met wat? Met drinken? Volgens mij kan ik dat zelf wel bepalen, dank u zeer.' 'Nee, dat kan je niet. Je hebt al veel te veel op en jij hoort ons te helpen deze hel te overleven, wat dus niet echt wil als je dronken bent!' Oké, misschien heeft hij ergens in de verte wel een punt, maar ik kan nu dus echt niet zonder. Dus doe ik wat ik altijd doe als iemand mij irriteert, ik word boos. 'Volgens mij ben ik hier de mentor en kan ik zelf wel bepalen hoe ik jullie het beste help, meneertje. En daarbij zou ik mij maar eens met wat respect behandelen! Ik ben degene die straks bepaalt wat er met jullie sponsorgeld wordt gedaan, dus of je wel of geen eten krijgt als je sterft van de honger. Ik zou mij maar te vriend houden als ik jou was!'
Dan gebeurt er iets wat ik totaal niet had verwacht. Melinde mengt zich in de ruzie. 'EN NOU MOETEN JULLIE STOPPEN! Zien jullie dan niet dat dit niks helpt? Jason, we hebben Emily nodig. Zij is onze mentor en je moet respect tonen.' Bijna wil ik "HA" zeggen, maar dan kijkt Melinde mij aan met een blik die veel te serieus is voor haar leeftijd. 'En Emily, jou taak is om ons in leven te houden, maar dat gaat een beetje moeilijk als je aan een stuk door drinkt! Ik snap dat dit moeilijk voor je is, maar zou je het niet op z'n minst willen proberen te stoppen? Voor ons?' Ze kijkt me aan met ongelooflijk grote puppyogen en ik weet dat ik onredelijk ben. Ik ben wel erg ver heen als een meisje van twaalf mij de les moet lezen en ze ook nog gelijk heeft. De enige reden dat ik leef, is omdat anders de tributen geen mentor hebben en dus geen kans om te overleven. En ik moet wel helder denken als ik iets wil verzinnen om hen te redden. Maar als ik niet drink, dan word ik gek. Dan word ik hysterisch en dat werkt ook niet, dus kom ik tot een compromis. 'Oké, je hebt gelijkt. Ik doe dit voor jullie en het helpt niet echt als ik aan de drank ga. Ik zal proberen om minder te drinken, maar ik kan niet beloven dat ik helemaal stop. En in ruil daarvoor wil ik dat jullie mij zien als een mentor en mijn raad opvolgen. Mee eens?' Mijn leerlingen knikken. Ik vertel ze dat het uur wel voorbij is en dat ze maar naar hun stylisten moeten gaan. Dus doen ze braaf wat ik hen heb gevraagd.
Ondertussen pak ik een kladblok en een pen, want het is tijd om serieus bezig te gaan. Ik bekijk de lotingen van alle Districten en schrijf over elke tribuut wat op. Wie wel of niet een bedreiging vormen, wie de eerste dag al dood gaan, eventuele winnaars, enz. Het is nog niet zo'n lange lijst, maar ik heb nog een paar dagen om de andere tributen te observeren. Ik ben bijna klaar als de telefoon opeens gaat. Ik pak hem op en hoor de gefrustreerde stem van Xayla door de hoorn. 'Emily! Waar ben je? De parade gaat zo beginnen!' Onee, helemaal vergeten! Als de bliksem neem ik de lift naar beneden, pak een taxi en binnen een paar minuten ben ik bij het stadion. Ik ren naar binnen en zie de paarden en wagens al staan, klaar om een welkomstrondje te rijden.